Γιάννης Διακογιάννης: «Κυρίες, δεσποινίδες και κύριοι… Σας αποχαιρετώ»

Γιάννης Διακογιάννης: Είναι τόσο άτυχες οι γενιές που δεν τον πρόλαβαν μήπως και κατάφερναν να ανακαλύψουν την πραγματική δημοσιογραφία: Πολύ διάβασμα για απόκτηση γνώσεων στις οποίες, όμως, δε γινόταν επίδειξη. Τον άκουγες στη μετάδοσή του κι αισθανόσουν κατ’ αρχήν ότι το χαιρόταν, το απολάμβανε και το μετέφερε αυτό και σ’ εσένα.

Στο ποδόσφαιρο τον συνηθίσαμε αλλά η λατρεία του ήταν ο στίβος. Θα μου επιτρέψετε να πω ότι σε κάθε μετάδοση στίβου, διέκρινες την ευτυχία του. Πιστέψτε μας, μπορούσε να μεταδώσει ΤΑ ΠΑΝΤΑ διότι φρόντιζε να διαβάζει και να έχει ευρύτητα γνώσεων. Αν δεν κάνω λάθος είχε μεταδώσει και τον αγώνα της κατάκτησης του χρυσού μεταλλίου από την Εθνική ομάδα μπάσκετ στους Μεσογειακούς Αγώνες του 1979 στο Σπλιτ.

Αριστοκρατικός, αρχοντικός όχι μόνο στους τρόπους όπου σε κέρδιζε με την ευγένειά του αλλά και στη μετάδοσή του. Ένας πολίτης του κόσμου, με γνώσεις επάνω στον αθλητισμό, στην πολιτική, στη μουσική (η δισκοθήκη του ήταν τεράστια), στα βιβλία, στα κρασιά. Είχα την τύχη να τον γνωρίσω σε κάποιες αποστολές στο εξωτερικό (για το μπάσκετ). Σε βραδιές που απλώς καθόσουν κι άκουγες τον Γιάννη Διακογιάννη με τον Φίλιππα Συρίγο, να μιλούν, ο καθένας με τον τρόπο του. Και σώπαινες.

Άκουγες, μάθαινες, αισθανόσουν τιμή που ήσουν δίπλα τους και σε δέχονταν ως ακροατή. Τι να έλεγες ΕΣΥ όταν μιλούσαν εκείνοι;

Ο Γιάννης Διακογιάννης εξέφρασε το απόλυτο μοντέλο του δημοσιογράφου. Όπως θα έπρεπε να είναι: Γνώστης χωρίς να κάνει επίδειξη. Λακωνική αλλά λεπτομερής περιγραφή, χωρίς να κουράζει. Ευγενής στους τρόπους, χωρίς να γίνεται γλοιώδης. Αριστοκρατικός χωρίς να είναι σνομπ. Η κριτική του ήταν «κοφτερή» σα λεπίδα, αλλά πάντα με σεβασμό.

Με ακαδημαϊκή και κυρίως κοινωνική μόρφωση που γινόταν αντιληπτή άμεσα. Κι αυτό σου δημιουργούσε αυτομάτως ένα θαυμασμό αλλά και μια απόσταση! Δε στο έλεγε ούτε στο επέβαλλε: ΕΣΥ το δημιουργούσες γιατί πολύ απλά δε γινόταν αλλιώς.

Είναι εκείνος που αναβάθμιζε το ρόλο του αθλητικού συντάκτη, που εκείνες τις εποχές ήταν προκλητικά υποβαθμισμένος. Ο Διακογιάννης, με τη μόρφωση και το πνεύμα του, άνοιξε ένα δρόμο. Ο οποίος δυστυχώς καταστράφηκε και μέρα με τη μέρα γίνεται όχι απλώς δύσβατος αλλά ένας απότομος γκρεμός.

Θυμάστε πως άρχιζε τις μεταδόσεις του; Με την ιδιαίτερη φωνή του και το σφύριγμα στο «σ» να προλογίζει: «Κυρίες, δεσποινίδες και κύριοι, καλησπέρα σας»!

Πλέον, μετά από τόσα χρόνια που μας έκανε παρέα και μας έμαθε αθλητικά, θα μπορούσε να προσθέσει και το «σας αποχαιρετώ».