Μια μεγάλη φωνή του ελληνικού τραγουδιού, ο Γιάννης Πουλόπουλος, σίγησε χθες για πάντα.
Για τον αξέχαστο Γιάννη Πουλόπουλο γράφτηκαν και θα γραφτούν πάρα πολλά. Εκείνο που ίσως δεν γνωρίζουν οι περισσότεροι, είναι ότι αν δεν γινόταν ένας μεγάλος τραγουδιστής, ίσως γινόταν σπουδαίος τερματοφύλακας!
Στα τέλη της δεκαετίας του 1950-αρχές της δεκαετίας του 1960, αγωνιζόταν σαν τερματοφύλακας στην ομάδα του «Αγίου Ιεροθέου» Περιστερίου!
Ο Γιάννης Πουλόπουλος, γεννήθηκε στις 29 Ιουνίου 1941 στην Καρδαμύλη της Μάνης. Αρχικά, έζησε με τους γονείς του στο Μεταξουργείο, σύντομα όμως μετακόμισαν στο Περιστέρι, συγκεκριμένα στη συνοικία του Αγίου Ιεροθέου.
Το σπίτι όπου έζησε τα παιδικά του χρόνια, υπάρχει μέχρι σήμερα, λίγο πιο πάνω από την πλατεία Δέγλερη. Όταν ήταν 5 ετών, η μητέρα του σκοτώθηκε σε τροχαίο δυστύχημα (χτυπήθηκε από αυτοκίνητο), έτσι ο Γιάννης, συνέχισε να ζει με τον πατέρα του Γιώργο και τον μικρότερο αδελφό του Βασίλη.
Σε ηλικία 15-16 ετών, ο Γιάννης Πουλόπουλος ξεκίνησε να παίζει ποδόσφαιρο στη νεοσύστατη, τότε, ομάδα του «Αγίου Ιεροθέου» (ιδρύθηκε το 1955).
Παράλληλα, τα πρωινά δούλευε στην οικοδομή, κυρίως σαν ελαιοχρωματιστής, ενώ τα βράδια, σπούδαζε στην ιδιωτική σχολή «ΝΤΗΖΕΛ», για να πάρει το πτυχίο του ηλεκτρολόγου.
Για το… ξεκίνημα της καριέρας του, μίλησε στον Παύλο Κατώνη, με αφορμή την έκδοση του λευκώματος για την ομάδα του «Αγίου Ιεροθέου», «Ο Άγιος που σκορπίζει φοβέρα!», το οποίο εκδόθηκε το 2017.
«Ξεκίνησα να παίζω εξτρέμ, αλλά μια μέρα με είδε ο Μιχάλης ο Ταβλάς που ήταν προπονητής της ομάδας και μου λέει “εσύ θα παίξεις τερματοφύλακας”. Είχε δει ότι είχα μεγάλα χέρια και μου έκανε ένα τεστ. Μου είπε να σηκώσω τα χέρια στην ανάταση και τότε τα ακροδάχτυλά μου ακούμπησαν τα γκολπόστ που ήταν τετράγωνα. Από τότε έγινα τερματοφύλακας», είπε ο Γ. Πουλόπουλος.
Ο Μ. Ταβλάς πίστευε στον νεαρό Γιάννη, καθώς όπως είπε ο ίδιος, τον κρατούσε για προπόνηση ακόμη κι όταν σταματούσε η υπόλοιπη ομάδα μέχρι να σκοτεινιάσει «Φορούσα θυμάμαι επιγονατίδες αλλά μην νομίζεται ότι με προστάτευαν. Κάθε φορά που έπεφτα κάτω έφευγε κι ένα κομμάτι από τα πόδια μου (σημ. τα γήπεδα τότε ήταν «ξερά», χωρίς χορτάρι). Ήμασταν ένα φτωχό σωματείο, δεν είχαμε πολλά ρούχα, τα παίρναμε σπίτι μας, τα πλέναμε και τα ξαναφορούσαμε».
Στο λεύκωμα του «Αγίου Ιεροθέου», διαβάζουμε, ότι τα αποδυτήρια του πρώτου γηπέδου της ομάδας στην οδό Ιωαννίνων, ήταν μια καταπακτή, που χρησίμευε ως πολυβολείο στον Εμφύλιο Πόλεμο!