Όσο το κράτος πρόνοιας υποχωρεί και αφήνει τεράστια κοινωνικά κενά πίσω του, τόσο περισσότερο ο Έλληνας αστυνομικός βαρύνεται με ευθύνες που ούτε του αναλογούν – ούτε δύναται να τις εξυπηρετήσει. Εδώ θα θίξουμε ένα ζήτημα που δεν αγγίζει κανένας και αφορά την επίβλεψη των ανηλίκων στις κατά τόπους δομές φιλοξενίας.
Είναι πολλές οι κοινωνικές υπηρεσίες στη χώρα μας που φιλοξενούν ανήλικα παιδιά που ως επί το πλείστον έχουν ένα τραγικό υπόβαθρο στη ζωή τους. Άλλα παιδιά προέρχονται από πάμφτωχες οικογένειες και παραμελούνται, άλλα δεν έχουν καν οικογένεια, άλλα προέρχονται από ακατάλληλα περιβάλλοντα πχ. με κακοποιητές, παραβατικούς ή τοξικομανείς γονείς και άλλα παιδιά είναι θύματα εγκληματικών πράξεων.
Υποτίθεται ότι οι δομές που δέχονται τέτοια παιδιά, αναλαμβάνουν πλήρως την προστασία και τη φροντίδα τους, παρέχουν ιατροφαρμακευτική κάλυψη και ψυχολογική υποστήριξη, μεριμνούν για την εκπαίδευσή τους και εργάζονται για την κοινωνική τους αποκατάσταση σε ανάδοχες οικογένειες όταν αυτό κρίνεται απαραίτητο.
Μόνο που στον τρόπο λειτουργίας των δομών φιλοξενίας, υπάρχει ένα απαράδεκτο κενό ασφαλείας που φορτώνεται άδικα στις «πλάτες» στης αστυνομίας και συγκεκριμένα της Άμεσης δράσης. Και αυτό διότι η αδιάφορη Πολιτεία αφήνει την ασφάλεια αυτών των παιδιών στον παράγοντα της τύχης, αφού δεν υπάρχει κανένας αρμόδιος να τα επιβλέπει όλο το 24ωρο!
Οι δομές φιλοξενίας κλείνουν τις πόρτες τους κατά τις 11 με 12 το βράδυ, όταν και λήγει η ώρα για το εξιτήριο. Όμως είναι συχνότατο το φαινόμενο ότι πολλοί από τους ανήλικους παραβιάζουν τους κανονισμούς της εκάστοτε δομής και ξενυχτάνε με παρέες όπου θέλουν και για όσο θέλουν. Οι οποίες παρέες βέβαια, μπορεί κάλλιστα να απαρτίζονται από ενήλικους ή και παραβατικούς, αφού ουδείς υπάρχει να ελέγξει που μπλέκουν αυτά τα δύστυχα παιδιά!
Οι κοινωνικοί λειτουργοί από την πλευρά τους, έχουν χάσει τα αυγά και τα καλάθια με αυτό που γίνεται, αδυνατώντας ή μάλλον αδιαφορώντας να αντιμετωπιστεί αυτός ο κίνδυνος, αφού άλλος βγάζει το… φίδι απ’ την τρύπα.
Και τι γίνεται τελικά εν τοις πράγμασι; Οι δομές φιλοξενίας από την πλευρά τους δεν αναλαμβάνουν καμία ευθύνη, όπως και η Πολιτεία γενικότερα. Και για άλλη μια φορά το μπαλάκι των ευθυνών μεταφέρεται (που αλλού;) στην αστυνομία, από την οποία θα ζητηθεί λόγος για κάθε παιδί που θα πάθει κάτι, αν το «σκάσει» από τη δομή.
Δηλαδή αντί η Πολιτεία να θέσει τις δομές προ των ευθυνών τους, αφού είναι χρέος τους να κρατούν ασφαλή τα παιδιά (και πληρώνονται γι’ αυτό), το βάρος επωμίζεται η Άμεση Δράση για να γίνει «κηδεμόνας» αυτών των παιδιών. Καθημερινά το «100» δέχεται δεκάδες κλήσεις από δομές, για ασυνόδευτα παιδιά που αγνοείται η τύχη τους.
Ουσιαστικά οι δομές λειτουργούν με σύστημα έτσι, ώστε να φορτώνουν την ευθύνη στην αστυνομία, δηλώνοντας τα «αγνοούμενα» παιδιά ως άτυπες φυγές που πρέπει να «μαζέψει» η Άμεση δράση, μόνο και μόνο γιατί οι δομές δεν κάνουν τη δουλειά τους. Δηλαδή δεν φτάνει που η αστυνομία έχει να αντιμετωπίσει ατελείωτα περιστατικά εγκλημάτων κάθε βράδυ, έχουν να κάνουν και τους «φύλακες» των δομών φιλοξενίας.
Αφού ουδείς ασχολείται για να ελέγξει αυτή την κατάσταση, είναι ζήτημα χρόνου να έχουμε ακόμα και τραγωδίες με τα παιδιά που γυρίζουν στους κόσμους της νύχτας χωρίς καμία εποπτεία. Και τότε από ποιον θα ζητηθεί η ευθύνη; Από τους αστυνομικούς που είναι οι «βολικοί» αχθοφόροι των ευθυνών της Πολιτείας;