Αυτά είναι τα ολέθρια αποτελέσματα του σύγχρονου δυτικού πολιτισμού που εχθρεύεται την ανθρώπινη ζωή και αποτρέπει με διάφορους τρόπους την αναπαραγωγή της. Η Νότια Κορέα προβάλλεται ως καπιταλιστικός «παράδεισος», ωστόσο είναι η χώρα με τον χαμηλότερο δείκτη γεννητικότητας στον κόσμο.
Οι ρυθμοί πληθυσμιακής κατάρρευσης της ασιατική χώρας είναι πραγματικά τρομακτικοί. Ο δείκτης γεννητικότητας στη Νότια Κορέα υποχώρησε πέρυσι στις 0,72 γεννήσεις ανά γυναίκα, δηλαδή εξασφαλίζει μόλις το 1/3 των γεννήσεων που απαιτούνται για να διατηρηθεί ο πληθυσμός σε σταθερά επίπεδα.
Ο δυτικός τρόπος ζωής που προωθεί σε ακραίο βαθμό τη ζωοφιλία, ως υποκατάστατο της δημιουργίας οικογένειας, έχει σαρώσει κυριολεκτικά την κοινωνία της Βόρειας Κορέας και έχει καταφέρει κάτι το εντελώς αφύσικο: To 2023 πουλήθηκαν στη χώρα περισσότερα καρότσια για σκύλους, παρά για μωρά!
Η ίδια τάση συνεχίστηκε και το πρώτο εξάμηνο του 2024, ενώ η Wall Street Journal αναφέρει ότι το 50% των γυναικών στις ηλικίες μεταξύ 20 και 49 ετών στη Νότια Κορέα δηλώνει ότι δεν έχει πρόθεση να αποκτήσει παιδιά. Την ίδια στιγμή οι πωλήσεις και οι υιοθεσίες σκύλων αυξάνονται με γεωμετρική πρόοδο, αφού τα νοικοκυριά με κατοικίδια ζώα αυξήθηκαν από 3,5 εκατομμύρια σε 6 εκατομμύρια από το 2012 έως το 2023, σύμφωνα με στοιχεία του Υπουργείου Γεωργίας, Τροφίμων και Αγροτικών Υποθέσεων της Κορέας. Παράλληλα οι πωλήσεις καροτσιών σκύλων έχουν τετραπλασιαστεί μετά το 2019.
Με αυτόν τον τρομακτικά χαμηλό ρυθμό γεννήσεων, εκτιμάται ότι σε 50 χρόνια στη Νότια Κορέα ο αριθμός εργαζόμενων θα μειωθεί στο μισό, ο αριθμός των στρατεύσιμων θα συρρικνωθεί κατά 58% και σχεδόν ο μισός πληθυσμός θα είναι πάνω από 65 ετών. Κάτι που σημαίνει ότι η χώρα θα δεχθεί ένα τεράστιο πλήγμα στην οικονομία, στο συνταξιοδοτικό, αλλά και στην ασφάλεια της χώρας.
Και όλα αυτά συμβαίνουν γιατί η σύγχρονη νοοτροπία της Δύσης αποδομεί την αξία της παραδοσιακής οικογένειας, προωθώντας ως μοναδικές αξίες την καριέρα και την ικανοποίηση των σεξουαλικών «διαφορετικοτήτων». Οι άνθρωποι αναπληρώνουν (ανεπιτυχώς) τα συναισθηματικά κενά τους με κατοικίδια, που σε αντίθεση με το μεγάλωμα παιδιού, απαιτούν λιγότερες θυσίες και λιγότερα έξοδα. Το κατοικίδιο προσαρμόζεται απόλυτα στον τρόπο ζωής του κατόχου, ενώ για το παιδί εκείνος που πρέπει να προσαρμοστεί είναι ο γονιός, προκειμένου να καλύψει τις ανάγκες του.
Ο ατομικισμός της σύγχρονης δυτικής κουλτούρας, δημιουργεί εχθρικότητα απέναντι στη δημιουργία ζωής και έτσι το φυσιολογικό αντικαθίσταται από το αφύσικο. Ολοένα και περισσότεροι πολίτες γίνονται «γονείς» κατοικίδιων, αντί για γονείς παιδιών.
Το τραγικό παράδειγμα της Νότιας Κορέας θα έπρεπε να σημαίνει συναγερμό και για την Ελλάδα, που κατρακυλά ολοταχώς στο ίδιο δημογραφικό τέλμα. Και στη χώρα μας η κατοχή κατοικίδιων ζώων παρουσιάζει τεράστια αύξηση τα τελευταία χρόνια, ενώ η υπογεννητικότητα σαρώνει την ελληνική κοινωνία.
Ο δείκτης γεννητικότητας στην Ελλάδα, βρίσκεται στις 1,39 γεννήσεις ανά γυναίκα, ένα νούμερο πολύ πιο κάτω από το επίπεδο διατήρησης του πληθυσμού (2,1).
Οι πολιτικές για την ανάσχεση της υπογεννητικότητας είναι σημαντικές, αλλά δε αρκούν μόνο εκείνες. Χρειάζεται και η επιστροφή των παραδοσιακών αξιών στην κοινωνία, και πάνω απ’ όλα το καλό παράδειγμα από όσους κυβερνούν. Ενδεικτικό αυτής της πραγματικότητας είναι ότι ο Νοτιοκορεάτης πρόεδρος Yoon Suk Yeol, έχει κρούσει τον κώδωνα του κινδύνου υποστηρίζοντας ότι η χώρα βρίσκεται σε κατάσταση «δημογραφικής έκτακτης ανάγκης» και «υπαρξιακής κρίσης», αλλά ο ίδιος δεν έχει παιδιά, αλλά πάνω από δέκα… σκύλους και γάτες.
Κάτι ανάλογο συμβαίνει και στην αλλοπρόσαλλη ελληνική πραγματικότητα, όπου η κυβέρνηση Μητσοτάκη τοποθέτησε στο υπουργείο Οικογένειας μια πολιτικό που δεν μπορεί να γνωρίζει τι εστί δημιουργία οικογένειας, αφού δεν έχει παντρευτεί και δεν έχει κάνει παιδιά. Τελικά πώς να περιμένεις από έναν λαό να κάνει το σωστό, όταν εσύ στηρίζεις με τη στάση ζωής σου κάτι άλλο;