Μεγάλες αποκαλύψεις είχε ο άγιος Πορφύριος από τα χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος, και πολλές από αυτές του συνέβησαν τον καιρό που λειτουργούσε στο παρεκκλήσι του Αγίου Γεράσιμου στην Πολυκλινική Αθηνών της πλατείας Ομονοίας.
Μέσα στο πολύβουο κέντρο της Αθήνας, ο άγιος Πορφύριος λειτουργούσε ως εφημέριος για 33 ολόκληρα χρόνια, εξομολογώντας, νουθετώντας και θεραπεύοντας ασθένειες της ψυχής και του σώματος, δίνοντας ολόψυχα τον εαυτό του στον συνάνθρωπο και ζώντας ασκητικά στην «έρημο της Ομόνοιας», όπως την αποκαλούσε ο ίδιος.
Ο γέροντας Πορφύριος λόγω της πύρινης πίστης του και της αγάπης του για τον Θεό, είχε αξιωθεί να δει αποκαλύψεις και οράματα που οι απλοί πιστοί προσεγγίζουν μόνο με τη φαντασία τους. Ειδικά την ευλογημένη περίοδο της Μεγάλης Εβδομάδας, ο άγιος ζούσε πραγματικά τα Θεία Γεγονότα, «έβλεπε» τα Θεία Πάθη με τα μάτια της καρδιάς, άλλα μερικές φορές ακόμα και με τα κανονικά του μάτια.
Ένα τέτοιο συγκλονιστικό γεγονός, είχε ζήσει στο εκκλησάκι του Αγίου Γερασίμου, κατά την ώρα της Ακολουθίας της Μεγάλης Παρασκευής.
Διηγούταν ο ίδιος:
«Στην εκκλησία, εννοώ στον Άγιο Γεράσιμο, πολύ συγκινιόμουνα. Άκουγα το Ευαγγέλιο και συγκινιόμουνα. Το πάθαινα αυτό, επειδή ‘’έβλεπα’’ την εικόνα, τον Χριστό τον ίδιο.
Μια Μεγάλη Παρασκευή κάναμε την ακολουθία. Η εκκλησία ήταν γεμάτη κόσμο. Τι έπαθα εκεί! Διάβαζα το Ευαγγέλιο κι όταν έφτασα στη φράση: ‘’Ηλί, Ηλί, λιμά σαβαχθανί˙ τουτ’ έστι Θεέ μου, Θεέ μου, ινατί με εγκατέλιπες;’’ (Ματθ. 27,46.), δεν μπόρεσα να την τελειώσω. Δεν είπα το ‘’ινατί με εγκατέλιπες’’.
Με πλημμύρισε η συγκίνηση. Κόπηκε η φωνή μου. Μπροστά μου είχα όλη την τραγική σκηνή. ‘’Είδα’’ εκείνο το πρόσωπο. ‘’Άκουσα’’ εκείνη τη φωνή. Τον έβλεπα τον Χριστό πολύ ζωντανά.
Ο κόσμος κάτω περίμενε. Εγώ τίποτε, αδύνατο να προχωρήσω. Αφήνω το Ευαγγέλιο στο τετράποδο και γυρίζω μέσα στο Ιερό. Κάνω τον σταυρό μου. Ασπάζομαι την Αγία Τράπεζα. Έβαλα μια άλλη εικόνα, πιο ωραία, μέσα μου. Όχι πιο ωραία. Πιο ωραία από κείνη δεν υπήρχε, αλλά ήλθε στο νου μου η Ανάσταση. Αμέσως γαλήνευσα. Μετά βγήκα στην Ωραία Πύλη κι είπα:
–Συγχωρέστε με, παιδιά μου, παρασύρθηκα.
Μετά πήρα το Ευαγγέλιο και το είπα απ’ την αρχή. Εκείνη, όμως, την ώρα όλο το εκκλησίασμα ήταν στα δάκρυα.
Ήταν κακό αυτό. Ο καθένας μπορεί να σκέφτεται ό,τι θέλει. Δεν είναι, όμως, καλό ν’ αφηνόμαστε. Πρέπει να είμαστε συγκρατημένοι».
Ας φανταστούμε πόσο συγκλονιστικό ήταν εκείνο το όραμα, που ακόμα και ο ιεροπρεπέστατος άγιος Πορφύριος, διέκοψε την ανάγνωση του ευαγγελίου στη μέση, μη μπορώντας να αντέξει τη φρίκη και τη συγκίνηση για το Πάθος του Εσταυρωμένου. Κάθε λόγος του Χριστού επάνω στον Σταυρό, ήταν και μια «μαχαιριά» στην ευαίσθητη καρδιά του αγίου. Μια αντίδραση που έρχεται σε πλήρη αντίθεση με πολλούς ανθρώπους της υλιστικής εποχής μας που αντιμετωπίζουν με αδιαφορία και αναισθησία τα Θεία Πάθη. Που δεν νοιώθουν καμία συντριβή και καμία κατάνυξη μπροστά στην υπέρτατη θυσία του Θεανθρώπου που σταυρώθηκε για να μας απαλλάξει από το κράτος του θανάτου.
Ο ψυχωφελής λόγος του αγίου, μας διδάσκει πως όσο μεγαλύτερη η πίστη του χριστιανού, τόσο πιο κοντά έρχεται η ψυχή του σε εκείνα τα συνταρακτικά γεγονότα που συνέβησαν στον καιρό του Χριστού. Καμία θρησκευτική ταινία, όσο παραστατική και αν είναι δεν μπορεί να συντονίσει την καρδιά του χριστιανού με τα Θεία Πάθη, όσο η πίστη και η αγάπη για τον Χριστό.