Ο υπουργός Παιδείας, Κυριάκος Πιερρακάκης μπορεί να πασχίζει να δείξει ότι ήρθε να φέρει φρέσκο… αέρα στο βασανισμένο θέμα της εκπαίδευσης, αλλά η πραγματικότητα είναι ότι οι μεγάλες παθογένειες εξακολουθούν να μένουν απαράλλακτες. Οι ψηφιοποιήσεις και οι «αστραφτερές» κινήσεις εντυπωσιασμού, περιορίζονται μόνο σε επίπεδο βιτρίνας, τη στιγμή που το εκπαιδευτικό σύστημα συνεχίζει να νοσεί βαριά.
Ένα από τα πιο σοβαρά ζητήματα στο χώρο της εκπαίδευσης, είναι το στεγαστικό πρόβλημα των εκπαιδευτικών. Με το κράτος να μην ενδιαφέρεται για να προσφέρει φθηνή στέγη στους ανθρώπους που εκπαιδεύουν τους αυριανούς πολίτες, πολλοί είναι οι δάσκαλοι που δεν έχουν που να μείνουν.
Δεν φτάνει που οι νεοδιόριστοι εκπαιδευτικοί λαμβάνουν μισθούς πείνας που δεν επαρκούν ούτε για τα βασικά έξοδα, έχουν και να πληρώνουν πανάκριβα ενοίκια στα νησιά και τις ακριτικές περιοχές που στέλνονται για να «σώσουν» την κατάσταση με τα υποστελεχωμένα σχολεία. Όταν το νοίκι ενός μήνα φτάνει να ισοδυναμεί με έναν μισθό, αυτονόητα οι εκπαιδευτικοί καταφεύγουν σε «λύσεις» απόγνωσης. Μόνο τυχαίο δεν είναι ότι την περυσινή χρονιά οι παραιτήσεις αναπληρωτών και αναπληρωτριών έφτασαν τις 1.000, αφού αδυνατούσαν να ανταποκριθούν στο κόστος διαβίωσης.
Οι εκπαιδευτικοί φωνάζουν για μερική κοινή λογική, αλλά στο Μαξίμου κυριαρχεί η… βαρηκοΐα. Και έτσι όλο και νέες ντροπιαστικές ειδήσεις άστεγων δασκάλων απασχολούν την επικαιρότητα.
Πριν από λίγες μέρες είχε βγει στη δημοσιότητα η υπόθεση δασκάλου του Δημοτικού Σχολείου Γενναδίου Ρόδου που κοιμάται στο ΙΧ του, αφού αδυνατεί να βρει σπίτι να μείνει. «Είναι ντροπή να κοιμάμαι στο αυτοκίνητο διότι μου ζητάνε 400 ευρώ για ένα στούντιο και αδυνατώ να δίνω τόσα λεφτά για ένα σπίτι», είχε γράψει σε ανάρτησή του ο δάσκαλος. Η λέξη «ντροπή», μάλλον είναι πολύ φτωχή για να περιγράψει το κατάντημα του κράτους μας.
Σε μια δεύτερη παρόμοια περίπτωση που ανέδειξε ο 902.gr, μια νηπιαγωγός στη Μήλο αναγκάζεται να κοιμάται στον χώρο του νηπιαγωγείου! Όπως ανέφερε η εκπαιδευτικός, οι προσπάθειές της να βρει στέγη παραμένουν άκαρπες, αφού όλα τα σπίτια ενοικιάζονται σε τουρίστες, ειδικά τους μήνες Αύγουστο και Σεπτέμβριο. Ανάλογο πρόβλημα αντιμετωπίζουν και άλλοι εκπαιδευτικοί στο νησί, ενώ ο δήμος Μήλου περιορίζεται σε καλέσματα σε ιδιοκτήτες διαμερισμάτων να στεγάσουν εκπαιδευτικούς, αλλά δεν βρίσκει ανταπόκριση.
Οι περιπτώσεις άστεγων εκπαιδευτικών που ψάχνουν απεγνωσμένα για ένα κεραμίδι πάνω από το κεφάλι τους, είναι ατελείωτες. Άλλοι αναγκάζονται να πληρώνουν ξενοδοχεία, άλλοι φιλοξενούνται από το ένα σπίτι στο άλλο, άλλοι μένουν σε… container και άλλοι κατασκηνώνουν ακόμα και σε πρόχειρα καταλύματα! Απελπιστική κατάσταση, για την οποία την κυρίαρχη ευθύνη έχει η κυβέρνηση και δευτερευόντως οι Δήμοι που δεν αντιμετωπίζουν το λειτούργημα του δασκάλου όπως θα άρμοζε σε ένα σοβαρό κράτος.
Ενδεικτικό και αυτό της βαθύτατης κρίσης αξιών που έχουμε στη σημερινή Ελλάδα. Κάποτε ο δάσκαλος ήταν το πιο σεβαστό πρόσωπο σε κάθε τοπική κοινωνία. Σήμερα, πίσω από την… ψηφιακή πραγματικότητα του κ. Πιερρακάκη, έχουμε την ωμή πραγματικότητα των δασκάλων που αντιμετωπίζονται σαν παρίες…