Ο Σωκράτης Γκιόλιας «έφυγε» πριν από 13 χρόνια. Δολοφονήθηκε μία φορά την 19/7/2010 και πολλές φορές από τότε μέχρι και σήμερα. Διότι, η ανεπάρκεια, η αδράνεια, η αδιαφορία και η σιωπή στο έγκλημα είναι συνενοχή. Μακάρι ο Μιχάλης Χρυσοχοΐδης να ζητήσει συγγνώμη, όπως γράψαμε στο εξώφυλλο του Sportime…
Δεν τρέφουμε βέβαια αυταπάτες. Είμαστε πια πεπεισμένοι. Δεν πρόκειται να αλλάξει κάτι, δεν πρόκειται να γίνει το παραμικρό. Η δολοφονία του Σωκράτη Γκιόλια συγκαλύφτηκε, δεν εξιχνιάστηκε ποτέ και δεν θα εξιχνιαστεί. Τουλάχιστον όχι από την πολιτεία. Συνήθεια έγινε, όπως τα περισσότερα εγκλήματα στη χώρα μας.
Από κάποιους ξεχάστηκε κιόλας. Σαν να μην έγινε δηλαδή. Μπορεί και να το πιστεύουν άλλωστε, όλοι εκείνοι που δεν (θέλουν να) μιλούν γι’ αυτή. Κατά αυτή τη λογική, αν δεν μιλήσω για κάτι, είναι σαν να μην έγινε. Έλα όμως που έγινε. Ο Σωκράτης Γκιόλιας δολοφονήθηκε. Και θα το ξαναπούμε. Όχι μόνο μία φορά. Με όσα ειπώθηκαν, με όσα ξεχάστηκαν να ειπωθούν, με την προκλητική αδιαφορία όλων των εμπλεκόμενων, με την αδυναμία τους να μπορέσουν να δώσουν απαντήσεις και να πείσουν την οικογένεια πως κατέβαλαν κάθε δυνατή προσπάθεια για να συλληφθούν οι υπαίτιοι.
«Αισθάνομαι την ανάγκη, μετά από 13 χρόνια, να ζητήσω συγνώμη από την οικογένεια του Σωκράτη Γκιόλια, γιατί με τις ενέργειες μου, τα λάθη μου και τις παραλείψεις μου, η δολοφονία του παραμένει ακόμα ανεξιχνίαστη». Μια τέτοια τοποθέτηση μπορεί να ήταν αρκετή από τον τότε υπουργό προστασίας του πολίτη, Μιχάλη Χρυσοχοΐδη. Με τέτοια αλληγορική διάθεση μπήκε και στο πρωτοσέλιδο του Sportime…
Η ανεπάρκεια, οι αστοχίες, τα λάθη, όλα συγχωρούνται. Αρκεί κάποιος να τα συνειδητοποιήσει, να ξέρει πως έγινε, να τα παραδεχτεί, να τα σημειώσει, να ζητήσει συγγνώμη. Ωραία θα ήταν να τη ζητούσε. Δεν το έκανε… Ας είναι καλά…
