Να που αποδείχθηκε με τον πιο σκληρό τρόπο πως οι λιτανείες δεν πρέπει ποτέ να παύουν σε τούτο τον τόπο.
«Σκηνές Αποκάλυψης». «Βιβλική καταστροφή».« Στο έλεος του Θεού». «Παναγία μου βοήθα μας». Αυτά ακούμε συνεχώς αυτές τις μαύρες μέρες για την πατρίδα μας. Κάθε φορά που η χώρα βρίσκεται αντιμέτωπη με ιστορικές θεομηνίες, ξυπνά απότομα από τον λήθαργο η κοιμισμένη συνείδηση.
Ο νους όλων των ανθρώπων αυτομάτως στρέφεται στη Θεϊκή βοήθεια. Λειτουργεί ο πνευματικός νόμος και η «σφαλιάρα» σε ξυπνά από τις ψευδαισθήσεις σου. Παρομοιάζουν τον όλεθρο που ζουν, με σκηνές από τη Βίβλο και με προφητείες του Ιωάννη, ακόμα και άνθρωποι που όταν η ζωή τους είναι ανέφελη, αμφισβητούν και χλευάζουν την Ορθόδοξη πίστη.
Λίγοι, ελάχιστοι είναι αυτοί που εμμένουν στη διεστραμμένη πώρωση τους και ξερνούν οχετό από τα στόματα τους ακόμα και τούτες τις στιγμές. Λίγοι αρνούνται – ακόμα και τώρα – να στρέψουν το βλέμμα στον ουρανό για να ζητήσουν βοήθεια. Και λόγω του εωσφορικού εγωισμού τους, ακολουθούν τον δρόμο της εμπάθειας και της πόλωσης, απελευθερώνοντας από τις διάνοιες τους περισσότερη μαυρίλα και ρύπανση, απ’ όση έχει αυτή τη στιγμή ο ουρανός της Ελλάδας.
Αυτοί είναι όσοι ασπάζονται παραληρήματα όπως αυτά της Έλενας Ακρίτα που την ώρα που η χώρα φλέγεται από άκρη σε άκρη, έγραψε αυτό το μίνι μανιφέστο εμπάθειας , διχασμού και μίσους προς κάθε τι πνευματικό και Ορθόδοξο:
«Διώξατε 5.000 δασοπυροσβέστες και προσλάβατε περίπου 4.000 παππάδες. Μπορεί να μη σβήνουν οι φωτιές στην Ελλάδα αλλά τουλάχιστον κάποιοι προσεύχονται πάνω στις στάχτες της».
Υπάρχουν εκατοντάδες πράγματα που μπορούν να ειπωθούν απέναντι σε αυτό το ρατσιστικό – προς τους Ορθόδοξους χριστιανούς – παραλήρημα, άλλα είναι τέτοιες οι στιγμές που δεν αρμόζει να ασχοληθείς με τέτοιες μικροπρέπειες και με τη δυσωδία που αναδίδουν κάποιοι άνθρωποι από τις ψυχές τους. Διότι αυτή η δυσωδία καλύπτεται εντελώς από τη μυρωδιά της στάχτης που πλανιέται πάνω από όλη την επικράτεια.
Ο κόσμος αρχίζει να στρέφει την ελπίδα προς τον Θεό και βλέπει με απέχθεια τους γραφικούς που πνίγονται μέσα στο δηλητήριο τους. Οι λιτανείες ξεκίνησαν σε όλη την Ελλάδα. Το βαρύ πνευματικό «πυροβολικό» βγήκε ξανά στους δρόμους. Παρά τις βλακώδεις απαγορεύσεις του κράτους που απαγόρευσε τις λιτανείες λόγω… φόβου υπερμετάδοσης.
Βγήκαν τα πνευματικά όπλα και σε αντίθεση με τη πύρινη λαίλαπα, αυτά μυρίζουν μύρο, λιβάνι και δοξολογία. Με την ευλογία και τη δύναμη θαυματουργών εικόνων, ιερών λειψάνων, ευχών και προσευχών υπέρ προστασίας. Για να διαφυλαχθεί «πάσα πόλη από οργής και πυρός».
