Μέχρι και η Γερμανία που σε μεγάλο βαθμό κατείχε τα ηνία της αυστηρής ευρωπαϊκής πολιτικής για την αντιμετώπιση της πανδημίας, είπε ένα ηχηρό όχι στην πρόταση του κυβερνητικού συνασπισμού για υποχρεωτικό εμβολιασμό κατά του κορονοϊού σε όλους τους πολίτες άνω των 60 ετών.
Στο Ομοσπονδιακό Κοινοβούλιο της Γερμανίας υπερψήφισαν την πρόταση 296 βουλευτές, ενώ την καταψήφισαν 378 και εννέα βουλευτές επέλεξαν την αποχή.
Ουσιαστικά πρόκειται για την πρώτη κοινοβουλευτική ήττα του κυβερνητικού συνασπισμού, αφού η πρόταση για την καθιέρωση υποχρεωτικού εμβολιασμού είχε υποστηριχθεί ως επί το πλείστον από βουλευτές της κυβέρνησης (SPD, Πράσινους, FDP), ενώ παράλληλα οι αρχηγοί των κομμάτων είχαν άρει τους κανόνες κομματικής πειθαρχίας, παροτρύνοντας τους βουλευτές να ψηφίσουν κατά συνείδηση (κάτι που αποτελεί… άπιαστο όνειρο για τους κομματικούς «στρατούς» που βλέπουμε σε παρατάξεις του Ελληνικού Κοινοβουλίου).
Την ίδια στιγμή που η «αυστηρή» Γερμανία απέρριψε τον υποχρεωτικό εμβολιασμό στους άνω των 60, το απολυταρχικό «πρότυπο» της Ε.Ε., η Ελλάδα, ακολουθεί ακόμα τον αυταρχικό δρόμο που χαράζει ο Κυριάκος Μητσοτάκης. Τον δρόμο του εθνικού διχασμού, της προσβολής της προσωπικότητας του πολίτη, του υποχρεωτικού εμβολιασμού στους άνω των 60 και των κατάπτυστων προστίμων των 100 ευρώ, ενώ παραμένουν οι ανήθικες και καταχρηστικές αναστολές στους υγειονομικούς.
Και όλα αυτά ψηφίστηκαν και εφαρμόζονται με σκληρές κομματικές «γραμμές» με ντιρεκτίβες από πάνω προς τα κάτω. Φαίνεται πως τα σύγχρονα και σοβαρά ευρωπαϊκά κράτη κατανοούν απόλυτα τη τεράστια βαρύτητα μιας απόφασης όπως είναι ο υποχρεωτικός εμβολιασμός, γιατί έρχεται σε άμεση σύγκρουση με το δικαίωμα της ελεύθερης και ενημερωμένης συναίνεσης, όπως αυτό προβλέπεται από τον Κώδικα της Νυρεμβέργης, τη συνθήκη του Οβιέδο και τον Κώδικα της Ιατρικής Δεοντολογίας.
Όμως σε μία πολιτικά απαξιωμένη… μπανανία των Βαλκανίων, η κοπτοραπτική του ελληνικού Συντάγματος και η παραβίαση διεθνών συνθηκών αποτελεί πλέον μια εύκολη «συνήθεια που έγινε λατρεία». Στη Γερμανία υπάρχει έντονη ακόμα η μνήμη των πολιτικών «τάσεων» που οδήγησαν σε «υποχρεωτικότητες» και αργότερα στις φρικαλεότητες του Β’ Παγκοσμίου, γι’ αυτό και το πολιτικό σύστημα είναι εξόχως επιφυλακτικό με κάθε σχετικό μέτρο.
Όμως η κυβέρνηση στην Ελλάδα, όχι μόνο δεν δίνει δεκάρα για αυτά τα ακριβοπληρωμένα διδάγματα της ιστορίας, άλλα τα αγνοεί επιδεικτικά προκειμένου να μην διαταραχτεί το αυταρχικό καθεστώς που δομήθηκε στον καιρό της πανδημίας…