Φωκίων Μπόγρης: Ενώ η ταινία «Ο άνθρωπος του Θεού» (Man of God) θριαμβεύει στις κινηματογραφικές αίθουσες, με τεράστια προσέλευση του κοινού για να την παρακολουθήσει, δήθεν «προοδευτικοί» καλλιτέχνες, έχουν βαλθεί αυτές τις μέρες να ξεράσουν όσο αντιχριστιανικό οχετό έκρυβαν ή δεν έκρυβαν μέσα τους μέσω των social, αποδεικνύοντας το πόσο οπισθοδρομικοί είναι κατά βάθος, αυτοί που κατά τα άλλα υπερασπίζονται το ότι «η τέχνη δεν πρέπει να έχει όρια».
Να λοιπόν που βρέθηκαν και τα δικά τους όρια.
Συγκεκριμένα ο «Φωκίων Μπόγρης» (πρόκειται για καλλιτεχνικό ψευδώνυμο), γνωστός σκηνοθέτης και σεναριογράφος ταινιών της νέας γενιάς, που έχει συμμετάσχει σε πολλά εγχώρια φεστιβάλ κινηματογράφου, έκανε μια εμετική ανάρτηση στο προσωπικό του προφίλ στο Facebook, βλασφημώντας ανοιχτά τον Άγιο Νεκτάριο και την ταινία «Ο άνθρωπος του Θεού», γράφοντας:
«Γ…ω τον «άνθρωπο του θεού» και τον Άγιο Νεκτάριο».
Σαν επισφράγισμα μιας ανάρτησης που ζέχνει κοινωνικό ρατσισμό, προσβάλει ξεδιάντροπα τη μνήμη ενός κεκοιμημένου και «τρολάρει» τη ταινία που πρωταγωνιστεί ο Άρης Σερβετάλης, έβαλε δίπλα στην πρόταση και το εικονίδιο ενός… φέρετρου. Τέτοιο μέγεθος… αγάπης και ανθρωπιάς.
Αν μη τι άλλο, η ανάρτηση του δείχνει… «καλλιτέχνη» με… ευαισθησίες (όπως θα πρέπει να είναι ένας καλλιτέχνης, έτσι δεν είναι;), με σεβασμό στην όποια πίστη των συμπολιτών του, με σεβασμό στους συναδέλφους του και πάνω απ’ όλα με σεβασμό στους νεκρούς…
Αν συμπεριφέρονται έτσι οι καλλιτέχνες, τότε αλίμονο στη δύστυχη χώρα μας για τη κατάντια του πολιτισμού μας.
Ένας σκηνοθέτης που ισχυρίζεται πως αγαπά την υποκουλτούρα, αφού όλες οι ταινίες του την προωθούν, ξαφνικά συμπεριφέρεται σαν να του πάτησαν τον κάλο και βοθρολογεί γιατί;
Για την ταινία ενός Αγίου που μόνο βάσανα και εμπόδια είχε ο βίος του, που μόνο αγαθοεργίες και καλό έκανε, που μόνο έδινε και ποτέ δεν έπαιρνε, που έγινε υπόδειγμα υπομονής, αυτοθυσίας και αγάπης προς τον συνάνθρωπο, πίστης προς τον Θεό.
O κ. «Μπόγρης» και οι ομοϊδεάτες του, δεν έδειξαν να έχουν κανένα πρόβλημα για όλα αυτά τα χρόνια που προωθούνται και χρηματοδοτούνται κινηματογραφικά σκουπίδια, αντιαισθητικά φιλμ και κενού περιεχομένου χαζοταινίες.
Δεν έχουν κανένα πρόβλημα για όσο κυκλοφορούν ταινίες με πρωταγωνιστές που παίζουν ρόλους βαρόνων των ναρκωτικών, ληστών, δολοφόνων, βιαστών, παραφιλικών, μαστροπών, εξαρτημένων από τον τζόγο κλπ. Μάλιστα τέτοια… χρήσιμα κοινωνικά πρότυπα χρησιμοποιούν και οι ίδιοι στις ταινίες τους.
Άλλα μια ταινία για έναν αφιλάργυρο και εντελώς ανεξίκακο Επίσκοπο; Που ακούστηκε; Τι πράγματα είναι αυτά; Αν είναι δυνατόν!
Ο «Μπόγρης» ξαφνικά δεν μπορεί να… ανεχτεί τη ταινία που περιγράφει τη ζωή ενός Αγίου που ζούσε σαν φτωχαδάκι, και παρότι ήταν λογιότατος και άξιος για μεγάλα εκκλησιαστικά αξιώματα, επέλεξε να μείνει στην αφάνεια για να υπηρετεί τον συνάνθρωπο.
Υποτίθεται πως ένας σκηνοθέτης που εμπνέεται από το cult κίνημα και την υποκουλτούρα, όπως είναι ο «Φωκίων Μπόγρης», είναι open-minded, δεκτικός στο «διαφορετικό», ακομπλεξάριστος. Έλα όμως που τα πράγματα δεν είναι έτσι.
Ο… open-minded «Φωκίων Μπόγρης», φαίνεται πως δεν μπορεί να δεχθεί μια απλή χριστιανική ταινία. Μέχρι εκεί φτάνει η «μοντέρνα» αντίληψη του. Εκεί είναι το όριο για κάποιον που υποτίθεται πως δεν αναγνωρίζει όρια. Εκεί τελειώνει το «ανοιχτό μυαλό» και ξεκινά ο αγνός ρατσισμός. Εκεί ξεκινά και ανάβει η «πυρά» και ξεδιπλώνεται ο δικός του εσωτερικός «Μεσαίωνας». Με εμπάθεια. Με κόμπλεξ. Με βλασφημία και εμπαιγμό. Ακόμα και σε νεκρούς.
Ένας σκηνοθέτης «της νέας γενιάς» κουβαλά μέσα του όλο το σκοτάδι του ρατσισμού ενάντια σε κάθε τι χριστιανικό, αφού σε ένα τόσο κλειστό μυαλό, δεν χωρά να περάσει ίχνος φωτός.
