Να που οι μαχητές της ζωής, ζουν και μεγάλα θαύματα. Ειδικά αν έχουν αγνή ψυχή σαν τον Γιαννάκη, που όλοι οι Έλληνες εύχονται και προσεύχονται να σταθεί γερά στα πόδια του.
Ο αγαπημένος όλης της Ελλάδας, Γιαννάκης Παπαστεφανάκης, το γλυκύτατο παιδί που ένωσε όλες τις ομάδες και έγινε σύμβολο για το υγιές φίλαθλο πνεύμα, έκανε τα πρώτα του βήματα στο δεύτερο του «σπίτι», στο γήπεδο του ΠΑΟΚ στην Τούμπα!
Στις 10/10, ο Γιαννάκης επέστρεψε από τις ΗΠΑ στην αγαπημένη του Θεσσαλονίκη, κι έχει κάθε λόγο να ατενίζει το μέλλον με αισιοδοξία. Με την αμέριστη βοήθεια της ΠΑΕ ΠΑΟΚ και του Ιβάν Σαββίδη, ο μπόμπιρας που λατρεύει όλη η Ελλάδα υποβλήθηκε σε επιτυχημένη χειρουργική επέμβαση, για να απαλλαχθεί από τη σπαστικότητα στα πόδια του. Στη συνέχεια ολοκλήρωσε τον πρώτο κύκλο των φυσιοθεραπειών στο «Saint Louis Children’s Hospital» στo Μιζούρι των ΗΠΑ.
Στο αεροδρόμιο τον είχαν υποδεχτεί με μεγάλη χαρά η οικογένεια και αρκετοί φίλοι του, και μάλιστα τα αδέρφια του Γιαννάκη με δάκρυα στα μάτια έλεγαν πόσο πολύ τους έλειψε ο αδερφός τους όσο έλειπε στην Αμερική. «Αισθάνομαι έτοιμος για όλα. «Αισθάνομαι τη διαφορά, δε νιώθω να πονάω» είχε πει με χαρά στις κάμερες ο μικρός φίλαθλος του ΠΑΟΚ.
Ο επόμενος στόχος είναι πλέον ο Γιαννάκης να δυναμώσει το μυϊκό σύστημα στα πόδια του μέσω φυσιοθεραπειών, για να μπορεί να περπατάει καλά και να πει οριστικό «αντίο» στο αναπηρικό καροτσάκι! Μέχρι να έρθει και η μεγάλη στιγμή που θα χτυπήσει πέναλτι μέσα στην Τούμπα, όπως έχει υποσχεθεί ότι θα κάνει!
Ο πιτσιρικάς με το χαμόγελο που αφοπλίζει όλη την Ελλάδα, βρέθηκε μαζί με τον πατέρα του στο γήπεδο της Τούμπας και έκανε τα πρώτα βήματά του στο χορτάρι! «Επέστρεψα σπίτι μου…» είπε χαρούμενος, συνεχίζοντας να παραδίδει σε όλους μας μαθήματα ζωής.
Μακάρι μαζί με τα πρώτα βήματα του Γιαννάκη, να έκανε βήματα βελτίωσης και το έρμο ελληνικό ποδόσφαιρο. Ο Γιαννάκης δίνει τη μάχη του και στάθηκε στα πόδια του. Το ποδόσφαιρό μας, παλεύει δεκαετίες και ακόμα να ορθοποδήσει. Αυτή είναι μια αναπηρία δική μας, που δεν φαίνεται να ξεπερνιέται δυστυχώς.
Πότε θα έρθει η ώρα που ο αθλητισμός μας θα χωράει τέτοιες ψυχάρες σαν του Γιαννάκη; Όχι μόνο σε φιέστες και απονομές, αλλά σε κάθε αγώνα να αισθάνεται σπίτι του ο Γιαννάκης, όχι μόνο την Τούμπα, άλλα σε όλα τα γήπεδα των ομάδων. Να έρθει η ώρα που το κάθε παιδί σαν το Γιαννάκη, να μπορεί να χαρεί το ποδόσφαιρο και να μην του καταστρέφει τα όνειρα η αλητεία των γηπέδων.
Ο Γιαννάκης είναι νικητής της ζωής, κάνει βήματα και τρέχει προς τον όμορφο κόσμο του αγνού αθλητισμού. Εμείς είμαστε εκείνοι που μένουμε πολύ πίσω…
