Ημέρα κατά του σχολικού εκφοβισμού… Τι να πει κανείς γι’ αυτή τη μάστιγα της εποχής μας ή μήπως όλων των εποχών;
Εγώ δε θα ήθελα να μιλήσω για τα «θύματα», γιατί δεν μου αρέσει και η λέξη. Δεν είσαι «θύμα» επειδή κάποιος κακομαθημένος ή ανεγκέφαλος αποφασίζει να βγάλει όλα του τα απωθημένα επάνω σου. Γιατί δεν είναι φαινόμενο μόνο σχολικό το συγκεκριμένο ούτε ενισχύεται μόνο από τα παιδιά.
Εγώ θα ήθελα να μιλήσω στους γονείς των θυτών και στους εκπαιδευτικούς. Αλήθεια είναι αδιαφορία ή απλή άγνοια;
Πως γίνεται το παιδί σας να πηγαίνει σχολείο και να κακομεταχειρίζεται έτσι αλλά παιδιά; Πως γίνεται να μην παίρνεις χαμπάρι ότι το παιδί σου έχει τέτοια συμπεριφορά; Όταν από τρυφερό, αθώο και εύθυμο μετατρέπεται σε νευρικό, επιθετικό και απότομο;
Οι εκπαιδευτικοί, που όλα αυτά γίνονται μπροστά στα μάτια σας, τι ακριβώς είναι αυτό που δεν καταλαβαίνετε; Γιατί δεν επεμβαίνετε; Γιατί αφήνετε τα παιδιά, τους μαθητές σας μεγάλους και μικρούς να τσακώνονται και να χτυπιούνται; Γιατί τα αφήνετε να μιλάνε άσχημα και να κοροϊδεύουν το διπλανό τους;
Θέλετε να υπερασπιστείτε το θύμα; Θέλετε να βοηθήσετε τα παιδιά;
Όταν έρχονται, λοιπόν τα παιδιά, στα γραφεία σας να τα ακούτε, να τους δίνετε σημασία και να μην απαντάτε ότι δεν εμπλέκεστε στα προσωπικά θέματα των μαθητών.
Σταματήστε!
Σταματήστε τις υποκριτικές και άκρως θεωρητικές ημερίδες και θεματικές εργασίες για το «bulling».
Σταματήστε να κρύβεστε πίσω από λογύδρια για την ομαδικότητα και τη συνεργασία.
Σταματήστε να επιμένετε στις ομαδικές εργασίες και τις ομαδικές εκδρομές νομίζοντας ότι αναγκάζοντας τα απομονωμένα παιδιά να «χωθούν» σε κλίκες θα λυθεί το πρόβλημα.
Σταματήστε να νομίζετε ότι βοηθάτε με το αφήνετε τα παιδιά μόνα και ανυπεράσπιστα με τη δικαιολογία ότι και στη ζωή μόνα θα είναι και πρέπει να μάθουν να λύνουν τα προβλήματα τους.
Σταματήστε να θεωρείτε φυσιολογικό τα παιδιά να πλακώνονται σε κάθε διάλειμμα και να πετάνε πράγματα ο ένας στον άλλον.
Σταματήστε να σιωπάτε όταν ακούτε ότι διασύρουν ένα παιδί.
Ημέρα κατά του σχολικού εκφοβισμού – Μην κάνετε τα στραβά μάτια…
Το παιδί στη γωνία εκεί πίσω αν καταφέρει ποτέ να μιλήσει θα είναι όταν του δείξετε ότι θα το ακούσετε.
Το παιδί που κοροϊδεύει και «χτυπάει» θα σταματήσει όταν δει ότι το αποδοκιμάζετε.
Και οι δυο πλευρές είναι «θύματα».
Το «θύμα» βιώνει την κοροϊδία, την απομόνωση και την ωμή βία. Θα κληθεί να κλείσει την βαθιά πληγή που του δημιουργήσατε και να ζει μια ζωή με τις πικρές αναμνήσεις από τα τρυφερά του παιδικά χρόνια. Πρέπει να δεχτεί ότι γνώρισε από νωρίς το άσχημο πρόσωπο της κοινωνίας και να καταφέρει να διατηρήσει την ελπίδα ότι κάπου εκεί έξω υπάρχει και το όμορφό της πρόσωπο. Γιατί αν δεν τα καταφέρει θα γίνει καταθλιπτικός, μοναχικός και απαισιόδοξος…
Ο «θύτης» ταυτίζεται με την ωμή αυτή βία και την εξαπολύει σε όλους γύρω του. Χτίζει από την νεαρή του ηλικία έναν χαρακτήρα κάκιστης ποιότητας, ο οποίος κατά πάσα πιθανότητα θα τον ακολουθεί για όλη του τη ζωή. Όπου πηγαίνει θα προκαλεί προβλήματα και θα πληγώνει ανθρώπους. Ποιος ξέρει που θα φτάσει;…
Τι κοινωνία περιμένετε ότι θα γεννηθεί από αυτή την κατάσταση;