Σε μια σκληρή ανάρτηση, η οποία όμως «αποτυπώνει» την πραγματικότητα για τον ζοφερό απολογισμό των πυρκαγιών στην Ελλάδα, προέβη μια πολίτης.
Πολλοί λένε ότι στις πυρκαγιές δεν θρηνήσαμε θύματα, όμως η Ζαφειρία Κακαλέτρη με ένα ποστ-«μαχαιριά» τονίζει πολύ σωστά ότι υπήρξαν πάρα πολλά θύματα και μιλάμε για τα ζώα και γενικότερα τη φύση.
Ποστάροντας φωτογραφίες τις οποίες όταν αντικρίζεις σε «πιάνει η ψυχή σου» ένα άλογο «παραδίνεται» στα τραύματά του όντα αποκαμωμένο και βαριά τραυματισμένο από τη «μανία» της φωτιάς.
Δείτε παρακάτω το συγκλονιστικό ποστ της Ζαφειρίας Κακαλέτρη με τίτλο «Γιατί εμείς θρηνήσαμε θύματα»
«Γιατί #εμεις_θρηνησαμε_θυματα
Αφιερωμένο σε κάθε ανόητο που μπορεί να ισχυρίζεται ότι ΔΕΝ ΕΙΧΑΜΕ ΘΎΜΑΤΑ.
Θύματα μάλιστα που μπορούσαν να έχουν ΠΡΟΛΗΠΤΙΚΆ αποφευχθεί.
Δε θέλω να σας μαυρισω.
Ζητώ προκαταβολικά συγνώμη.
Οσοι περνάτε κατάθλιψη, ΜΗΝ το διαβάσετε.
Πιστεύω όμως ότι έχει νόημα να γίνει γνωστό, σε όσους το αντέχουν, αυτό που είδα σήμερα από το άτυχο αυτό αλογάκι.
Ενα άλογο που πέρασε τη ζωή του κυρίως δεμενο, κάτι που του προκάλεσε δυσκολία στο περπάτημα και στο τρέξιμο.
Ενα άλογο που σήμερα, μόνο λόγω παρέμβασης εθελοντών, το έλυσε ο ιδιοκτήτης του μήπως σωνοταν από τη φωτιά.
Ενα άλογο που δεν μπορούσε να τρέξει κανονικά για να γλυτώσει από τη φωτιά και έπαθε εγκαύματα τρίτου βαθμού. Σχεδόν παντού.
Που οταν έφτασα να το δω και προσπαθώντας ήδη να κανονίσουμε τη μεταφορά του, δεν μπορούσε πια να σταθεί στα πόδια του.
Έπεσε στο έδαφος, σηκώθηκε, ξαναεπεσε, ξανασηκωθηκε, και έπεσε πια οριστικά.
Έπεφτε ακόμα και το κεφαλάκι του μέσα στον κουβά με το νερο, χωρίς να έχει ΔΎΝΑΜΗ ούτε να πιει.
Δεν μπορούσε ούτε να με κοιτάξει καλά, γιατί οι φλόγες είχαν κάψει το δέρμα του και γύρω από τα ματάκια του.
Πονούσε σίγουρα φρικτά.
Αλλά οι κραυγές του ήταν πολιτισμένες, όπως κάθε περήφανου πλάσματος.
Και ήταν πολύ δύσκολο να βρεθεί ΆΜΕΣΗ μεταφορά (γιατί μετα βρέθηκε) και ηταν πολυ δύσκολο να ΤΡΈΞΕΙ κτηνίατρος (γιατί μετά βρέθηκε – ομολογώ ότι οι αστυνομικοι και τα μέλη του Πανγυθειατικου που ειχαν σπεύσει για βοήθεια, έκαναν ο, τι πραγματικά μπορούσαν για να βοηθήσουν σε αυτές τις κατευθύνσεις).
Και οσο νερό κι αν του ρίξαμε, στο δέρμα και στο στόμα του, δεν μπορέσαμε να το συνεφερουμε μέχρι να βρεθεί περισσότερη βοήθεια.
Λίγο πριν ξεψυχησει όμως, με συγκλόνισε αυτό που έκανε.
Μπόρεσε να σηκώσει το περήφανο κεφαλάκι του στο πλάι, όπως κανουν τα άλογα, κοιτώντας το κορμι του με σεβασμό και πολύ πονεμένη περηφάνια, και στη συνέχεια, το έριξε με θόρυβο στο πλάι, κάνοντας με τα πόδια του την κίνηση του καλπασμου πολύ έντονα και με τα τέσσερα ποδαράκια του πεσμένα στο πλάι….
Αποχαιρετουσε τον κόσμο αυτόν στον οποίο προφανώς δεν ευτυχησε, σκεπτόμενος τι τον έκανε να νιώθει ελεύθερος και χαρούμενος….
Κλαίω ασταμάτητα…
Συγνώμη ψυχή μου… Συγνωμη….
Για τη ζωή που έζησες και που δεν μπορέσαμε ούτε πριν ούτε σήμερα να σε σώσουμε….
Γιατί εμείς σε ΘΡΗΝΗΣΑΜΕ γαμωτο. 😢😢😢»
Δείτε το παρακάτω
