Γενοκτονία των Ποντίων: Μία μέρα που όλοι οφείλουν να θυμούνται και κανείς δεν θα μπορέσει να ξεχάσει ποτέ, όσα χρόνια και αν περάσουν.
Γενοκτονία των Ποντίων: Δεν είναι η μέρα που θυμίζει. Δεν είναι μία μέρα. Από την μία βέβαια πάλι καλά που έστω και το 1994, εβδομήντα χρόνια μετά δηλαδή το τέλος μιας δολοφονικής εθνολογικής εκκαθάρισης από τους νεότουρκους του Κεμάλ, το ελληνικό κράτος, βρήκε το θάρρος (;), την μνήμη, την αιδώ, την αίσθηση μεταμέλειας και μετάνοιας για τις δεκαετίες επίσημης θεσμικής άγνοιας, να αναγνωρίσει επιτέλους και επίσημα πως υπήρξε, πως έγινε η Γενοκτονία των Ποντίων θεσπίζοντας την 19η Μαΐου ως ημέρα μνήμης της, ως ημέρα πένθους.
Συμβολική η επιλογή της συγκεκριμένης ημερομηνίας, αφού σε αυτήν ακριβώς, το 1919 οι ορδές του Κεμάλ πάτησαν το πόδι τους στην Σαμψούντα, μια από τις πόλεις προπύργια του ποντιακού ελληνισμού με τον εθνάρχη των Τούρκων έχοντας ήδη στο «ενεργητικό» του τη γενοκτονία των Αρμενίων, να δίνει επ’ αφορμής εντολή για μαζικές πλέον εκκαθαρίσεις και των Ποντίων, ακριβώς στο μέσο της δεκαετίας που θεωρήθηκε από κάθε διεθνή και ιστορικό οργανισμό ως το διάστημα που απαιτήθηκε για να συντελεστεί η Γενοκτονία των Ποντίων (1914-23).
Ο όρος Γενοκτονία σημαίνει τη μεθοδική εξολόθρευση, ολική ή μερική, μιας εθνικής, φυλετικής ή θρησκευτικής ομάδας. Πρόκειται για ένα πρωτογενές έγκλημα, το οποίο δεν έχει συνάρτηση με πολεμικές συγκρούσεις. Αυτά για να καταλαβαίνουμε για τι ακριβώς μιλάμε. Ακόμη και βάσει ενός ψυχρού, χωρίς συναισθήματα, ορισμού. Γιατί αν βάλουμε συναισθήματα τότε η κατάσταση ξεφεύγει.
Σφαγές, δολοφονίες, εξάντληση από έκθεση σε κακουχίες, βασανιστήρια, πείνα και δίψα, οι πορείες θανάτου στην έρημο, εν ψυχρώ δολοφονίες και εκτελέσεις, συνήθως βάρβαρες, απάνθρωπες, φρικαλέες, συνθέτουν μόνο ένα κομμάτι των βαρβαροτήτων που συνέθεσαν τη μεθοδολογία για την εξαφάνιση του ελληνικού στοιχείου και των ελληνικών κοινοτήτων από τα νοτιαναοτολικά παράλια του Εύξεινου Πόντου, μιας αδιαμφισβήτητα επί τρεις χιλιετίες ελληνικής εθνολογικά, γλωσσολογικά, πολιτισμικά, κοινωνικά περιοχής.
Οι αριθμοί των ανθρώπινων απωλειών σοκάρουν. Αγνωστος ο αριθμός των νεκρών, εκτιμάται πως ξεπέρασε και τις 350.000, περίπου δηλαδή το μισό του ποντιακού ελληνισμού στην περιοχή, με το άλλο μισό που κατάφερε μέσα από απίστευτες βαναυσότητες να επιβιώσει αναγκαζόμενο να αφήσει τις πατρογονικές εστίες, να εξωθείται για να σωθεί στις σοβιετικές δημοκρατίες, στη δυτική Τουρκία με σκοπό ένα πέρασμα στην Ελλάδα, στη Βουλγαρία, οπουδήποτε δηλαδή μπορούσαν για να γλυτώσουν από τα δολοφονικά τάγματα των νεότουρκων.
Αφησαν πίσω σπίτια, εκκλησίες, πολιτισμό. Μα κυρίως εικόνας, ήχους, γεύσεις. Ονόματα που ακόμη και η ανάγνωση τους, ακόμη και η εκφορά τους δημιουργεί ρίγη. Όχι μόνο σε όσους κατάγονται από εκεί, αλλά σε όλους τους Ελληνες που σιγά σιγά, μαθαίνουν για τη Γενοκτονία ενός σημαντικότατου κομματιού του Εθνους.
Απαλλαγμένοι από ιδεοληψίες και στείρες εμμονές, που αλλοιώνουν την ιστορία, αποχαρακτηρίζουν την πραγματικότητα και τις επαχθείς πράξεις και δεν βοηθούν στη διατήρηση, έστω, της συλλογικής, εθνολογικής μνήμης. Δεν έμεινε άλλωστε τίποτα άλλο, παρά αυτά ακριβώς τα ονόματα. Τραπεζούντα, Σαμψούντα. Κερασούντα. Μπάφρα. Και όχι μόνο αυτά. Και όχι μόνο ονόματα. Πίσω από κάθε ένα, είναι χιλιάδες άλλα. Χιλιάδες οικογένειες. Χιλιάδες επίγονοι που έκαναν βιώματα, στο κορμί και στην ψυχή τους, ό,τι και όσα άκουσαν, έμαθαν, έζησαν μέσα από το κλάμα, τον πόνο και τις αφηγήσεις των παππούδων τους.
Για τα σπίτια τους. Τις εκκλησιές τους. Τους τόπους τους. Όλα βαμμένα στο αίμα, ποτισμένα στο δάκρυ από τα μαρτύρια που οι ίδιοι υπέστησαν. Πώς να μην κυριεύεσαι σύγκορμος λοιπόν ακόμη και στο άκουσμα τους; Πώς να αγνοείς, έστω και αυτήν την μία μέρα που επιβάλλεται να θυμάσαι. Γενοκτονία Ποντίων σήμερα. Γενοκτονία Ελλήνων.
Διαβάστε επίσης:
Γλυκά Νερά: Ο Γεωργιανός αλλάζει τα δεδομένα για το στυγερό έγκλημα!