«Σκάστε όλοι οι πολιτικοί! Σήμερα ουρλιάζουν οι μανάδες»: Μια φράση που μοιάζει να βγαίνει από το στόμα ενός ολόκληρου λαού

«Σκάστε όλοι οι πολιτικοί, σήμερα ουρλιάζουν οι μανάδες». Μια φράση οργισμένη και πένθιμη που εκφράζει έναν ολόκληρο λαό. Μια φράση συγκλονιστική που έγραψε στο Facebook η θεία του 20χρονου φοιτητή από τον Βόλο, που ήταν ο μοναδικός επιζών από το πρώτο βαγόνι του Intercity 62 που συγκρούστηκε το βράδυ της Τρίτης με εμπορική αμαξοστοιχία.

Ο 20χρονος φοιτητής που ταξίδευε με προορισμό τη Θεσσαλονίκη όπου σπουδάζει, βρισκόταν μαζί με άλλους φοιτητές στο καμένο βαγόνι – κυλικείο, και αμέσως μετά την σύγκρουση εκτοξεύθηκε στα χωράφια. Σήμερα δίνει μάχη για να κρατηθεί στη ζωή.

«Σκάστε όλοι οι πολιτικοί, σήμερα ουρλιάζουν οι μανάδες». Γιατί υπάρχουν στιγμές που ακόμα και το ασυμμάζευτο στόμα των πολιτικών πρέπει να κλείνει. Γιατί αυτές οι μανάδες εμπιστεύθηκαν τα παιδιά τους στις υποδομές ενός κράτους που πούλαγε παραμύθια ανάπτυξης, για να τα παραλάβουν τελικά πίσω, κλεισμένα σε ένα φέρετρο. Γιατί αυτές οι μανάδες δεν θα ξαναδούν το παιδί τους να περνάει το κατώφλι του σπιτιού, όσες παραιτήσεις και αν γίνουν, όσες καταδίκες και αν αποφασιστούν, όσα κροκοδείλια δάκρυα και αν χυθούν.

Αυτές οι μανάδες τώρα θρηνούν απαρηγόρητες. Άλλες ετοιμάζονται να θάψουν το παιδί τους, άλλες ζουν την ανείπωτη αγωνία να βρουν τι απέγινε, άλλες έχουν το παιδί τους σοβαρά τραυματισμένο να νοσηλεύεται. Τα ουρλιαχτά τους σκεπάζουν όλη την Ελλάδα και δεν υπάρχει χώρος για πολιτική ηχορρύπανση. Η λέξη «σκασμός» δεν θα μπορούσε να είναι πιο αρμοστή.

Εδώ έχουμε να κάνουμε με ένα διαχρονικό έγκλημα, μια θανατική καταδίκη νέων παιδιών που προήλθε από την εγκληματική αδιαφορία διαδοχικών κυβερνήσεων και βαραίνει ακόμα περισσότερο την παρούσα κυβέρνηση. Όλοι έχουν μερίδιο πολιτικής ευθύνης γι’ αυτή την εθνική τραγωδία, και αυτή η παρέλαση υποκριτικών δηλώσεων και βαρύγδουπων λόγων για «πολιτική ευθιξία», για «δικαιοσύνη», για «απόδοση ευθυνών» και για «ποτέ ξανά», δεν είναι τίποτε άλλο παρά προσβολή και ασέβεια στα ουρλιαχτά αυτών των μανάδων.

«Σκάστε όλοι οι πολιτικοί, σήμερα ουρλιάζουν οι μανάδες», γιατί αυτές οι μανάδες έφεραν στον κόσμο τα βλαστάρια τους για να τα δουν να μεγαλώνουν, να προκόβουν, να κυνηγούν τα όνειρά τους, να γίνουν πολίτες ενός κράτους που θα τα αντιμετωπίζει με σεβασμό, κι όχι ενός τριτοκοσμικού κράτους του «πάμε κι όπου βγει», που παίζει ρώσικη ρουλέτα με τις ζωές τους.

«Σκάστε όλοι, σήμερα ουρλιάζουν οι μανάδες», γιατί τα «παπαγαλάκια» των ΜΜΕ προσπαθούν να υποβαθμίσουν τις κυβερνητικές ευθύνες και να ρίξουν τα εγκληματικά λάθη μιας ολόκληρης εικοσαετίας, σε έναν και μόνο άνθρωπο, τον σταθμάρχη που κατά τη βάρδια του έλαβε χώρα η φονική σύγκρουση των δύο τρένων. Η λέξη «σκασμός» αρμόζει απόλυτα και εδώ, αφού είναι εκείνοι που συγκάλυπταν με την ανοχή τους και την σιωπή τους όλες εκείνες τις προειδοποιήσεις εργαζομένων και πολιτών που βίωναν από πρώτο χέρι το μπάχαλο ενός απαρχαιωμένου σιδηροδρομικού δικτύου που μοιραία θα γινόταν καρμανιόλα κάποια στιγμή.

«Σκάστε» και σεβαστείτε επιτέλους αυτές τις μανάδες, τους πατεράδες, τους συγγενείς, τους φίλους, και πάνω απ’ όλα αυτές τις δεκάδες ψυχές που έφυγαν άδικα γιατί όλοι αυτοί δεν μίλησαν και δεν έπραξαν όταν έπρεπε, και μιλούν τώρα, την ώρα που δεν πρέπει.