Σωκράτης Γκιόλιας: Σαν σήμερα, στις 19 Ιουλίου του 2010, εξελίχθηκε μία από τις πιο μαύρες μέρες της ελληνικής δημοσιογραφίας, και της ελευθερίας της έκφρασης γενικότερα. Η αδέσμευτη φωνή του Σωκράτη Γκιόλια βυθίστηκε στη σιωπή. Ο δημοσιογράφος εκτελείται με 17 σφαίρες έξω από το σπίτι του, από άνανδρους δολοφόνους που μέχρι σήμερα κυκλοφορούν ελεύθεροι και ατιμώρητοι.
Πολλά στοιχεία έχουν αναδειχθεί, πολύ μελάνι έχει χυθεί, πολλές υποσχέσεις έχουν δοθεί, άλλα το αποτέλεσμα παραμένει ίδιο και απαράλλαχτο: το ελληνικό κράτος συνεχίζει να κρατά την υπόθεση της δολοφονίας του Σωκράτη κλειδωμένη στο «συρτάρι» με τις υποθέσεις που δεν «αγγίζονται».
Σε εκείνο το ξημέρωμα της αποφράδας ημέρας του Ιουλίου, μέσα σε μια στιγμή ο Σωκράτης έγινε μάρτυρας, χάριν της ηθικής του, των ιδανικών του και της πίστης του. Δικαιώθηκε στη συνείδηση του λαού και κυρίως στην κρίση του Θεού. Έλαβε το στεφάνι του μαρτυρίου και η ψυχή του ανέβηκε στα ουράνια σκηνώματα. Έγινε τρανό σύμβολο της ανεξάρτητης και μαχητικής δημοσιογραφίας. Η φωνή του σίγησε για λίγο, άλλα το έργο του ενέπνευσε δεκάδες συνεχιστές του. Αυτοί έγιναν το «στόμα» του Σωκράτη που ακούστηκε ξανά στην κοινωνία και ακούγεται μέχρι τις μέρες μας.
Η ψυχή του Σωκράτη έχει ήδη βρει τη δικαίωση στο λαϊκό αίσθημα και στους πνευματικούς νόμους. Εκεί που δεν έχει απονεμηθεί ακόμα δίκαιο, είναι στο ελληνικό κράτος. Η οικογένεια που έμεινε πίσω περνά ένα άλλο, πολυετές μαρτύριο, αυτό της αδικίας. Και ίσως αυτό είναι ακόμα σκληρότερο. Για 13 χρόνια οι δικοί του άνθρωποι βλέπουν το κράτος να κρύβεται μέσα σε μια ένοχη σιωπή και τις απαντήσεις να παραμένουν αθέατες μέσα σε γραφεία, σε φακέλους και σε «πηγαδάκια».
Το να μην ξέρεις γιατί και πώς δολοφονήθηκε ο άνθρωπός σου, είναι φοβερό βάσανο. Όμως το να υπάρχουν ικανά στοιχεία για να φωτίσουν την υπόθεση και να παραμένουν σκόπιμα στην αφάνεια, είναι ακόμα χειρότερο. Ο πόνος εντείνεται μπροστά σε αυτό το θέατρο υποκρισίας. Η επίσημη Πολιτεία στέκεται εσωστρεφής και φοβική, αφήνοντας το άδικο να χρονίζει και να υπερισχύει. Οι πολίτες βλέπουν μια Δικαιοσύνη που απονέμεται α λα καρτ, και η εμπιστοσύνη στις Αρχές κλονίζεται όλο και περισσότερο.
Το σημερινό εξώφυλλο του Sportime, τα λέει όλα. Προβάλλει μια φανταστική δήλωση του Μιχάλη Χρυσοχοΐδη που θα έπρεπε να ειπωθεί δημόσια και δυστυχώς δεν ειπώθηκε ποτέ: «Αισθάνομαι την ανάγκη, μετά από 13 χρόνια, να ζητήσω συγγνώμη από την οικογένεια του Σωκράτη Γκιόλια, γιατί με τις ενέργειές μου, τα λάθη μου και τις παραλείψεις μου, η δολοφονία του παραμένει ακόμα ανεξιχνίαστη».
Στις 19 Ιουλίου του 2010, όταν ο Σωκράτης έπεσε νεκρός, ο τότε υπουργός Προστασίας του Πολίτη ήταν ο Μιχάλης Χρυσοχοΐδης με το ΠΑΣΟΚ. Δεκατρία χρόνια μετά, ο κ. Χρυσοχοΐδης είναι και πάλι υπουργός, άλλα Υγείας αυτή τη φορά με τη Νέα Δημοκρατία.
Άραγε αισθάνθηκε ποτέ την ανάγκη να απολογηθεί για την ατιμωρησία αυτού του εγκλήματος; Έχει ήσυχη τη συνείδησή του για την υπόθεση του Σωκράτη Γκιόλια; Θεωρεί πως εκτέλεσε το χρέος του και τις δεσμεύσεις του; Πως μπορεί να προσφέρει έργο στον τόπο το οποιοδήποτε υπουργικό αξίωμα, αν ο κάτοχός του δεν υπηρετεί την αλήθεια και τη δικαιοσύνη;
Δεκατρία χρόνια πέρασαν και όμως το αίμα του Σωκράτη βοά ακόμα. Δεν το σώπασε ο χρόνος. Από τη στιγμή που έπεσε η πρώτη σφαίρα μέχρι σήμερα, το 2023, το αίτημα παραμένει ακέραιο και αναντίρρητο.
Επιτακτική η ανάγκη να δοθούν απαντήσεις και να τιμωρηθούν οι δολοφόνοι και όποιοι «όπλισαν» τα χέρια τους. Το έχει ανάγκη η δημοσιογραφία, το έχει ανάγκη η Δικαιοσύνη, το έχει ανάγκη το κράτος, το έχει ανάγκη κάθε ελεύθερη φωνή που απέμεινε στον τόπο. Το φωνάζουν όσοι γνώρισαν και όσοι μνημονεύουν τον Σωκράτη. Το απαιτούν οι δικοί του άνθρωποι.
Αυτή η υπόθεση πρέπει επιτέλους να κλείσει, και να δικαιωθεί η μνήμη του Σωκράτη. Δεν πρόκειται να συμβιβαστούμε με το άδικο, όπως δεν συμβιβαζόταν ποτέ και εκείνος.
