Γενοκτονία των Ποντίων: Μια μαύρη μέρα για τη ρωμιοσύνη η σημερινή, μας φέρνει μπροστά σε ένα ιστορικό δράμα ξεριζωμού, ένα ακόμα έγκλημα των Τούρκων κατά του Ελληνισμού και της ανθρωπότητας. Η σχεδιασμένη εξόντωση κάθε ελληνικού και χριστιανικού στοιχείου σε όλες τις περιοχές του Πόντου, οδήγησε 353.000 Έλληνες στον θάνατο, όσοι είναι και οι λόγοι για να μην λησμονήσουμε ποτέ αυτή την εθνική τραγωδία.
Συνυπολογίζοντας τις ανθρώπινες απώλειες που υπήρξαν μέχρι το 1923 όπου κορυφώθηκε η γενοκτονία των Ελλήνων, οι εκτιμήσεις καταγράφουν θανάτους που ξεπερνούν το 1 εκατομμύριο πληθυσμού.
Οι Νεότουρκοι εκτέλεσαν, βίασαν, απαγχόνισαν, βασάνισαν, απήγαγαν, πυρπόλησαν και έσπειραν παντού τον όλεθρο. Καμία διάκριση στην κτηνωδία. Άνδρες, γυναίκες, γέροι και παιδιά παρέδιδαν το πνεύμα κατά χιλιάδες. Πληθυσμοί ξεριζώθηκαν, εκτοπίστηκαν από τα παράλια προς την ενδοχώρα της Ανατολίας, άφησαν πίσω το βιος τους και έφυγαν για ατελείωτες πεζοπορίες με προορισμό τον θάνατο, είτε από κακουχίες, είτε από σφαγές των Τούρκων.
Ελληνικές πόλεις με ιστορία από τα αρχαία χρόνια, ερημώθηκαν. Μοναστήρια, εκκλησιές, σχολεία, ιδρύματα και σπίτια, εγκαταλείπονται και ρημάζουν. Απομένουν άδεια πέτρινα κουφάρια που με τη σιωπή τους συμμετέχουν στο πένθος τoυ Πόντου. Όσοι κατάφεραν να επιζήσουν από τη γενοκτονία κατέφυγαν στον Άνω Πόντο (ΕΣΣΔ), και μετά την Μικρασιατική Καταστροφή το 1922 ήρθαν στην Ελλάδα, όπου ήπιαν το δεύτερο πικρό ποτήρι, μια άσπλαχνη αντιμετώπιση της «Μητέρας Πατρίδας».
Οι Πόντιοι μπορεί να ξεριζώθηκαν από τον τόπο τους, μπορεί να έχασαν τις περιουσίες τους, άλλα κουβάλησαν στην Ελλάδα έναν αμύθητο θησαυρό, την αθάνατη ποντιακή ψυχή τους. Η μακραίωνη ιστορία του πολιτισμού τους, η ποντιακή λαλιά τους, η αγάπη τους για την Ορθοδοξία, οι πολεμικοί χοροί τους, οι παραδοσιακές φορεσιές τους, όλα αυτά μπόλιασαν την ψυχή του Πόντου στην Ελλάδα, μέσα από τις καρδιές των ξεριζωμένων.
Ακόμα και σήμερα στα σχολικά βιβλία της Ελλάδας, δεν δίνεται καμιά ουσιαστική σημασία στο μεγαλείο του Πόντου, δεν αναδεικνύεται το ιστορικό δράμα αυτών των περήφανων Ελλήνων που μαρτύρησαν στους διωγμούς της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Νέες γενιές μεγαλώνουν ανιστόρητες, δεν μαθαίνουν για τις μεγάλες πληγές του έθνους τους, με αποτέλεσμα να μην αποζητούν ιστορική δικαίωση.
Κι όμως, σε όλες αυτές τις ψυχές που χάθηκαν άδικα και σε όλο αυτόν τον πόνο που απλώνει βαριά σκιά στον ρου της ιστορίας, οφείλουμε να διατηρούμε αναμμένη τη φλόγα της δικαίωσης. Η διεθνής αναγνώριση της Γενοκτονίας των Ποντίων ήταν και είναι εθνική υπόθεση. Αν θέλουμε να επιβιώσουμε ως έθνος, οφείλουμε να αφουγκραζόμαστε τις αδικαίωτες φωνές των νεκρών μας.