Ο αθλητικός συντάκτης δεν σιωπά μπροστά στην κοικωνικοπολιτικη επικαιρότητα
Ο γνωστός δημοσιογράφος Άγγελος Μενδρινός σε ένα συγκλονιστικό κείμενο αποτυπώνει τις σκέψεις του για τον ρόλο του αθλητικού συντάκτη και την σύνδεσή του με τα προβλήματα της νεολαίας.
Το δυστύχημα στα Τέμπημπορεί να πάγωσε όλους, ωστόσο οι αντιδράσεις που προκάλεσε, κυρίως στους νέους, μόνο παγωμένες δεν ήταν. O πόνος μπορεί να είναι ανείπωτος, αλλά δεν έμεινε βουβός. Από την πρώτη στιγμή κυριάρχησε το «δεν είναι ώρα για σιωπή, είναι η ώρα της φωνής».
Οι νέοι σήμερα ανήκουν σε μια γενιά που έχει μπροστά της μεγάλα προβλήματα, πολύ διαφορετικά από αυτά που είχε να αντιμετωπίσουν οι προηγούμενες γενιές. Μια γενιά με τα δικά της βιώματα και τις δικές της ανάγκες που αναζητά την ταυτότητά της.
Από την πλευρά τους, οι αθλητικές συντάκτες εκ φύσεώς τους δεν μπορούν να απέχουν από όλο αυτό. Στο πλαίσιο αυτό, ο γνωστός δημοσιογράφος Άγγελος Μενδρινός προχώρησε σε μια συγκλονιστική ανάρτηση, απαντώντας στο «γιατί» αθλητικά Μέσα έδωσαν χώρο στην τραγωδία των Τεμπών, όπως έγινε παλαιότερα με τον covid.
Αναλυτικά:
Παλιός συνταξιούχος συνάδελφος που στο κινητό του ξέρει μόνο να μπαίνει στο fb και στο twitter που του έχουν προγραμματίσει τα εγγόνια του με συνάντησε χθες και με πήρε από τα… μούτρα:
«Τι ΣΥΡΙΖΑική μύγα σας τσίμπησε όλους εσάς τους ποδοσφαιράκηδες και το ρίξατε στην πολιτική; Γιατί δεν ασχολείστε με το τόπι που είναι η δουλειά σας;»
Άνθρωπος με μακρά ιστορία στον γραπτό τύπο, αλλά με ελάχιστη συμπάθεια στα αθλητικά που έβλεπε τα τελευταία χρόνια της καριέρας του να… κλέβουν σελίδες από τις εφημερίδες δεν μπορούσε να εξηγήσει και τότε και τώρα τη μεταστροφή.
Δεν μπορούσε λόγω ηλικίας και ιδεολογίας να καταλάβει τα σημεία των καιρών. Οι Αθλητικοί Συντάκτες κι όχι οι… ποδοσφαιράκηδες, έχουν ένα προνόμιο. Μιλούν με νέα παιδιά. Αυτοί είναι οι αθλητές και αθλήτριες. Οι πρωταγωνιστές.
Ενίοτε, μιλούν και με τους οπαδούς, αλλά και τους φιλάθλους. Η νεολαία είναι η πρώτη που πιάνει τα μηνύματα και πληρώνει τα… σπασμένα των μεγαλύτερων. Ο σημερινός 18χρονος έζησε την καραντίνα, στερήθηκε τους φίλους, τις εξόδους, ακόμα και τα φλερτ. Κλείστηκε σπίτι, φόρεσε μάσκα και μόλις τελείωσαν όλα αυτά είδε μια κοινωνία εχθρική προς αυτόν. Για τους ταλαντούχους 18χρονους και 20χρονους, η φυγή στο εξωτερικό είναι μονόδρομος. Είτε είναι αθλητές, είτε φοιτητές. Η Ελλάδα δεν τους θέλει!
Οι αθλητικές εφημερίδες, τα αθλητικά site έδωσαν χώρο στην τραγωδία των Τεμπών, όπως έγινε παλαιότερα με τον covid, γιατί όλα αυτά αφορούσαν τους νέους. Ήταν η αγωνία τους.
Από τα sms για να βγουν έξω, οι περιορισμοί για να παίξουν μπάλα, μπάσκετ, βόλεϊ, να τρέξουν και πηδήξουν στους στίβους, έως τις εγκληματικές παραλείψεις (τουλάχιστον,,,) στην τελευταία τραγωδία. Με ενδιάμεσους σταθμούς τις φωτιές του καλοκαιριού, το χιόνι του περασμένου χειμώνα και τόσα άλλα.
Όλα αυτά τα ραντάρ του Αθλητικού Συντάκτη τα εντοπίζει και δεν μπορεί να μην τα καταγράψει. Πολύ περισσότερο που τα έντυπα και τα σάιτ ακριβώς επειδή απευθύνονται σε αυτόν τον κόσμο τους δίνουν τη δυνατότητα.
Πολύ περισσότερο, όταν βλέπουν ότι άλλοι συναδελφοί τους, ιδιαίτερα προβεβλημένοι και καλά αμειβόμενοι, δουλεύουν με non paper των κομμάτων και βρίσκονται στον ασφυκτικό κλοιό των μέσων που εργάζονται.
Δεν υπάρχουν, σεβαστέ συνάδελφε… μύγες που μας τσιμπάνε. Είναι η ανάγκη και η σχετική ελευθερία που έχουμε (τουλάχιστον σήμερα…) να μιλήσουμε ειλικρινά. Είναι και η τεχνιλογία που δίνει τη δυνατότητα της επικοινωνίας.
Μπορεί πολλοί από μας να έχουμε περάσει την… πρώτη νιότη, ίσως και τη… δεύτερη, αλλά αυτή η επικοινωνία με τη νεολαία σπρώχνει προς τα εκεί.
Δείτε τι γίνεται αυτή την εποχή στα γήπεδα. Παντού πανό με συνθήματα, ιαχές συχνά στην σκληρή γλώσσα της εξέδρας. Ποιός μπορεί όμως να αμφισβητήσει ότι αποτυπώνουν την εποχή μας;
Την οργή, το αίτημα να αλλάξουν τα πράγματα;
Δεν είναι πολιτικό το κίνημα της νεολαίας. Είναι κατ΄εξοχήν κοινωνικό.
Από τη μια ο Τεντόγλου και από την άλλη ο Κώστας Αχ. Καραμανλής.
