Τα social media παρέχουν ένα εξαιρετικά πρόσφορο έδαφος σε όποιους φορούν τη μάσκα της ανωνυμίας προκειμένου να σπείρουν κακία και να εκτονώσουν τον αρνητισμό τους.
Θα έλεγε κανείς ότι τα social media ευνόησαν σε απόλυτο βαθμό τα παραπάνω άτομα ώστε να νιώσουν κάτι. Κυρίως να γίνουν επιθετικοί καθώς έρευνες έχουν φανερώσει ότι στην πραγματική τους ζωή είναι μάλλον δειλοί κι άτολμοι. Με λίγα λόγια; Δε θα τολμούσαν ποτέ να προσβάλλουν κάποιον ή κάποια κατά πρόσωπο, όπως εύκολα κι ανενδοίαστα κάνουν στα social media.
Αυτή η συμπεριφορά έχει απασχολήσει τους ψυχολόγους που έχουν προχωρήσει σε ενδιαφέρουσες αναλύσεις. Μπορείτε άλλωστε να το παρατηρήσετε κι εσείς, ειδικά στο Twitter όπου για διάφορους λόγους στήνεται ένα πανηγύρι χυδαιότητας πολλές φορές. Για θέματα που αφορούν είτε στο πολιτικό, είτε στο αθλητικό, είτε στο κοινωνικό κομμάτι. Οτιδήποτε είναι ευπρόσδεκτο ώστε να αρχίσει η βουτιά στο «βούρκο».
Γιατί είναι ανώνυμος (σχεδόν πάντοτε) ο υβριστής; Μα δε θέλει και ιδιαίτερη ανάλυση το συγκεκριμένο θέμα. Διότι μπορεί τάχιστα να εκτονώσει το θυμό του και τον αρνητισμό του για όλα. Και τις περισσότερες φορές (ειδικά σε ό,τι αφορά στο οπαδικό κομμάτι) με κακόβουλα σχόλια και με ανάγκη να δείξει ότι γνωρίζει τα πάντα από inside information. Τη στιγμή που αισθάνεται κάποιος δεν είναι σε θέση να φανταστεί ότι με τον τρόπο που λειτουργεί, ούτε στο διάλογο προσφέρει ούτε φυσικά και καταλήγει κάπου. Δε μπορεί να σκεφτεί, προφανώς ούτε τον απασχολεί, ότι μέσα απ’ αυτό που κάνει δεν αναδεικνύεται η αλήθεια.
Παρά σε ένα βόθρο γεμάτο ύβρεις κι επιθετικότητα. Πολλές φορές και κατηγορίες για πρόσωπα που δε γνωρίζει αλλά δεν έχει σημασία.
Όπως προαναφέραμε τα social media του παρέχουν το κατάλληλο έδαφος προκειμένου να αισθανθεί κάποιος: Να φορέσει τη μάσκα της ανωνυμίας και να δείξει κάτι άλλο απ’ αυτό που είναι στην πραγματική του ζωή.
Από την οποία προφανώς δεν είναι ευχαριστημένος. Ή σίγουρα έχει κάποια παράπονα από τη στιγμή που αισθάνεται την ανάγκη να γίνει κάποιος άλλος. Και μάλιστα να παίρνει «πόντους» προσβάλλοντας διαρκώς ακόμα και άγνωστα πρόσωπα προς εκείνον.
Όμως εδώ υπάρχει κι ένα πολύ πιο σοβαρό ζήτημα.
Οι ψυχολόγοι ανά τον κόσμο μελέτησαν το συγκεκριμένο φαινόμενο. Κυρίως για το αν αυτοί οι τύποι σχετίζονται με σύνδρομα όπως σαδισμού, ναρκισσισμού, ψυχοπάθειας και παντελή έλλειψη μετάνοιας.
Βρέθηκε μια… άκρη και πολλοί απ’ αυτούς απάντησαν ότι διασκεδάζουν με το να βασανίζουν και να προσβάλλουν ανθρώπους σε καθημερινό επίπεδο. Μέσω social media βέβαια.
Όμως εδώ υπάρχει ακόμα μια θλιβερή διαπίστωση στην οποία έχουν προχωρήσει οι ψυχολόγοι.
Ότι ενώ ο σκοπός των social media είναι να μας βοηθούν να συνδεθούμε με κόσμο (Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης ονομάζονται άλλωστε) τελικά συμβαίνει το αντίθετο.
Οι ψυχολόγοι επιμένουν ότι είναι ακριβώς ίδια περίπτωση με τον οδηγό που ενώ είναι ήρεμος στη ζωή του, όταν μπαίνει στο αυτοκίνητο γίνεται επιθετικός. Απομονωμένος από τους άλλους οδηγούς, βγάζει μια επιθετικότητα. Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και στην περίπτωση που εξετάζουμε.
Οι ψυχολόγοι στέκονται επίσης στην αναζήτηση ταυτότητας από προσωπικότητες ελλιπείς. Το διαδίκτυο τους προσφέρει μια «ταυτότητα» μέσα από την οποία αναζητούν αντίστοιχους «φίλους». Με κοινά ενδιαφέροντα, δηλαδή το μίσος αφού σε τελική ανάλυση καλοί είναι όσοι απαραιτήτως συμφωνούν μαζί τους. Και κακοί όσοι διαφωνούν.
Θα πρέπει να διαχωρίσουμε κάτι: Η κριτική διάθεση δεν είναι κακή. Το αντίθετο. Αρκεί να γίνεται με κανόνες που βοηθούν σ’ ένα γόνιμο διάλογο και κυρίως στην αναζήτηση της αλήθειας. Ο διαρκής αρνητισμός, συνδυαστικά με ακατάσχετο υβρεολόγιο, κενές εκφράσεις, στέρηση επιχειρημάτων παρά μόνο «εξυπνακισμούς» και δήθεν γνώση, δημιουργούν ένα τοξικό περιβάλλον.
