Γωγώ Τσακογιάννη: Ο καρκίνος του μαστού έχει εμφανιστεί δύο φορές στη ζωή της. Τα χρειάστηκε. Πρώτα η ίδια, μετά ο καρκίνος. Βλέπετε είναι σκληρό καρύδι. Μέσα απ’ αυτή τη διαδικασία, όμως, έγινε πολύ καλύτερη.
Για την Ηλιούπολη και τους κατοίκους της, οι «Ηλιουπολίτισσες» έχουν περίοπτη θέση στα κοινά. Έντονη κοινωνική, φιλοζωική και πολιτιστική δράση. Όπως επίσης και αγόγγυστη προσπάθεια για τόνωση του επιχειρείν στην πόλη.
Η Γωγώ Τσακογιάννη, συγγραφέας του διηγήματος «Μ’ Αγαπώ», στο οποίο μεταξύ άλλων αναφέρει πώς βίωσε τις δοκιμασίες της ζωής της, παραχώρησε μια συγκλονιστική συνέντευξη στον Γιώργο Οικονομάκη για χάρη της εκπομπής «Εμείς» στο Open TV.
Αναλυτικά:
-Είσαι πρώτο μέλος των «Ηλιουπολιτισσών».
«Μιας ομάδας που αριθμεί 12.000 μέλη».
-Και συγγραφέας.
«Έλα τώρα που θα οικειοποιηθώ τον ρόλο του συγγραφέα. Λοιπόν, όχι αγάπη μου, εγώ απλά διηγήθηκα μια ιστορία που αφορά τον καρκίνο του μαστού και βίωσα πρώτη φορά πριν από 16 χρόνια.
Το 2006 πέρασα καρκίνο μαστού. Ήμουν τότε μαμά τριών μικρών κοριτσιών κι ένιωσα σαν ένα μπουκάλι γάλα με ημερομηνία λήξης. ‘Είδα’ τον θάνατό μου. Λέω ‘εντάξει, καρκίνος, ποιος επιβιώνει;’ Δεν ήξερα, έτσι;
Με έριξε στα Τάρταρα αυτό το πράγμα, με τρέλανε. Ήμουν όλη μέρα σε ένα κομπιούτερ να ψάχνω να βρω αν θα επιβιώσω. Αυτό με έφερε και πιο κοντά στην εσωτερική Γωγώ, γιατί ήμουν ένα εγωκεντρικό πλάσμα. Ήμουν πολύ περιτυλιγμένη από τις δικές μου ανάγκες κι αυτό με γλύκανε.
Με έκανε να γίνω πιο γλυκιά μαμά, αλλά και με έβαλε σε μία διαδικασία να κάνω χώρο περισσότερο για τους άλλους, να μην είμαι τόσο δικτατορική.
Φοβήθηκα πάρα πολύ, δεν το ‘δειχνα όμως. Το παίζω αυτοκράτειρα και δεν με ρίχνει τίποτα κ.λπ. Μέσα μου, όμως, ήμουν ένα μικρό κοριτσάκι που έκλαιγε σε μια γωνιά. Τα παιδιά μου μικρά, δεν τα άφησα να καταλάβουν τίποτα. Τους είπα ότι το μαλλί μου κάηκε γιατί πήγα κι έκανα ανταύγειες. Πέρασε όμως.
Δεν μπορούμε να αφήσουμε έναν καρκίνο μαστού να μας στερήσει τη χαρά της ζωής, τη δημιουργικότητα, τον έρωτα. Και ξέρεις πόσο μεγάλο ρόλο έχει παίξει στη δική μου ζωή ο έρωτας. Ερωτευμένη με τον έρωτα!»
-Εσύ πώς το βίωσες;
«Όταν, λοιπόν, άρχισαν να πέφτουν τα μαλλιά μου και έγινα γλόμπος 600άρης, έκατσα μπροστά στον καθρέφτη. Με κοιτάω, χαμογελάω, βλέπω τα δόντια μου, την καράφλα μου και λέω ‘τι όμορφο κρανίο έχεις, τι δοντάρες είναι αυτές, φτου σου κούκλα μου’. Και προχώρησα.
Και μετά 14 χρόνια, πάρ’ τον πάλι. Στο ίδιο σημείο ευτυχώς. Μες στην ατυχία μου ήμουν πολύ τυχερή. Εκεί, όμως, ήμουν επαγγελματίας. Τα παιδιά μου ήταν μεγάλα, οπότε δεν είχα το άγχος τι θα απογίνουν αυτά αν συμβεί σε μένα κάτι.
Έχασα πάλι τα μαλλιά μου (γέλια) και τώρα ξαναμακραίνουν και είμαι πολύ χαρούμενη. Εντάξει, δεν σημαίνει τίποτα, τρίχες είναι. Τώρα θα ακουστεί γελοίο αυτό που θα πω, αλλά είναι σαν να έχω κάνει μια σχέση ερωτική μαζί του. Κάθε φορά που έρχεται στη ζωή μου, με κάνει καινούργια».
-Σε τρομάζει αυτή η σκέψη; Ότι μπορεί να ξανάρθει.
«Βεβαίως. Ούτε θέλω να το σκέφτομαι. Να χτυπήσουμε ξύλο, να κουνηθούμε. Με τρομάζει, δεν είναι ευχάριστο».
-Ποια ήταν η πιο δύσκολη στιγμή την πρώτη φορά;
«Αν θα ζήσω. Φοβόμουν πάρα πολύ. Ήταν η πρώτη φορά που αντιμετώπιζα κάτι τέτοιο. Δεν το περίμενα. Κάτσε καλά. Ήταν ο Θεός, εγώ και όλοι οι άλλοι. Και ξαφνικά ήρθε σε μένα ένας καρκίνος; Εγώ; Εγώ; Γι’ αυτό σου λέω, μου έχει κάνει καλό τελικά».
-Επειδή η ζωή σου είχε δυσκολίες, ήταν κίνητρο για να δημιουργήσεις τις «Ηλιουπολίτισσες;»
«Προσφέρω αλληλεγγύη στις γυναίκες και θέλω να ενισχύσω την επιχειρηματικότητα της πόλης».