Ένα χρόνο μετά, μιλάνε όλοι για τα Τέμπη. Ημέρα εθνικού πένθους. Μόνο η Δικαιοσύνη έχει χάσει τη «λαλιά» της!
Τέμπη: Οργή, θυμός, δυστυχία, πόνος. Ο τελευταίος αβάσταχτος. Λογικό και ανθρώπινο για όσους είναι άνθρωποι. Όλα φαίνονται έντονα. Και πάλι τόσο καθαρά! Μόνο την Δικαιοσύνη δυσκολεύεσαι να διακρίνεις!
Ένας δυνατός θόρυβος, φωτιές, εκρήξεις και αίμα παντού. Ένας χρόνος μετά την «δολοφονία» στα Τέμπη. Για εμάς τους απέξω. Γιατί για 57 αθώες ψυχές και τις οικογένειες που περίμεναν εκείνο το βράδυ ένα μήνυμα ή μια κλήση που δεν έγινε ποτέ, ο χρόνος πάγωσε, σταμάτησε στην 28η Φεβρουαρίου του 2023.
Όλα πάλι, έντονα. Το κόκκινο χρώμα του αίματος, πάλι βαθύ, τα δάκρια που δεν στέγνωσαν ποτέ, πάλι ποτάμι. Θλίψη και θυμός που κοντράρονται για το ποιο θα υπερισχύσει (και) στις ανθρώπινες ψυχές που δεν ήταν εκεί. Που δεν πόνεσαν και δεν πονάνε για κάποιον δικό τους άνθρωπο, αλλά για ένα μαζικό έγκλημα που κάποιοι είχαν και έχουν το θράσος να το βαφτίσουν, ανθρώπινο λάθος.
Όλα πάλι εδώ. Όλα τόσο δυνατά όσο εκείνη την αποφράδα ημέρα. Όλα εκτός από ένα. Την δικαιοσύνη που ζητάνε οι χαμένες ψυχές, οι άνθρωποι που συνεχίζουν να αναπνέουν αλλά «πέθαναν» εκείνη την ημέρα.
Την δικαιοσύνη που εκτός από τυφλή, είναι και μουγγή! Γιατί ο χρόνος τα γιατρεύει όλα! Κάποια όμως δεν γιατρεύονται. Όπως ο πόνος των γονιών που έθαψαν τα παιδιά τους. Που τα είδαν να φεύγουν πριν από αυτούς. Που είχαν μια ολόκληρη ζωή να ζήσουν και κάποιοι «εγκληματίες» αποφάσισαν να τους τις πάρουν.
Σε ένα κράτος Δικαίου, στην χώρα που κορδώνεται για την Δημοκρατία της, οι ηθικοί αυτουργοί της μαζικής «δολοφονίας», εξ αμελείας ή εκ προμελέτης, δεν έχει καμια σημασία, βλέπουν (ακόμα) ουρανό και γη, κλαίνε με κροκοδείλια δάκρυα και πιθανότατα να πήγαν και πρώτοι να καταθέσουν στεφάνι!
Όλοι κλαίνε, χωρίς καμία διάθεση να πνίξουν το κλάμα τους. Όλοι θα φωνάξουν και θα ουρλιάξουν ξανά. Εκτός από την δικαιοσύνη που έχει καταπιεί τη γλώσσα της.
Δεν θα περάσει όμως. Δεν ήταν η κακιά η ώρα. Είναι η κακιά η χώρα που κάποιοι την κατάντησαν έτσι. Που δεν έχει σίγουρα παρόν, ούτε μέλλον για τα παιδιά όσων δεν επιβιβάστηκαν εκείνη την ημέρα σε εκεινο το τρένο. Μόνο ένα θλιβερό και μαύρο παρελθόν για το οποίο κάποιοι ευελπιστούν στον χρόνο που τα γιάνει όλα.
Όχι ρε κύριοι με το «Μ» κεφαλαίο! Δεν πέρασε ένας χρόνος. Για 57 ψυχές και τις οικογένειες τους, ο χρόνος σταμάτησε εκείνη την ημέρα και δεν πρόκειται να κυλήσει ούτε ένα δευτερόλεπτο. Για όλους εκείνους που δεν έστειλαν ένα «έφτασα» και για όλους εκείνους που δεν το έλαβαν ποτέ, δεν υπάρχει καμία γιατρεία. Μόνο η δικαιοσύνη που κοιτάει αλλού. Όπως όλοι οι συνυπεύθυνοι εκείνο το βράδυ που δεν είδαν οτι δύο τρένα βρίσκονταν στις ίδιες ράγες. Μαζί με αυτά, εκτοχιάστηκε και η δικαιοσύνη!
Για όλους εμάς, τους υπόλοιπους δεν πρόκειται και δεν πρέπει να ξεχάσουμε οτι κάποιοι δεν έφτασαν. Για όλους εμάς που πρέπει να μην σταματήσουμε να ζητάμε το αυτονόητο. Να αποδωθεί δικαιοσύνη. Το χρωστάμε. Σε εμάς, στα παιδιά μας, στους προηγούμενους που εξαιτίας τους υπάρχουμε και στους επόμενους που θα έρθουν και οφείλουμε φεύγοντας να τους αφήσουμε κάτι καλύτερο.
Η σημερινή δεν είναι μια μέρα. Πρέπει να είναι η κάθε μέρα από εδώ και πέρα.