Στο οποίο επιβιώνουν μηδενιστές αλλά και άνθρωποι με καταπιεσμένο κακό εαυτό. Όπου με την ανωνυμία και το ψεύτικο προφίλ βρίσκουν διέξοδο να εκτονωθούν. Κάτι που δε θα μπορούσε να γίνει στο χώρο εργασίας του ή και στο σπίτι τους ακόμα.
Παράλληλα, η επιθετικότητα στο διαδίκτυο δε θα πρέπει να συνδέεται με την ελεύθερη έκφραση. Είναι εντελώς διαφορετικό πράγμα να εκφράζεσαι ελεύθερα με το να βρίζεις, να προσβάλεις, να διασπείρεις ψεύδη και συκοφαντίες. Ουσιαστικά αυτή η συμπεριφορά καταργεί την ελεύθερη έκφραση αφού παραβιάζει κανόνες. Και βέβαια κάπως έτσι ξεκινούν οι… πολεμικές στα social media, χωρίς ουσιαστικό διάλογο παρά μόνο με ρεσιτάλ χυδαιότητας.
Που δυστυχώς μεταφέρεται ακόμα και σε ανήλικους χρήστες. Που επίσης (και λόγω ηλικίας ώστε να είναι κρυφό από τους γονείς τους πολλές φορές) χρησιμοποιούν ψευδώνυμα και γίνονται επιθετικοί ή και απειλητικοί. Εκτοξεύουν κατάρες ή και απειλές χωρίς να γνωρίζουν τη βαρύτητα ή τη σημασία. Κάπως έτσι δημιουργείται ένα περιβάλλον μίσους, αρνητισμού, μηδενισμού, που δε βοηθά στην εξέλιξη και στην ανάπτυξη.
Εξίσου ανησυχητικό είναι και το φαινόμενο της μόνιμης αρνητικής κριτικής σε οτιδήποτε υπάρχει δημοσιευμένο στο διαδίκτυο. Μαζί με όλα τα παραπάνω, υπάρχει και μια άλλη εσωτερική ανάγκη, εκείνου που θέλει να ξέρει τα πάντα κι επιθυμεί να το δείξει. Ή ακόμα κι εκείνου που μονίμως εκτιμά ότι τον… κοροϊδεύουν αλλά και μιας άλλης κατηγορίας, των «αδικημένων ταλέντων». Όσων δηλαδή δεν είναι ευχαριστημένοι από τη ζωή τους και πιστεύουν ότι η… κοινωνία τους καταδίωξε ανελέητα χωρίς να αναγνωρίζουν πιθανές δικές τους ευθύνες.
Η ανωνυμία χαρίζει την πολυτέλεια δημιουργίας ενός άλλου μοντέλου που τον παρουσιάζει ως ανώτερο, καλύτερο και απόλυτο γνώστη αλλά κι εξυπνότερο απ΄εκείνον που σχολιάζει.
Η ουσία ποια είναι; Ότι τα social media δεν πρέπει να δαιμονοποιηθούν, για να μην παρεξηγηθούμε. Ίσα- ίσα που θα πρέπει να τα χειριζόμαστε όπως πρέπει. Αυτή ακριβώς η λογική της ορθής χρήσης είναι που λείπει. Κάτι που εκμεταλλεύονται οι πολιτικές παρατάξεις, οι πολιτικοί οι ίδιοι και φυσικά οι ομάδες προκειμένου να εντείνουν το οπαδικό ένστικτο.
Δεν είναι άγνωστο ότι πολλές από τις παραπάνω κατηγορίες χρησιμοποιούν τέτοια προφίλ προκειμένου να παίξουν το παιχνίδι τους. Το επικοινωνιακό… Μόνο που γίνεται με ένα τρόπο που υποβαθμίζει όλες τις αξίες της συμπεριφοράς και της ζωής και οδηγεί σε χάος.
Υπάρχει πάντα η λύση να τους αγνοείς. Πρώτον γιατί δε ξέρεις ποιος κρύβεται από πίσω. Και δεύτερον επειδή προφανώς και δεν αξίζει να ασχολείσαι με βιωματικούς, συμπλεγματικούς ανθρώπους που δεν αγαπούν τον ίδιο τους τον εαυτό. Άρα δεν είναι δυνατό να αγαπούν κάποιον άλλον…
Ούτως ή άλλως ακόμα κι αν προσφερθείς να τους βοηθήσεις (έστω κι αν δεν είσαι υποχρεωμένος) δε θα βρεις άκρη.
Κι από τη στιγμή που γνωρίζεις ότι δεν έχουν το θάρρος, με το πραγματικό τους προφίλ, να λειτουργήσουν όπως με το ψευδώνυμο και την πλήρη απόκρυψη στοιχείων, ίσως και να μην έχει νόημα να ασχολείσαι.
Ακόμα κι αν σε προκαλούν… Με μοναδική εξαίρεση, φυσικά, τις απειλές (συμβαίνουν μεταξύ ανηλίκων κυρίως) όπου σίγουρα θα πρέπει να πηγαίνεις στον Εισαγγελέα.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ
SUPER LEAGUE: Γεμάτα γήπεδα αλλά μόνο με εμβολιασμένους
Καιρός: «Κόκκινο» Σάββατο από τον καύσωνα – Καμίνι όλη η Ελλάδα
Έγκλημα στα Γλυκά Νερά: Εικόνα του Μπάμπη Αναγνωστόπουλου από τις φυλακές (pic)