Ο τρόπος που μεταχειρίζεται ένα πρόσωπο εξουσίας την Ελληνική σημαία, αποκαλύπτει πολλά για το πόσο σέβεται την ιστορία και το αίμα που κουβαλάει η γαλανόλευκη. Ενδεικτικό για την πλήρη απαξίωση των ιερών συμβόλων και των πατριωτικών αξιών, ήταν ένα θλιβερό στιγμιότυπο στο οποίο πρωταγωνίστησε η υπουργός Παιδείας Νίκη Κεραμέως.
Κατά τη διάρκεια της επίσκεψης της στην Ξάνθη η Ν. Κεραμέως παρευρέθηκε σε εκδήλωση για τα αποκαλυπτήρια μνημείου για τους Εβραίους της Ξάνθης που εξοντώθηκαν από τους ναζί. Το μνημείο ήταν καλυμμένο με μια μεγάλη Ελληνική σημαία και κατά τη στιγμή της αποκάλυψης του μνημείου, η Ν. Κεραμέως τράβηξε τη σημαία με ανάρμοστο τρόπο και την άφησε να συρθεί κάτω σα να ήταν κουρελόπανο!
Στη συνέχεια την… πάσαρε σερνόμενη σε κάποιον διπλανό επίσημο, κι εκείνος την παράτησε στο πεζούλι τσαλακωμένη, όπως να’ ναι, σα να ήταν η σημαία ένα τυχαίο υφασμάτινο «περυτίλιγμα» που έκανε τη δουλειά του και το πετάμε πιο πέρα! Είναι εικόνα αυτή, για αντιπρόσωπο της ηγεσίας μιας χώρας;
Και μόνο σε επίπεδο συμβολισμού, αποδεικνύεται πως η υπουργός Παιδείας, δεν τρέφει κανένα σεβασμό για το σύμβολο ενός έθνους που υποτίθεται πως υπηρετεί. Η Ελληνική σημαία πρέπει να αντιμετωπίζεται πάντα με τιμή στους συμβολισμούς της, και απαγορεύεται υπό οποιαδήποτε περίσταση (και πόσο μάλλον σε επίσημο δρώμενο) να ακουμπάει το έδαφος. Πόσο μάλλον να σέρνεται και να πετιέται στην άκρη!
Επίσης η Ελληνική σημαία βάσει νόμου (851/1978) «δεν χρησιμοποιείται προς κάλυψιν αγάλματος ή προτομής. Εις την περίπτωσιν ταύτην δύναται να χρησιμοποιηθή ύφασμα με τα Εθνικά χρώματα». Η σημαία δεν έπρεπε καν να χρησιμοποιηθεί για κάλυψη του μνημείου, άλλα αφού την χρησιμοποίησαν παράτυπα, τουλάχιστον έπρεπε να την αφαιρέσουν και να την διπλώσουν προσεκτικά και με σεβασμό.
Μία κυβέρνηση της υποτιθέμενης «αριστείας» δεν μπόρεσε να… αριστεύσει σε ένα τόσο απλό πράγμα, όπως είναι η καθωσπρέπει μεταχείριση του ιερότερου συμβόλου της Ελλάδας. Αν οι κυβερνώντες δεν μπορούν να πράξουν ούτε τα αυτονόητα, πόσο μάλλον απρόθυμοι και αδιάφοροι είναι για τα πιο δύσκολα, όπως είναι η διαμόρφωση μιας σοβαρής εθνικής παιδείας, βασισμένης στην ένδοξη ελληνική ιστορία και τις παρακαταθήκες των προγόνων μας.