Είδαμε το θαύμα με τη σωτηρία της μονής του Οσίου Δαυίδ στην Εύβοια που έμεινε ανέπαφο από την πύρινη «θάλασσα» που κατέκαψε τα πάντα γύρω του. Το πρώτο πράγμα που φρόντισαν να κάνουν οι πατέρες επιστρέφοντας στο μοναστήρι, ήταν να λιτανεύσουν τις εικόνες και τα άγια λείψανα δοξολογώντας τον Θεό.
Είδαμε και το μέγα θαύμα του Αγίου Ιωάννη του Ρώσου στο Προκόπι Ευβοίας. Το βράδυ που κατευθυνόταν απειλητικά η φωτιά προς το Προκόπι, που αργότερα δόθηκε εντολή να εκκενωθεί, βγήκε ο ιερέας με τους κατοίκους να λιτανεύσουν τις θαυματουργές εικόνες. Και σε έναν ουρανό όπου δεν υπήρχε ούτε ένα σύννεφο, μέσα σε λίγες ώρες ήρθε μια νεφέλη πάνω από τον τόπο και έβρεξε καταρρακτωδώς για 20 λεπτά, μουσκεύοντας όλη την περιοχή.
Αυτή είναι η τεράστια δύναμη της λιτανείας. Και τώρα, αρχίζουν να γίνονται λιτανείες σε πολλά μέρη της Ελλάδας. Οι κάτοικοι το ζητούν από μόνοι τους. Φωνάζουν για βοήθεια προς τους Αγίους μας και σπεύδουν προς τους ιερείς μας. Έρχονται ξανά σε επαφή με το πνεύμα των προγόνων τους, που λιτάνευαν σε χωριά και πόλεις, για κάθε συμφορά του τόπου τους, και πάντα εισακούγονταν οι προσευχές τους. Ρυθμίζουν τις πνευματικές «κεραίες» τους προς τη συχνότητα του Θεού, όπως έλεγε ο Άγιος Παΐσιος.
Αψηφούν τους γελοίους περιορισμούς του άθεου κράτους, που αποδείχθηκε ανεπαρκές και πολύ μικρό, μπροστά σε τέτοιες κρίσεις. Βλέπουν να καταρρέει μπροστά στα μάτια τους, το τεχνητό οικοδόμημα μιας θεοποιημένης επιστήμης που στήθηκε τα τελευταία δύο χρόνια. Μιας επιστήμης που δήθεν έχει λύση για τα πάντα και παρουσιάζει τον άνθρωπο ως υπεράνθρωπο, βγάζοντας εντελώς από την εξίσωση τον Θεάνθρωπο.
Και όταν βγάζεις από τη ζωή σου τον Θεάνθρωπο, μοιραία θα έρθει η στιγμή που θα τον αναζητήσεις και πάλι.
Όσο και να λυσσομανούν κατά της εκκλησίας και να απαγορεύουν τις λιτανείες, η ίδια η πραγματικότητα τους ξεπερνά. Η ίδια η συνείδηση του λαού τους καθιστά γραφικούς. Οι χαρτογιακάδες που εκφράζουν τη… θλίψη τους από τα κλιματιζόμενα γραφεία τους, ενώ φλέγεται η Ελλάδα, δεν μπορούν να σώσουν ούτε ένα πράσινο φύλλο. Τόση είναι η εξουσία τους.
Μόνο ο Θεός και οι πρεσβείες των Αγίων μας, μπορούν να σώσουν την Ελλάδα, όπως διαχρονικά το κάνουν θαυματουργικά. Μόνο η προσευχή και η μετάνοια θα φέρουν τέλος σε αυτό το κακό. Ξεχάσαμε τη δύναμη του γονατίσματος και τώρα μας γονατίζει αναγκαστικά η απέραντη θλίψη για την Ελλάδα μας.
Στους δρόμους λοιπόν. Στις λιτανείες. Στη μάχη.