Όσοι δεν ζήσαμε την εποποιΐα του 1940, όσοι δεν αντικρίσαμε τον πανίσχυρο εισβολέα, αυτόν που στην όψη του και μόνο κάμπτονταν ισχυρότατοι λαοί, όσοι δεν τον είδαμε να αναχαιτίζεται από τη μικρή και αδύναμη στρατιωτικά Ελλάδα, μάλλον πολύ λίγα θα μπορέσουμε να καταλάβουμε από το μυστικό της νίκης εκείνου του άνισου αγώνα.
Από τη Χρυσούλα Χρ. Μότσιου-Τσανα, δρ. Θεολογίας του ΑΠΘ
Ωστόσο, όλοι οι μεταγενέστεροι αιτιολόγησαν αυτή τη νίκη. Το 1940 ήταν ένα «θαύμα»! Το είπαν όσοι το έζησαν ως τέτοιο, αλλά και όσοι δε βρήκαν άλλους λόγους να το εξηγήσουν. Ένα «θαύμα»! Γιατί, ενώ οι άλλοι λαοί, αυτοκρατορίες με ιστορία και δύναμη, οι νικητές του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου, τόσο στην Ευρώπη όσο και στην Αμερική παρουσιάστηκαν αποχαυνωμένοι από την καλοζωία και την προσήλωση στα υλικά αγαθά, η Ελλάδα πέρα από κάθε ρεαλιστική αποτίμηση της παγκόσμιας πραγματικότητας γέννησε ένα θαύμα. Πώς αλήθεια έγινε αυτό; Πώς τα έβαλε αυτή η φτωχή με τα 45 εκατομμύρια των Ιταλών, με τα 8 εκατομμύρια των λογχοφόρων στρατιωτών τους; Τι τη δυνάμωνε και αναχαίτιζε μεραρχίες πάνοπλων;
Ήταν η πίστη στον παντοδύναμο Άγιο Τριαδικό Θεό! Ήταν η βαθειά μετάνοια του λαού! Ήταν η αστείρευτη ελπίδα στην πληγωμένη Παναγία, που γέννησε το θαύμα. Ήταν η αυταπάρνηση όλων! Μικρών και μεγάλων και γερόντων στο καθήκον! Ήταν η απόφαση του θανάτου! Ήταν η αποδοχή της θυσίας! Ήταν η ενότητα του λαού! Ήταν η μετριοφροσύνη και η χριστιανική μεγαλοκαρδία απέναντι στους αιχμαλώτους!
Αυτό ήταν! Κι ας μην το λένε οι δήθεν προοδευτικοί σημερινοί Έλληνες στους επετειακούς τους λόγους. Το είπαν αυτοί που το έζησαν. Αυτοί που αντίκρισαν την Παναγία στα βορειοηπειρωτικά βουνά! Αυτοί που έδωσαν τη ζωή τους και τα μέλη τους στην άνιση μάχη με τους κατακτητές και τις αντίξοες καιρικές συνθήκες! Το αγωνιστικό φρόνημα των παλικαριών του μετώπου είναι χιλιομαρτυρημένο: «Παιδί μου μυριαγαπημένο, σου αφήνω για κληρονομιά την αγάπη μου στην Ελλάδα. Αξίζει γι’ αυτήν κάθε θυσία». Αυτά έγραφε ένας βαριά τραυματισμένος στρατιώτης πίσω από τη φωτογραφία του που βρέθηκε στην τσέπη του. Ήταν επιθυμία του μαζί με το μαντήλι του να σταλούν στην οικογένειά του σαν την πιο τρανή μαρτυρία της θυσίας του. Τότε που όλοι βροντοφώναξαν το «ΟΧΙ»! «Τι θα γίνει;… Θα γίνει ό,τι θέλει ο Ύψιστος. Θα γίνει ό,τι έχει αποφασίσει η υβρισμένη Παναγία της Τήνου. Θα νικήσωμεν», έγραφε σε εφημερίδα της εποχής ο Γ. Βλάχος. (Γ. Βλάχου, Πολιτικά άρθρα, έκδ. Γαλαξία, σσ. 88-89).
Και σήμερα η εποχή μας είναι κρίσιμη. Η Ελλάδα μας βρίσκεται και πάλι μπροστά σε τραγικά αδιέξοδα και απέλπιδες καταστάσεις. Οι νέοι της ζουν χωρίς ελπίδα απέναντι στα μελλοντικά τους αδιέξοδα. Τους βαραίνει η έλλειψη προοπτικής. Ιδανικών και ηθικών αξιών. Η ανεργία. Η παγκόσμια οικονομική κρίση χτύπησε και την πατρίδα μας, τον εργασιακό τομέα και κατ’ επέκταση την ελληνική οικογένεια. Τα εθνικά μας θέματα μένουν άλυτα και χωρίς την υποστήριξη των ισχυρών της γης. Η καπηλεία του ονόματος της Μακεδονίας, οι συνεχείς τουρκικές παραβιάσεις που προσβάλλουν διαρκώς την εθνική μας υπερηφάνεια, η αντιμετώπιση του Κυπριακού με άδικες λύσεις και με την πλήρη αμνήστευση της τουρκικής εισβολής. Η ολοένα αυξανόμενη προσπάθεια αφελληνισμού μας και αποχριστιανισμού μας μέσα από τη διεθνή παγκοσμιοποίηση ισοπεδώνει κυριολεκτικά ήθη, έθιμα, παραδόσεις και όλο το ελληνορθόδοξο ήθος μας. Αλήθεια, πού να στρέψουμε το βλέμμα μας για να πάρουμε κουράγιο;
Όπου και το 1940! Στον Άγιο Τριαδικό Θεό! Σε Αυτόν που, όπως τότε έτσι και τώρα, μπορεί να «καθαιρεί δυνάστας από θρόνων» και να υψώνει τους ταπεινούς. Στην Υπεραγία Θεοτόκο μας! Είναι έσχατη ώρα να πραγματώσουμε και πάλι ένα θαύμα. Το θαύμα της ενότητας του λαού μας και της εφαρμογής μιας υπερήφανης εθνικής πολιτικής, για μια Ελλάδα που θα ανήκει στους Έλληνες και θα διασφαλίζει ανθρωπίνως το αύριο αυτού του τόπου. Το θαύμα της επιστροφής μας στις ρίζες μας, στα πατροπαράδοτα ήθη και έθιμά μας. Το θαύμα της επιστροφής στον τρόπο ζωής της Ορθοδόξου Εκκλησίας μας.
Ένα θαύμα που θα το πετύχουμε με τη βαθειά μετάνοιά μας, με την επιστροφή μας στον νόμο του Θεού και με τις συνεχείς προσευχές μας ενώπιόν Του. Μην περιμένουμε να΄ρθουν από αλλού αρωγοί σ΄αυτό το έργο. Ας μη στηρίξουμε τις ελπίδες μας στους ανθρώπους και τους ισχυρούς της γης. Να περιμένουμε μόνο με πίστη από τον Θεό να ξανακάνει το θαύμα Του. Να Τον «αναγκάσουμε» με την πίστη, την προσευχή, την μετάνοια και την επιμονή μας να θαυματουργήσει και πάλι. Αμήν!