Τελικά γίναμε Ισλάμ; Μετά τα όσα είδαμε να διαδραματίζονται έξω από το σπίτι της Ρούλας Πισπιρίγκου χθες, όπου ένας μαινόμενος όχλος έστησε «λαϊκό δικαστήριο» και απειλούσε να λιντσάρει ακόμα και συγγενείς και φίλους, ας σταθούμε λίγο να αναλογιστούμε σε τι μονοπάτια βαδίζει η κοινωνία μας.
Το έγκλημα ή τα εγκλήματα εφόσον αποδειχθούν, είναι κάτι φρικτό, είναι ανείπωτο, δεν το χωρά ανθρώπου νους. Αναμφίβολα μια ερεβώδης πράξη όπως είναι η παιδοκτονία, προκαλεί αποτροπιασμό, κύμα οργής, θυμό και πνιγηρό αίσθημα αδικίας γι’ αυτές τις ψυχούλες.
Όμως, σε τι εποχή βρισκόμαστε τελικά, όταν βλέπουμε μέρος του λαού να μεταβάλλεται σε μεσαιωνικό όχλο που παίρνει τα «δικράνια» και ανάβει τους «πυρσούς» για να περικυκλώσει το σπίτι μιας κατηγορούμενης; Ένα αγελαίο «λιντσάρισμα» που γινόταν για εβδομάδες στα social σε επίπεδο αναρτήσεων και σχολίων, πήρε τελικά και φυσική μορφή. Με συμπεριφορές απολίτιστες, ανάρμοστες, που προσβάλλουν την μνήμη των παιδιών, που είναι σαν να τα «σκοτώνουν» για δεύτερη φορά!
Τελικά πήραμε τον νόμο στα χέρια μας και ξεχάσαμε το κράτος, τη Δικαιοσύνη και πάνω απ’ όλα την χριστιανική μας ιδιότητα; Φτάσαμε να εφαρμόζουμε τη δική μας «σαρία»; Γίναμε «Ισλάμ» και δεν το καταλάβαμε ή ήμασταν «Ισλάμ» και δεν το ξέραμε; Μήπως να αρχίσουμε κιόλας να πετροβολούμε κατηγορούμενους δημόσια σε πλατείες; Ας βάλουμε επιτέλους λίγο το μυαλό μας να δουλέψει!
Ορθόδοξη χριστιανική χώρα είμαστε. Μακριά από εμάς αυτές οι σκοταδιστικές συμπεριφορές, που μάλιστα κρύβουν μέσα τους και μεγάλη υποκρισία. Αν δεν μπορείς να συγχωρέσεις τη μάνα, μη τη συγχωρείς, άλλα αν θέλεις να λέγεσαι χριστιανός οφείλεις να προσεύχεσαι ακόμα και για τον χειρότερο εγκληματία.
Τρομάρα μας για κράτος, θέλουμε να λεγόμαστε «Δυτική» κοινωνία και αφήνουν για εβδομάδες ξεμάντρωτα όλα τα τσοπανόσκυλα της τηλεόρασης και του διαδικτύου να γαβγίζουν για εβδομάδες και να πωρώνουν με μίσος τους όχλους!
Να πάψουν τέτοια φαινόμενα ντροπής που μας μεταβάλουν σε εξτρεμιστική αγέλη. Μόνο η χριστιανική οδός – η πιο πολιτισμένη και η πιο ψυχωφελής – αρμόζει σε αυτή την υπόθεση. Με ταπεινότητα, με πραότητα, με συντριβή εσωτερική, να μεταβάλεις τη θλίψη σου σε «πυρσό» θερμής προσευχής, για να μπει λίγο θεϊκό φως σε αυτή τη σκοτισμένη ψυχή, μήπως μετανοήσει και συγχωρεθεί από τον Θεό.
Εξάλλου τα παιδάκια δεν έχουν καμία ανάγκη από μπουλούκια λυσσασμένων «εκδικητών». Μόνο βάρος προσθέτουν στις ψυχές τους τέτοιες συμπεριφορές. Αναπαύονται στη Δικαιοσύνη του Θεού, στην άπειρη Αγάπη του Θεανθρώπου που δίδαξε το ανθρώπινο γένος να συγχωρεί και τον ληστή, και τον προδότη, και τον δολοφόνο. Γιατί ο χριστιανός σκέφτεται και δρα πάντοτε με την αιώνια προοπτική, και όχι με την πρόσκαιρη.
Για την ταλαίπωρη ψυχή της κατηγορούμενης είναι που πρέπει να υπάρξει κλαυθμός και οδυρμός, γιατί είναι ένα αντικαθρέφτισμα της βαθιά άρρωστης κοινωνίας μας. Η πόρτα της μετάνοιας είναι πάντα ανοιχτή. Ας την περάσουμε πρώτα οι ίδιοι και ας προσευχηθούμε να τη διαβεί και εκείνη η μάνα, για να βρει την λύτρωση…