Ο Μάνος Χατζιδάκις έφυγε από κοντά μας σαν σήμερα πριν από 25 χρόνια, το απόγευμα της 15ης Ιουνίου 1994.
Στο βιογραφικό του σημείωμα σε πρώτο πρόσωπο, που έγραφε ο ίδιος από το Νοέμβριο του 1980 έως το Μάρτιο του 1981, καταλήγει ως εξής: «(…)
Και τώρα καταστάλαγμα του βίου μου μέχρι στιγμής είναι: Aδιαφορώ για τη δόξα. Με φυλακίζει μες στα πλαίσια που καθορίζει εκείνη κι όχι εγώ.
Πιστεύω στο τραγούδι που μας αποκαλύπτει και μας εκφράζει εκ βαθέων, κι όχι σ’ αυτό που κολακεύει τις επιπόλαιες και βιαίως αποκτηθείσες συνήθειές μας.
Περιφρονώ αυτούς που δεν στοχεύουν στην αναθεώρηση και στην πνευματική νεότητα, τους εύκολα «επώνυμους» πολιτικούς και καλλιτέχνες, τους εφησυχασμένους συνομήλικους, τη σκοτεινή και ύποπτη δημοσιογραφία καθώς και την κάθε λογής χυδαιότητα».
Στο κείμενο που ακολουθεί ο έτερος μεγάλος πυλώνας της ελληνικής μουσικής, ο Μίκης Θεοδωράκης, επιβεβαιώνει τα ανωτέρω μέσα από την περιγραφή της σχέσης του με τον Μάνο Χατζιδάκι.
Αποκαλύπτοντας μια πολυσύνθετη προσωπικότητα, ένα δημιουργό που, όπως καταλήγει, «τα αθάνατα έργα του θα φωτίζουν πάντα τους ανθρώπους, έλληνες και αλλοδαπούς».
Μάνος Χατζηδάκις
Γεννήθηκε στις 23 Οκτωβρίου του 1925 στην Ξάνθη, «τη διατηρητέα κι όχι την άλλη, τη φριχτή, που χτίστηκε μεταγενέστερα από τους εσωτερικούς της ενδοχώρας μετανάστες», όπως έλεγε και ο ίδιος.
Ήταν γιος του δικηγόρου Γεωργίου Χατζιδάκι και της Αλίκης Αρβανιτίδου. Μετά τον χωρισμό των γονιών του, το 1932, ο Μάνος Χατζιδάκις με τη μητέρα του και την αδελφή του εγκαθίστανται οριστικά στην Αθήνα.
Εν τω μεταξύ, από τα τέσσερά του χρόνια έχει αρχίσει μαθήματα πιάνου με δασκάλα την Αλτουνιάν, γνωστή μουσικό της Ξάνθης, αρμενικής καταγωγής. Παράλληλα διδασκόταν βιολί και ακορντεόν.