Αμαλιάδα: Ολοένα και πληθαίνουν τα ανθρώπινα δράματα γύρω μας, αφού το ανάλγητο κράτος συμπεριφέρεται όλο και πιο απροκάλυπτα με εχθρικό τρόπο προς τις ευάλωτες κοινωνικές ομάδες και τους αναξιοπαθούντες, με τελευταίο τρανταχτό παράδειγμα την αδιανόητη απόφαση του Αρείου Πάγου, που δίνει το ελεύθερο στα funds να λεηλατήσουν 700.000 νοικοκυριά.
Άνθρωποι χάνουν συνεχώς τα σπίτια τους και μένουν άστεγοι, αναγκάζονται να φιλοξενούνται σε δομές, σε σπίτια συγγενών, άλλοι κάνουν εικονικές νοσηλείες σε νοσοκομεία για να έχουν μια στέγη και ένα πιάτο φαγητό και άλλοι αναγκάζονται να μένουν ακόμα και σε αυτοκίνητα που τα μετατρέπουν σε «νοικοκυριό» ανάγκης.
Την «λύση» της αναγκαστικής διαμονής στο αυτοκίνητο είχε ακολουθήσει και ο 93χρονος Παναγιώτης Παναγιωτόπουλος που επί έναν χρόνο ζούσε με την κόρη του στο αυτοκίνητό του, μην έχοντας που αλλού να πάνε. Ο κ. Παναγιώτης χθες, Κυριακή (12/2), άφησε την τελευταία του πνοή στο νοσοκομείο Αμαλιάδας από έμφραγμα μυοκαρδίου, όντας πικραμένος από τις απάνθρωπες συνθήκες που ήταν αναγκασμένος να βιώνει στην δύση της ζωής του.
Πατέρας και κόρη αδυνατούσαν από κάποια στιγμή και έπειτα να πληρώσουν το ενοίκιο του σπιτιού όπου έμεναν στην Ηλεία και μετά την έξωση βρέθηκαν στο δρόμο. Έμεναν σε ένα παλιό Fiat 128, όπου το καλοκαίρι «ψήνονταν» και τον χειμώνα πάγωναν από το κρύο. Η πενιχρή σύνταξη του 93χρονου – ο οποίος για χρόνια ήταν μετανάστης – ήταν το μοναδικό εισόδημα που διέθεταν.
Τα χρήματα δεν έφταναν καν για φάρμακα και φαγητό, τα χρέη τους διογκώνονταν και ως επακόλουθο ήρθε η έξωση και η διαμονή στο αυτοκίνητο από τον Φεβρουάριο του 2022. Το αυτοκίνητο είχε μετατραπεί σε μια τετράτροχη «παράγκα» που περιείχε και τα λιγοστά υπάρχοντα της οικογένειας.
Άθλιες συνθήκες διαβίωσης για έναν αξιοπρεπέστατο άνθρωπο που ονειρεύτηκε μια καλύτερη ζωή, δούλεψε σκληρά, πρόσφερε στην κοινωνία και ήλπιζε σε αξιοπρεπή γεράματα, και όχι να βλέπει τον εαυτό του και την 50χρονη κόρη του να μαραζώνουν αβοήθητοι και πλήρως εγκαταλελειμμένοι από το κράτος.
Και πόσο να αντέξει ένας ηλικιωμένος άνθρωπος μια τόσο σκληρή πραγματικότητα; Πώς να μην καταρρεύσει ψυχολογικά και σωματικά; Η πιο επικίνδυνη «ασθένεια» είναι αυτή της φτώχειας και της ανισότητας, και δυστυχώς στην σημερινή Ελλάδα αυτή η «ασθένεια» παρουσιάζει διαστάσεις επιδημίας.
«Έφυγε πικραμένος και με την αίσθηση της εγκατάλειψης», ανέφερε άνθρωπος που βρέθηκε στο πλευρό της οικογένειας βοηθώντας όπως μπορούσε.
«Στεναχωριέμαι γιατί έφυγε έτσι. Από αυτήν την κατάσταση έφυγε», μονολογούσε η κόρη του όταν χθες βράδυ στο νοσοκομείο την ενημέρωσαν για τον θάνατό του.
Η 50χρονη Στέλλα Παναγιωτοπούλου, η κόρη του υπερήλικα που έφυγε πικραμένος από την ζωή, είχε μοιραστεί μέσω δηλώσεων το καθημερινό δράμα που ζούσαν μετά την έξωση. Η ίδια ζητούσε απεγνωσμένα να βρει μια εργασία για να μπορέσει να νοικιάσει και πάλι ένα σπίτι και δεν ήθελε να καταφύγει μαζί με τον πατέρα της στην έσχατη λύση της ιδρυματοποίησης. Είχε απευθυνθεί σε όλους τους αρμόδιους φορείς και τελικά δεν έγινε τίποτα.
Η 50χρονη είχε αναφέρει: «Περνάει όλος ο κόσμος, μας βλέπει με λύπη. Είναι ότι χειρότερο για εμάς. Περίπου 10 χρόνια άνεργη. Έχω τελειώσει Λογιστικά και έχω βγάλει και Πληροφορική. Έκανα διάφορες δουλειές, αλλά τώρα δεν έχουμε τίποτα. Θέλω να με εμπιστευτούν οι ιδιοκτήτες σπιτιών. Είμαστε άνθρωποι που είχαμε δουλέψει, είχαμε περιουσία και κάποια στιγμή όλα μας πήγαν ανάποδα, όπως συμβαίνει σε πολύ κόσμο. Δεν θα κοροϊδέψουμε κανέναν. Μια δουλειά και ένα σπίτι να νοικιάσουμε. Δεν είναι ανθρώπινο αυτό που ζούμε. Δεν είναι δίκαιο για τον πατέρα μου…».
