«Η ζωή μου όλη είναι ένα τσιγάρο
που δεν το γουστάρω κι όμως το φουμάρω
κι όταν γίνει η γόπα κέρασμα στο χάρο
όταν έρθει η ώρα και τόνε τρακάρω»
Σαν σήμερα (14 Σεπτεμβρίου) πριν από 17 χρόνια, ο Στέλιος Καζαντζίδης «τράκαρε τον Χάρο».
Είναι σίγουρο ότι ο Χάρος θα ένιωσε τρακαρισμένος, όταν τον αντίκρισε. Ποτέ ξανά ο Έλληνας δεν είχε ταυτιστεί τόσο με έναν τραγουδιστή του λαϊκού πενταγράμμου.
Ο Στέλιος Καζαντζίδης «υπήρχε και όσο υπήρχε, θα υπάρχει» το λαϊκό τραγούδι μέσα από τη φωνή του. Τη φωνή ολόκληρης της χώρας.
Με καταγωγή από Πόντο και Μικρά Ασία, γεννηθείς στις 29 Αυγούστου 1931, σε νεαρή ηλικία έκανε διάφορα επαγγέλματα-αγγαρείες για να ζήσει, αλλά δεν άργησε να δοκιμάσει την τύχη του στο πεντάγραμμο.
Από το 1952, όταν έκανε το δισκογραφικό του ντεμπούτο, μέχρι το 1975 ο «Στελάρας» ερμήνευσε τις μουσικές δημιουργίες κορυφαίων συνθετών, όπως ο Βασίλης Τσιτσάνης, ο Μάνος Χατζιδάκις, ο Μίκης Θεοδωράκης, ο Άκης Πάνου, ο Απόστολος Καλδάρας, ο Γιάννης Παπαϊωάννου, ο Γιώργος Ζαμπέτας, ο Μανώλης Χιώτης, ο Γιώργος Μητσάκης, ο Μάνος Λοΐζος, ο Σταύρος Ξαρχάκος, ο Χρήστος Λεοντής…
Επιπλέον, τραγούδησε μέσα από την ψυχή του στίχους του Κώστα Βίρβου, της Ευτυχίας Παπαγιαννοπούλου, του Τάσου Λειβαδίτη, του Δημήτρη Χριστοδούλου, του Λευτέρη Παπαδόπουλου, του Πυθαγόρα, του Χρήστου Κολοκοτρώνη…
Η άνοδός του ήταν εντυπωσιακή, ωστόσο επειδή «δεν ζούσε γονατιστός» (σ.σ. πρώτη ερμηνεία Βασίλης Τσιτσάνης-Λιζέτα Νικολάου), δεν δίστασε να τα βάλει με την «Columbia», προκειμένου οι τραγουδιστές να αρχίσουν να καρπώνονται ποσοστά από τις πωλήσεις των δίσκων.
Κατά τη διάρκεια της δικτατορίας προσπάθησε, ανεπιτυχώς, να σκαρώσει τη δική του εταιρεία, με συνέπεια να συμπληρώσει περίπου μια διετία αποχής από τη δισκογραφία.
«Δυο πόρτες έχει η ζωή» και ο «Στελάρας» το 1975 δοκίμασε εκείνη μακριά από το τραγούδι για 12 ολόκληρα χρόνια, ώσπου επέστρεψε δυναμικά.
«Τα βιώματά του έλιωσαν σίδερα», όμως, σιγά-σιγά ερχόταν η ώρα για το «τελευταίο βράδυ του». Στις 14 Σεπτεμβρίου 2001 φώναξε: «Έι, καπετάνιε, θέλεις έναν ναύτη ακόμα;» Ο καπετάνιος φορούσε μαύρα, δεν κρατούσε πηδάλιο αλλά δρεπάνι και έχει τη χαρά να τον ακούει 17 ολόκληρα χρόνια στο τσαρδί του.
Σε εμάς που τον θυμόμαστε είπε:
«Φίλοι μου σας περιμένω
στο γνωστό μας μαγαζί
το ποτήρια μας να πιούμε
τα τραγούδια μας να πούμε
και να κλάψουμε μαζί»
