Μια παραλίγο τραγωδία στους αιθέρες, ήρθε να καταδείξει τι σημαίνει να είσαι πιλότος Canadair σε μια Ελλάδα που ηγείται η κυβέρνηση Μητσοτάκη. Σε μια Ελλάδα που κατακαίγεται κάθε καλοκαίρι και οι χειριστές των εναέριων μέσων κατάσβεσης, μετρούν εκατοντάδες ώρες πτήσης, διακινδυνεύοντας καθημερινά τη ζωή τους.
Η ματωμένη μνήμη είναι ακόμα νωπή, του τραγικού θανάτου του σμηναγού Χρήστου Μπουλά, 34 ετών, και του ανθυποσμηναγού Περικλή Στεφανίδη, 27 ετών, όταν το Canadair που χειρίζονταν και επιχειρούσε στις 25 Ιουλίου 2023 στην Κάρυστο, προσέκρουσε σε κλαδί δέντρου, έχασε τον πλωτήρα του και συνετρίβη.
Παρόμοια τραγωδία θα μπορούσαμε να είχαμε και τώρα. Το πανελλήνιο κράτησε την ανάσα του, μαθαίνοντας χθες Τρίτη (25/6) ότι στη φωτιά που ξέσπασε στον οικισμό Άνω Πλατανίτης στη Ναυπακτία, ένα από τα Canadair που επιχειρούσαν στην κατάσβεση, χτύπησε με το φτερό του την κορυφή ενός πεύκου με αποτέλεσμα να κινδυνέψει να συντριβεί.
Ευτυχώς το χτύπημα στο αριστερό φτερό δεν επηρέασε τα υδραυλικά συστήματα του αεροσκάφους και ο έμπειρος πιλότος ανέκτησε αμέσως την ευστάθεια του. Η φωτογραφία ντοκουμέντο που κυκλοφόρησε στα social media από το χτυπημένο φτερό του Canadair, πραγματικά σοκάρει. Η άκρη του αριστερού φτερού έχει σπάσει και έχει σφηνωμένα κλαδιά από το δέντρο που «ξύρισε». Το αεροπλάνο γύρισε στη βάση του και θα χρειαστεί μερικές μέρες για να επισκευαστεί.
Σήμερα μπορούμε να μιλάμε για μια ευτυχή κατάληξη, ωστόσο θα είναι έγκλημα αν μια ολόκληρη χώρα βασίζεται αποκλειστικά στην ψυχραιμία και την εμπειρία των ηρωικών πιλότων για να αποφεύγουν τα χειρότερα. Οι πιλότοι που επιχειρούσαν στη Ναυπακτία λειτούργησαν με καταπληκτικά αντανακλαστικά και γλίτωσαν. Αλλά αυτό δεν είναι δεδομένο ότι θα γίνεται κάθε φορά. Όταν έχεις κλάσματα δευτερολέπτου για να αντιδράσεις, το παραμικρό λάθος μπορεί να αποβεί μοιραίο.
Πολλοί αρκέστηκαν μόνο στα συγχαρητήρια στους πιλότους μας που με αυτοθυσία ρίχνονται στη μάχη με τις φλόγες και σώζουν ζωές, περιουσίες και φυσικό πλούτο. Κανείς όμως δεν θίγει τα αίτια που αναγκάζουν αυτούς τους πιλότους να επιχειρούν συνέχεια κάθε καλοκαίρι, παλεύοντας με την κόπωση και τους κινδύνους της πτήσης. Στα δελτία της Πυροσβεστικής βλέπουμε ότι κάθε μέρα του Ιουλίου ξεσπούν από 50 έως 100 πυρκαγιές σε όλη την Ελλάδα. Αν θεωρήσουμε ότι έστω οι 5 από αυτές είναι αποτελέσματα εμπρησμών (σίγουρα είναι παραπάνω), αυτό σημαίνει ότι πολλαπλασιάζεται η δουλειά και οι κίνδυνοι των πιλότων γιατί το κράτος δεν κάνει σωστά τη δουλειά του.
Ο υπουργός Πολιτικής Προστασίας, Βασίλης Κικίλιας κομπάζει για τη σύλληψη μερικών ελάχιστων εμπρηστών, τη στιγμή που ο συντριπτικά μεγαλύτερος όγκος παραμένει ασύλληπτος. Κάθε καλοκαίρι η χώρα βρίσκεται στο έλεος των εμπρηστών και ή ίδια ιστορία επαναλαμβάνεται. Και επιπλέον για κάποιους «περίεργους» λόγους, οι πολίτες δεν μαθαίνουν ποτέ τίποτα για τα κίνητρα των εμπρηστών. Πως λειτούργησαν, τι ήθελαν να πετύχουν, με ποιους συνεργάστηκαν, ποιο είναι το δίκτυο που τους χρησιμοποιεί, αν υπάρχει τέτοιο. Οι λίγοι εμπρηστές που συλλαμβάνονται, απασχολούν 1-2 μέρες την επικαιρότητα και μετά εξαφανίζονται από αυτή. Τίποτα δεν μαθαίνουμε από όλα τα παραπάνω. Πλήρης συσκότιση. Σαν να προστατεύονται κάποια συμφέροντα που δεν πρέπει να βγουν στην επιφάνεια.
Και έτσι συλλαμβάνονται προσχηματικά μερικοί εμπρηστές, αλλά τα σχέδια που κρύβονται από πίσω μένουν άγνωστα και ατιμώρητα. Με τις πλάτες του κράτους. Το αποτέλεσμα είναι να καίγεται όλη η Ελλάδα από «περίεργες» εστίες που ξεφυτρώνουν απ’ το πουθενά και οι πιλότοι να μην προλαβαίνουν να πετούν από το ένα μέτωπο στο άλλο. Με ότι σημαίνει αυτό για τον κίνδυνο της σωματικής τους ακεραιότητας. Και αν – ο μη γένοιτο – συμβεί μια νέα τραγωδία, οι κυβερνητικοί θα ρίξουν κροκοδείλια δάκρυα ως συνήθως και θα κάνουν λόγο για ηρωικούς πιλότους, τη στιγμή που οι ίδιοι έχουν αναγκάσει τους πιλότους να κυνηγούν καθημερινά τα τσακμάκια των ατιμώρητων εμπρηστών…
