Το κείμενο τούτο δεν είναι μια υπενθύμιση πως ο Γιώργος Καραϊβάζ δολοφονήθηκε μια μέρα και 3 χρόνια πριν. Στις 9 Απριλίου του 2021. Είναι μια ακόμα υπενθύμιση πως κάποιους τους βολεύει να ξεχνιούνται τέτοια φρικτά γεγονότα.
Μια μέρα μετά, για να φανούν οι ανακοινώσεις, τα δελτία ειδήσεων, οι ανακοινώσεις της Κυβέρνησης, η παράθεση στις εφημερίδες. Αυτά δηλαδή που δεν έγιναν στο μέγεθος που θα έπρεπε. Κάποιες αναφορές. Περισσότερο απολογισμός τι συνέβη τούτο. Α και πως συνελήφθησαν οι δράστες. Αν ρωτηθούν 100 άνθρωποι στο δρόμο, αμυδρά θα το θυμούνται οι περισσότεροι πως έγινε τότε τον Απρίλιο του 2021.
Κάποτε, το παίρναμε προσωπικά για τη δολοφονία του Σωκράτη Γκιόλια. Πως δεν ασχολείται το επίσημο κράτος με τα ΜΜΕ φορείς του. Χρόνια μετά πλέον έχει λυθεί κάθε απορία. Μετα και με τα όσα τραγικά έχουν γίνει σε αυτή τη χώρα. Η δολοφονία του Καραϊβάζ. Το Μάτι. Η Μάνδρα. Τα Τέμπη.
Είναι φανερό. Δεν χρειάζεται σούπερ ανάλυση. Το κράτος καλύπτει την ανεπάρκειά του και συγκαλύπτει τους υπευθύνους. Όσο περισσότερο ψηλά είναι αυτοί, τόσο μεγαλύτερη η προσπάθεια. Κάποιοι και είναι πολλοί οι μηχανισμοί αυτοί προσπαθούν να ξεχαστούν όλα αυτά. Όπως η δολοφονία του Γιώργου Καραϊβάζ.
Ο απλός κόσμος πρέπει να αντιδράσει. Μόνο μέσω της μνήμης αλλά και των δράσεων δε θα περάσει. Ο Γιώργος Καραϊβάζ δολοφονήθηκε και οι ηθικοί αυτουργοί πρέπει να πληρώσουν.
Αντί επιλόγου…
Στις 2 Νοεμβρίου και με αφορμή τη Διεθνή Ημέρα κατά της Ατιμωρησίας για τα εγκλήματα κατά των Δημοσιογράφων, ο εκδότης του Sportime Περικλής Γκιόλιας είχε κάνει την παρακάτω ανάρτηση:
«Ατιμωρησία υφίσταται σε ένα κράτος όταν οι αρμόδιες Αρχές είναι ανίκανες ή απρόθυμες να εντοπίσουν, να διώξουν και να τιμωρήσουν φυσικούς και ηθικούς αυτουργούς που εμπλέκονται σε εγκλήματα κατά δημοσιογράφων.
Κάθε κατάπνιξη δημοσιογραφικής φωνής στο αίμα, είναι και ένα καρφί στην καρδιά της ελευθερίας μας που σήμερα πεθαίνει από αιμορραγία. Mόνο ένα στα δέκα εγκλήματα σε βάρος δημοσιογράφων εξιχνιάζεται σε παγκόσμια κλίμακα.
Στην Ελλάδα δεν εξιχνιάζεται κανένα. Στην Ελλάδα οι φάκελοι των δολοφονιών δημοσιογράφων κλείνουν, πριν καν στεγνώσει το αίμα του δολοφονημένου. Στην Ελλάδα η ελευθερία του Τύπου είναι ένα ρεπορτάζ που κόπηκε στη μέση επ’ αόριστον, γιατί οι σφαίρες ακούγονται δυνατότερα από τις αδέσμευτες φωνές.
Ένας δημοσιογράφος στη χώρα μας κινδυνεύει να δολοφονηθεί αν μιλά ελεύθερα, και ζει ελεύθερα μόνο αν δολοφονεί κάθε μέρα την ίδια του τη συνείδηση».
Το εξώφυλλο του Sportime στις 2 Νοεμβρίου
