Ως πολίτες δεν ξεχνάμε, αλλά ως χριστιανοί συγχωρούμε. Αυτό ήταν το νόημα του εξώφυλλου του Sportime για τον θάνατο του Κώστα Σημίτη, ενός πρωθυπουργού που έμεινε στην πολιτική ιστορία του τόπου, με πολύ αρνητικό πρόσημο.
Οι λόγοι πολλοί, όπως ενδεικτικά:
Η απαλοιφή του θρησκεύματος από τις ταυτότητες και η ευθεία επίθεση στην Εκκλησία. Η νεοφιλελεύθερη πολιτική εθνομηδενισμού και αποχριστιανισμού που ξεκίνησε να υπονομεύει όλες τις παραδοσιακές αξίες του Έθνους μας. Το γκριζάρισμα του Αιγαίου με τα Ίμια. Οι ήρωες Βλαχάκος, Γιαλοψός και Καραθανάσης που θυσιάστηκαν τελικά για να… ευχαριστήσει τους Αμερικάνους ο Σημίτης.
Οι μειοδοσίες στη Μαδρίτη (1997) και το Ελσίνκι (1999) που λειτούργησαν ως αφετηρία για τις Τουρκικές διεκδικήσεις σε Αιγαίο και ανατολική Μεσόγειο. Η φούσκα του χρηματιστηρίου που κατέστρεψε χιλιάδες Έλληνες. Η παράδοση του συμμάχου Οτσαλάν στους Τούρκους. Το σκάνδαλο με τα εξοπλιστικά. Η εισαγωγή της ανέτοιμης ελληνικής οικονομίας στο καταστροφικό ευρώ, με μαγειρέματα… Greek statistics.
Οι Ολυμπιακοί Αγώνες της υπερκοστολόγησης και της μίζας. Τα δημόσια έργα της ρεμούλας. Η φοβική μεταχείριση των S-300 που δεν πήγαν ποτέ στην Κύπρο. Η νοοτροπία φίμωσης της κριτικής των ΜΜΕ ξεκίνησε επί Σημίτη, αφού φτάνει να θυμηθούμε μόνο τον πόλεμο που δεχόταν η αείμνηστη Μαλβίνα Κάραλη επειδή τα «έχωνε» στον τότε πρωθυπουργό.
Και πάνω απ’ όλα ως τραγική κληρονομιά του Κωνσταντίνου Σημίτη έχουμε τη συνεχιζόμενη επιρροή του «Σημιτισμού» σε κυβερνήσεις και κόμματα εξουσίας τις ακόλουθες δεκαετίες, που συνέβαλλαν στην καταστροφή της χώρας, οικονομικά, θεσμικά, διπλωματικά, πολιτισμικά, κοινωνικά. Κάτι που συνεχίζεται ως σήμερα με την «σημιτοποιημένη» κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη, του οποίου άλλωστε αποτελούσε ιδεολογικό «μέντορα» ο Κώστας Σημίτης.
Για το κοσμικό αποτύπωμα θυμόμαστε – Για το αιώνιο, ευχόμαστε
Σαν πολίτες έχουμε κάθε δικαίωμα να θυμόμαστε όλα αυτά τα εγκλήματα, αλλά σαν χριστιανοί έχουμε υποχρέωση να συγχωρήσουμε τον άνθρωπο (ξέχωρα από τον πολιτικό), Κώστα Σημίτη. Όπως όλους μας συγχωρεί ο Θεός παρότι δεν το αξίζουμε, έτσι κι εμείς οφείλουμε να δίνουμε τόπο στην οργή και να εμπιστευόμαστε τη θεία πρόνοια που για κάθε άνθρωπο λειτουργεί ανεξιχνίαστα.
Ως χριστιανοί πρέπει να αντιμετωπίζουμε με φρίκη το μυστήριο του θανάτου και τη μετάβαση της κάθε ψυχής στην κρίση του Θεού. Γιατί είναι μια πόρτα που όλοι θα την περάσουμε και όλοι θα αποζητούμε προσευχές να μας συνοδέψουν σε αυτή τη φοβερή ώρα. Και ειδικά για έναν άνθρωπο που πήρε μαζί του πολλά αμετανόητα «βάρη», εκεί χρειάζεται ακόμα περισσότερο το πνεύμα συγχώρεσης. Αν είμαστε άτεγκτοι «δικαστές» και εκδικητικοί, τότε αξίζει και σε εμάς μια άτεγκτη και εξουθενωτική κρίση.
Ξέχωρα από την παρατήρηση του θέματος από κοσμική σκοπιά, μας ενδιαφέρει πρωτίστως η πνευματική. Και ξεκάθαρα το πνεύμα του Ευαγγελίου είναι ότι μόνο αν συγχωρούμε, θα συγχωρηθούμε. «Εάν όμως δεν συγχωρείτε στους αδελφούς σας τα αμαρτήματα τους, τότε ούτε και ο ουράνιος Πατέρας σας θα συγχωρήσει τα αμαρτήματα σας», είπε ο Χριστός.
