Πυρκαγιές – Έβρος: Σπαρακτική είναι η εικόνα μιας ηλικιωμένης γυναίκας, που ο φακός της κάμερας την έπιασε να κλαίει απαρηγόρητη μπροστά στο καπνισμένο ερείπιο που μέχρι χθες ήταν το σπίτι της. Το τοπίο καταστροφής και απόγνωσης με σπίτια που δοκίμασαν τη μανία της φωτιάς, βρίσκεται στον οικισμό Κίρκη του Έβρου, εκεί που κάποτε υπήρχε ένας πανέμορφος Δρυμός και τώρα απομένουν στάχτες και αποκαΐδια.
Η γιαγιά Ζωή μίλησε το πρωί της Πέμπτης (31/8) στην εκπομπή του OPEN «Ώρα Ελλάδος» και κλαίγοντας με λυγμούς μονολογούσε: «πως θα το κάνω πάλι; Τι κακό πράγμα με βρήκε; Πάει… τα πιο ωραία παράθυρα ήταν… τι πράγμα ήταν αυτό;». Στο βίντεο φαίνεται να περπατάει με το μπαστουνάκι της μέσα στην καμένη γειτονιά της και να μην πιστεύει αυτό που βλέπει.
Τι θα μπορούσε να πει ο κ. Μητσοτάκης και η κυβέρνηση σε αυτή τη δύστυχη γυναίκα, αν υποθέσουμε ότι θα τολμούσε κάποιος να την αντικρύσει; Ότι για την καταστροφή του σπιτιού της φταίει η… κλιματική κρίση; Ότι η κυβέρνηση τα έπραξε όλα σωστά και για το ολοκαύτωμα του Έβρου έφταιγε το… «πυρονέφος της νύχτας»; Διότι αυτά είπε σήμερα στη Βουλή ο πρωθυπουργός, εμπαίζοντας όλους τους πυρόπληκτους που έμειναν άστεγοι από τη μια στιγμή στην άλλη.
«Ξέρεις πως το είχα; Κούκλα το είχα», είπε η κυρία Ζωή, και περιέγραψε τις δραματικές στιγμές από την εκκένωση του οικισμού της, λέγοντας ότι «ήρθε ένας χωριανός και μου είπε ετοίμασε τα ρούχα για να πας στο λεωφορείο στην πλατεία. Πήγα εκεί, μαζεύτηκε κόσμος, με έπιασε ένας πυροσβέστης από το χέρι και μου λέει ανέβα στο λεωφορείο. Ύστερα, την Τρίτη πήρε φωτιά το σπίτι».
Μάλιστα, όπως ανέφερε η ίδια, δεν είχε σπίτι και τη βοήθησε το χωριό να το φτιάξει.
Όμως τώρα, με τι δυνάμεις ψυχικές και σωματικές, αλλά και με τι πόρους θα μπορέσει αυτή η γυναίκα να βάλει μια στέγη πάνω από το κεφάλι της; Διότι οι αποζημιώσεις που δίνονται δεν επαρκούν για να επαναφέρουν ένα εντελώς διαλυμένο σπίτι στην πρότερη κατάστασή του, άλλα και οι διαδικασίες είναι χρονοβόρες.
Η κυβέρνηση παρέχει όλες τις διευκολύνσεις στα funds για να ξεσπιτώνουν τον κοσμάκη, άλλα για να ξαναβάλει τους πυρόπληκτους σε νέα σπίτια, εγκρίνει δαπάνες με το «σταγονόμετρο».
Αν δεν υπήρχε η βοήθεια του χωριού, άνθρωποι σαν την κυρία Ζωή θα έμεναν στο έλεος ενός ανάλγητου κράτους. Δυστυχώς όμως, οι ακριτικές περιοχές μας ερημώνουν και γερνάνε λόγω του δημογραφικού προβλήματος, και έτσι η δυνατότητα αλληλοβοήθειας μεταξύ των χωριανών «σβήνει» και αυτή.
Ολόκληρες περιουσίες και αναμνήσεις μιας ζωής παραδίδονται στις φλόγες, την ώρα που ο πρωθυπουργός της χώρας ψάχνει να βρει αποδιοπομπαίους τράγους για την καταστροφή που ο ίδιος επέτρεψε να συμβεί.
