Λίγο ζέσταμα πριν τη Μ. Εβδομάδα – Όπου και να γείρουμε όλο κάτι δυσάρεστο ακούμε. Κουραστήκαμε παίδες. Δεν πάει άλλο. Πολύς πόνος γύρω. Παντού μία ένταση, μία βιασύνη.
Και εκεί που περιμέναμε το Πάσχα μήπως και την κάναμε για χωριό, να ανασάνουμε λίγο ρε αδερφέ, αντί για αρνάκι, προγευτήκαμε χυλόπιτα. «Δεν θα πας πουθενά. Εδώ θα μείνεις» (που λέει και το τραγουδάκι). Μου θες και χωριό…
Θέλουμε δεν θέλουμε θα μάθουμε και στα λίγα. Και κάπως έτσι το «λίγο» παίρνει αξία. Εκτιμάται, πώς να το κάνουμε. Άλλωστε, τι ζητάμε; λίγες στάλες δροσιάς, λίγη ελευθερία. Λίγο οξυγόνο. Λίγη χαρά.
Αυτή όμως η λίγη χαρά είναι αρκετή για να φέρει μεγάλη γιορτή. Και τότε έχουμε γιορτή μέσα στον πόνο, γιατί όπως μας έλεγαν κάποτε οι δάσκαλοί μας «ο πόνος γονιμοποιεί τη χαρά και η χαρά καρποφορεί δια του πόνου».
Και μιας και μιλάμε για πόνο… ε, Μεγάλη Εβδομάδα έρχεται. Δεν κάνει κακό να συλλογιστούμε και λίγο. Να βάλουμε ένα μικρό pause στα μέσα και στα έξω μας. Πρώτα από όλα στην δική μας ένταση, στον δικό μας χαμό.
Σήμερα τελειώνει η σαρακοστή. Πέρασαν κιόλας 40 μέρες και 40 νύχτες και έτσι μπαίνουμε στη Μ. Εβδομάδα. Πριν όμως μπούμε στη Μ. Εβδομάδα, η Εκκλησία, μας προθερμαίνει λίγο. Μας εμψυχώνει. Για να παίξεις μπάλα απαιτείται ζέσταμα. Πώς; Μας προβάλλει ένα γεγονός συνταρακτικό για τον σύγχρονο άνθρωπο. Την Ανάσταση του Λαζάρου.
Τι έγινε εκεί; Ο Χριστός έξι μέρες πριν το Πάσχα πήγε στη Βηθανία, μία πόλη περίπου 3χλμ από την Ιερουσαλήμ. Εκεί πληροφορήθηκε από την Μάρθα και την Μαρία, (αδελφές του Λάζαρου) ότι ο αδελφός τους ήταν ήδη 4 μέρες νεκρός.
Ο Χριστός αγαπούσε πολύ τον Λάζαρο και όταν έμαθε για τον θάνατό του, δάκρυσε. Ήταν η πρώτη φορά που δάκρυζε. Δεν έκλαψε. Έχει διαφορά αυτό. Μας δείχνει έτσι με το παράδειγμά του πόσο πρέπει και εμείς να κλαίμε στη λύπη και πόσο δάκρυ πρέπει να βγάζουμε γι’ αυτούς που χάνουμε. Μας δείχνει το μέτρο.
Η συνέχεια είναι λίγο πολύ γνωστή σε όλους. Όταν οδηγήθηκε έξω από τον τάφο του Λαζάρου έδωσε εντολή στον κόσμο που βρισκόταν εκεί να μετακινήσουν την μεγάλη πέτρα που τον κάλυπτε. Θα μπορούσε βέβαια ο ίδιος, ως Θεός, να μετακινήσει την πέτρα με ένα και μόνο λόγο του. Να έλεγε δηλαδή: “πέτρα φύγε” και η πέτρα να έφευγε.
Δεν το έκανε όμως. Το άφησε για τους ανθρώπους. Γιατί αυτό το μπορούσαν. Τους άφησε, θα λέγαμε, το εύκολο και Αυτός ανέλαβε τα δύσκολα. Ήθελε, βλέπεις, τη συνεργασία τους, την συνεργασία του ανθρώπου, γιατί αν ο άνθρωπος δεν θέλει… δεν γίνεται τίποτα.
Ύστερα με δυνατή φωνή κάλεσε τον Λάζαρο να βγει έξω. Τον κάλεσε με το όνομά του, λέγοντας: “Λάζαρε δεύρω έξω”. Δεν είπε «άνθρωπε» βγες έξω. Γιατί αν έλεγε «άνθρωπε», θα έβγαιναν όλοι οι άνθρωποι, όλων των εποχών και όλων των αιώνων απ’ αρχής κόσμου, όπως μας λένε οι άγιοι της Εκκλησίας.
Αυτό βεβαίως δείχνει και την μοναδικότητά μας. Δείχνει πόσο ξεχωριστοί και πόσο μοναδικοί είμαστε για τον Θεό. Ο Θεός μας ξέρει με το βαπτιστικό μας όνομα και έτσι θα μας καλέσει… όταν έρθει ο καιρός.
Όπως ήταν φυσικό, αυτό το θαύμα του Λαζάρου διαδόθηκε γρήγορα και παντού. Έτσι την επομένη, ο Χριστός ανεβαίνει σε ένα μικρό γαϊδουράκι (επί πώλου όνου) και με αυτό εισέρχεται στα Ιεροσόλυμα. Εκεί ο λαός του επιφυλάσσει θριαμβευτική υποδοχή. Του έστρωσαν φοίνικες, βάγια και χαλιά (από εκεί βγήκε και η φράση «χαλί να γίνω να με πατήσεις»). Τον υποδέχθηκαν ως βασιλιά και τα μικρά νήπια φώναζαν: «ωσαννά εν τοις υψίστοις, ευλογημένος ο ερχόμενος».
Ο Χριστός όμως ήρθε ταπεινά. Όχι ως ένας κοσμικός βασιλιάς, όπως ο λαός του Ισραήλ περίμενε. Ήρθε καβάλα σε ένα γαϊδουράκι. Όχι πάνω σε άλογο. Το άλογο είναι πολεμοχαρές. Αντίθετα το γαϊδουράκι είναι σύμβολο ταπείνωσης, αντοχής και υπομονής.
Με αυτά τα δύο γεγονότα λοιπόν, μας βάζει η Εκκλησία, θα λέγαμε, δυναμικά στην Μ. Εβδομάδα. Μας δείχνει έτσι κατευθείαν τον στόχο. Την Ανάσταση. Τη χαρά.
Δεν μπορεί βλέπεις αλλιώς ο ανθρώπινος νους να αντέξει όλα αυτά που θα συμβούν. Δεν μπορεί εύκολα η ανθρώπινη καρδιά να παραδεχθεί μέχρι που φτάνει η αγάπη του Θεού για εμάς.
Γιατί, «τόσο πολύ αγάπησε ο Θεός τον κόσμο, ώστε παρέδωσε στο θάνατο το μονογενή του Υιό, για να μη χαθεί όποιος πιστεύει σ’ αυτόν αλλά να έχει ζωή αιώνια». (Ιω. 3:16).
Άντε και καλή Ανάσταση!
ΥΓ. Ευχαριστώ το sportime.gr για το φιλόξενο βήμα.