Ένας δημοκράτης λέει να μην κάνεις στον άλλον ότι δεν θέλεις να σου κάνουν, και είναι απόλυτα σωστό. Ένας χριστιανός όμως, επεκτείνει αυτή την αξία σε ακόμα ανώτερη προοπτική, την φτάνει ως τη μέλλουσα ζωή και λέει να μην κρίνεις τον άλλο, όπως δεν θα ήθελες να σε κρίνει ο Θεός.
Κάποιοι δηλώνουν χολωμένοι γιατί ο Κώστας Σημίτης δεν αντιμετώπισε τις συνέπειες των πολιτικών πράξεων του όσο ζούσε. Δεν μπορούν να συλλάβουν ότι η ανθρώπινη δικαιοσύνη είναι ένα μηδενικό μπροστά στον ζυγό της δικαιοσύνης που βαστάει ο Θεός. Εκεί που η κάθε ψυχή κρίνεται, όχι σύμφωνα με εφήμερους και ατελείς νόμους, αλλά σύμφωνα με αιώνιους και απαράγραπτους νόμους του Ευαγγελίου.
Και αν κάποιος καταδικαστεί από τον κόσμο, μπορεί να αθωωθεί από τον Θεό. Και αν αθωωθεί από τον κόσμο, να κατακριθεί από τον Θεό. Και αν κάποιος σε όλη του τη ζωή υπήρξε πολέμιος του Θεού, όσες επίγειες τιμές και να λάβει, θα έρθει σίγουρα η ώρα που θα εκλιπαρεί για το έλεος Του. Όπως το αποζητούμε όλοι βέβαια, αφού δεν υπάρχει άνθρωπος που να μην υστερεί μπροστά στον νόμο του Θεού.
Μη φορτώνουμε μια ψυχή και με δικά μας «βάρη»
Δεν νοείται χριστιανός να αναλώνεται σε ανθρωποφαγία και πόσο μάλλον για έναν νεκρό που δεν έχει καν κηδευτεί ακόμα. Το γεγονός ότι θα κάνουν χριστιανική κηδεία στον πρώην πρωθυπουργό, παρά το ότι πολέμησε λυσσαλέα την Εκκλησία, ίσως λέει πολλά. Διέγραψε το θρήσκευμα από τις ταυτότητες, αλλά αυτή η πίστη θα τον προπέμψει στο τελευταίο ταξίδι του. Έγινε η «σφραγίδα» της εξόδου του. Ίσως αυτό να είναι μια ένδειξη μετάνοιας από τον ίδιο ή τους οικείους του. Ποτέ δεν μπορούμε να ξέρουμε τι εσωτερικές διεργασίες έκανε μια ψυχή στις στερνές ώρες. Γι’ αυτό μη λέμε μεγάλες κουβέντες για κανέναν. Ως χριστιανοί, έχουμε μεγάλη ευθύνη με τι λογισμό ξεπροβοδίζουμε τον κάθε κεκοιμημένο. Όπου μπορούμε να κάνουμε καλό σε μια ψυχή, ας το κάνουμε. Ή τουλάχιστον να μην τη φορτώνουμε με επιπλέον βάρη.
Η μόνη χριστιανική θεώρηση του ζητήματος, είναι να αναλογιστούμε τη ματαιότητα του ανθρώπου. Και να την αναλογιστεί ακόμα περισσότερο όλη η νεοφιλελεύθερη ελίτ που εγκαθίδρυσε ο Σημίτης, βλέποντας ότι όση εξουσία, όση δύναμη και όσες τιμές να αποκτήσει κάποιος, στο τέλος τον περιμένουν δυο μέτρα γης. Και μια φρικτή κρίση, που θα μας βρει εντελώς «γυμνούς» αν δεν φροντίσουμε να πάρουμε πνευματικά εφόδια μαζί μας από αυτή τη ζωή.
Εντέλει ούτε η «αγιοποίηση» του Σημίτη μας βρίσκει σύμφωνους, ούτε το λαϊκό «λιντσάρισμα» που βαραίνει την ψυχή του. Το πρώτο είναι άτοπο και το δεύτερο αντιχριστιανικό. Η ιστορία ότι έγραψε, δεν το ξεγράφει. Και οφείλουμε να αποδίδουμε στον καθένα τη θέση του σε αυτή. Αλλά η θέση της κάθε ψυχής δεν ανήκει στην κρίση μας, παρά μόνο στον Θεό. Και αλλοίμονό μας αν η κρίση βασιζόταν στη δική μας μικρόνοια…
