Δολοφονία Λυγγερίδη… Η μία άκρη του νήματος ήταν ο 18χρονος που ομολόγησε πως έριξε τη ναυτική φωτοβολίδα στα επεισόδια του Ρέντη. Η άλλη άκρη ήταν οι συλλήψεις των ηθικών αυτουργών. Από τη στιγμή που η ανομία παύει να υφίσταται, η αισιοδοξία για την πάταξη της οπαδικής βίας επανέρχεται.
Κακά τα ψέματα, σε τέτοιες ιστορίες όπως στη δολοφονία Λυγγερίδη, τα «μικρά ψάρια» την πληρώνουν και τα μεγάλα βγαίνουν λάδι. Αυτή τη φορά η ιστορία μοιάζει να γράφεται διαφορετικά. Οι αστυνομικές αρχές μοιάζουν να έχουν εργαστεί για τη συγκεκριμένη υπόθεση με συνέπεια και σοβαρότητα. Η μακροσκελής δικογραφία της υπόθεσης τους αδικοχαμένου αστυνομικού και οι 67 συλληφθέντες, μαζί με τους «αρχηγούς», καταδεικνύουν του λόγου το αληθές.
Αυτή τη φορά δημοσιογραφικά κλισέ όπως το «η υπόθεση έχει πάρει τον δρόμο της δικαιοσύνης» δεν αποτελούν κλισέ ή κάποιες τυπικές εκφράσεις. Διότι, η δικαιοσύνη είναι (αν μπορούμε να το πούμε με αυτό τον χαρακτηρισμό) έτοιμη για το πώς θα χειριστεί την όλη διαδικασία. Όλα τα στοιχεία είναι στα χέρια της. «Παραθυράκια» και ρωγμές δεν υπάρχουν. Οι υπαίτιοι θα πληρώσουν. Αυτό μοιάζει πλέον δεδομένο.
Μερικά μέτρα, λίγος χρόνος ακόμα, μακριά είναι η δικαίωση για την οικογένεια του Γιώργου Λυγγερίδη. «Δικαίωση»… Βαριά κουβέντα, ενδεχομένως και λανθασμένη. Ωστόσο, μια ανακούφιση πως οι δολοφόνοι του άτυχου αστυνομικού δεν κυκλοφορούν πλέον ελεύθεροι σίγουρα θα τη νιώθουν.
Η ίδια η κοινωνία παίρνει μια βαθιά ανάσα. Η ατιμωρησία, η ασυδοσία και τα αλισβερίσια κάτω από το τραπέζι δε υφίστανται. Σε αυτή την υπόθεση τουλάχιστον, αυτό διαφαίνεται. Μπαίνει μια παύση, ένα πρώτο τέλος, μια τελεία.
Το μεγάλο στοίχημα πλέον είναι και η επόμενη μέρα. Η ποινή πρέπει να είναι παραδειγματική και όχι προσχηματική. Μόνο με αυτό τον τρόπο οι επίδοξοι μιμητές θα «κολλήσουν». Μόνο έτσι θα μπει ένα τέλος, ένα πραγματικό τέλος στον χαμό νέων ανθρώπων στο βωμό ενός «άδειου πουκάμισου».