Ενώ η κρίση στο Ουκρανικό περιπλέκεται και οι λεπτές ισορροπίες μπορούν ανά πάσα στιγμή να επιφέρουν έναν παγκόσμιο όλεθρο, η Ελληνική κυβέρνηση επιμένει να συμπεριφέρεται ως αμερικανότερη των Αμερικανών και να παίζει με τη φωτιά με τις εξωφρενικές αποφάσεις της.
Αντί να κρατηθεί μια πιο επιφυλακτική και ειρηνική στάση, η κυβέρνηση Μητσοτάκη συνεχίζει να λειτουργεί ως άβουλο παράρτημα του ΝΑΤΟ, οπότε και το υπουργείο Μετανάστευσης και Ασύλου και ο Νότης Μηταράκης αποφάσισε την αναστολή της έκδοσης αδειών διαμονής επενδυτικού σκοπού που προέρχονται από πολίτες της Ρωσικής Ομοσπονδίας.
Ο ίδιος πολιτικός (ο Νότης Μηταράκης) που πριν λίγο καιρό έκλεινε συμφωνίες «νόμιμων» σκλαβοπάζαρων για να εισάγει εκατοντάδες χιλιάδες Πακιστανούς και Μπαγκλαντεσιανούς εποχικούς εργάτες, τώρα αναστέλλει τη «χρυσή βίζα» για τους Ρώσους πολίτες, και οι αρμόδιες υπηρεσίες δεν θα αποδέχονται νέα αιτήματα για χορήγηση των αδειών διαμονής. Επίσης δεν θα εξετάζονται μέχρι νεωτέρας αιτήσεις για άδειες διαμονής της κατηγορίας «στελέχη επιχειρήσεων» για πολίτες της Ρώσικης Ομοσπονδίας.
Στην ίδια γραμμή βιαστικών και αχρείαστων κυρώσεων, η Ελλάδα απαγόρευσε τις πτήσεις ρωσικών αεροσκαφών και ιδιωτικών τζετ, με την Υπηρεσία Πολιτικής Αεροπορίας (ΥΠΑ) να εκδίδει σχετική αεροπορική οδηγία τρίμηνης (!) διάρκειας. Ενώ φυσικά προηγήθηκε η αποστολή στρατιωτικού εξοπλισμού στην Ουκρανία με δύο C – 130, που μετέφεραν πυρομαχικά, καλάσνικοφ και εκτοξευτές ρουκετών.
Η Ελληνική κυβέρνηση σε μια άνευ προηγουμένου απερισκεψία διαλύει μια – μια τις διπλωματικές «γέφυρες» με την ομόδοξη Ρωσία και ανακατεύεται όλο και περισσότερο σε μια άκρως επικίνδυνη κατάσταση. Κινήσεις που μπορεί να κοστίσουν πολύ ακριβά στην Ελλάδα, αν και όταν αποκατασταθεί η παγκόσμια τάξη. Ένας ολόκληρος λαός – ο Ελληνικός – σέρνεται στο επίκεντρο μιας επικίνδυνης κλιμάκωσης, χωρίς να ερωτηθεί, μόνο και μόνο επειδή ο Κυριάκος Μητσοτάκης (για άλλη μια φορά) επιθυμεί διακαώς να προβληθεί ως ο καλύτερος «μαθητής» της Δυτικής «τάξης».
Ενώ η χώρα δεν έχει κανέναν απολύτως λόγο να εμπλακεί σε αυτόν τον πόλεμο (πέρα από το να προστατέψει τις ζωές και τις περιουσίες των ομογενών και να στείλει ανθρωπιστική βοήθεια στους Ουκρανούς), το Μαξίμου προβαίνει σε νευρωτικές κινήσεις «επίδειξης» πολύ πιο πέρα από εκεί που φτάνει το μπόι της Ελλάδας. Υπολογίζει μονόπλευρα στην «προστασία» του ΝΑΤΟ, ενώ βλέπουμε πως διαμορφώνεται ένα παγκόσμιο σκηνικό που κανένας «προστάτης» και καμία εγγυήτρια δύναμη δεν είναι δεδομένη.