Παγκόσμια ημέρα ποίησης: Έλληνας ο εμπνευστής της
Πότε ανακηρύχθηκε η Παγκόσμια ημέρα ποίησηςΠαγκόσμια ημέρα ποίησης: Η αρχική έμπνευσή της ανήκει στον Έλληνα ποιητή Μιχαήλ Μήτρα και εορτάζεται κάθε χρόνο στις 21 Μαρτίου.
Ο αείμνηστος Βολιώτης έστειλε επιστολή στον ποιητή και μελετητή Κώστα Στεργιόπουλο, προέδρου της Εταιρείας Συγγραφέων, εν έτει 1997.
Τότε δηλαδή που ο Μιχαήλ Μήτρας έκανε την εισήγηση, προκειμένου να υιοθετηθεί ο εορτασμός της ποίησης στην Ελλάδα, όπως και σε άλλες χώρες.
Η ποιήτρια Λύντια Στεφάνου πρότεινε ως ημέρα εορτασμού την 21η Μαρτίου, την ημέρα της εαρινής ισημερίας.
Κι ο λόγος ήταν ότι συνδυάζει το φως με το σκοτάδι, όπως η ποίηση, η οποία συνδυάζει το φωτεινό της πρόσωπο της αισιοδοξίας με το σκοτεινό πρόσωπο του πένθους.
Η πρώτη Ημέρα Ποίησης, εν έτει 1998, ετοιμάστηκε με ελάχιστα έξοδα, αλλά πολλή εθελοντική δουλειά, και γιορτάστηκε στο παλιό ταχυδρομείο της πλατείας Κοτζιά.
Πότε ανακηρύχθηκε η Παγκόσμια ημέρα ποίησης
Την επόμενη χρονιά ο συγγραφέας Βασίλης Βασιλικός, πρέσβης της Ελλάδας στην UNESCO, εισηγήθηκε στο Εκτελεστικό Συμβούλιο του οργανισμού η 21η Μαρτίου να ανακηρυχθεί Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης, όπως η 21η Ιουνίου είναι Παγκόσμια Ημέρα Μουσικής.
Οι Γάλλοι, οι Ιταλοί, οι Τυνήσιοι και άλλοι πρέσβεις από χώρες της Μεσογείου υποστήριξαν την εισήγηση, επομένως η ελληνική πρόταση υπερψηφίστηκε.
Τον Οκτώβριο του 1999, στη Γενική Διάσκεψη της UNESCO στο Παρίσι, η 21η Μαρτίου ανακηρύχθηκε Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης.
Το σκεπτικό της απόφασης ανέφερε: «Η Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης θα ενισχύσει την εικόνα της ποίησης στα ΜΜΕ, ούτως ώστε η ποίηση να μην θεωρείται πλέον άχρηστη τέχνη, αλλά μια τέχνη που βοηθά την κοινωνία να βρει και να ισχυροποιήσει την ταυτότητά της.
Οι πολύ δημοφιλείς ποιητικές αναγνώσεις μπορεί να συμβάλουν σε μια επιστροφή στην προφορικότητα και στην κοινωνικοποίηση του ζωντανού θεάματος και οι εορτασμοί μπορεί να αποτελέσουν αφορμή για την ενίσχυση των δεσμών της ποίησης με τις άλλες τέχνες και τη φιλοσοφία, ώστε να επαναπροσδιοριστεί η φράση του Ντελακρουά “Δεν υπάρχει τέχνη χωρίς ποίηση”».