Νεκρός και σε αποσύνθεση βρέθηκε λίγο μετά τις 9 το πρωί, ο αγνοούμενος 31χρονος κατασκηνωτής Ανδρέας Μποτονάκης από την Θεσσαλονίκη, ο οποίος αγνοούνταν τις τελευταίες μέρες.
Τη σωρό του ανακάλυψαν εθελοντές της Λέσχης Ειδικών Δυνάμεων σε απόκρημνο σημείο στη Γόριτσα, κοντά στο μέρος όπου είχε στήσει την σκηνή του ο νεαρός.
Το πιθανότερο σενάριο είναι η αυτοκτονία, σύμφωνα πάντα με τα όσα είπε στην ΕΡΤ ο πρόεδρος της Λέσχης Ειδικών Δυνάμεων Μαγνησίας, Βασίλης Ηλιόπουλος, διότι η μορφολογία του σημείου που βρέθηκε το πτώμα, δείχνει ότι μάλλον ο νεαρός πήδηξε για να δώσει τέρμα στη ζωή του.
Ακόμα, οι πληροφορίες της ΕΡΤ μιλούν για τηλεφώνημα που δέχθηκε ένα άτομο που γνώριζε τον 31χρονο, όπου εκμυστηρεύτηκε πως είχε την πρόθεση να αυτοκτονήσει.
Ο Ανδρέας Μποτονάκης αγνοούνταν από τις 21 Ιουλίου έχοντας απενεργοποιήσει το κινητό του, κάτι που προκάλεσε μεγάλη ανησυχία στη μητέρα του και την οικογένεια του, σπεύδοντας να δηλώσουν την εξαφάνιση του.
Οι αυτοκτονίες στην Ελλάδα δείχνουν να παίρνουν την ανιούσα, και είναι πολύ θλιβερό να χάνονται άδικα από τη ζωή νέα παιδιά, που θα ήταν ακόμα ζωντανά αν υπήρχε στοιχειώδης υγεία στην κοινωνία με αληθινό ενδιαφέρον για τον συνάνθρωπο.
Έτσι όπως είναι η κατάσταση πλέον στην Ελλάδα, η νεότητα δεν σημαίνει απαραίτητα και ανεμελιά. Πολλές φορές ισχύει ακριβώς το αντίθετο. Οι νέοι είναι πνιγμένοι στο άγχος, στην κατάθλιψη, στην αβεβαιότητα για το αύριο. Είναι τραγικό. Ένας 31χρονος που είχε όλη την ζωή μπροστά του, φαίνεται πως προτίμησε την «λύση» του γκρεμού, που μόνο λύση δεν είναι.
Και η περίοδος που διανύει η χώρα που πλήττεται 17 μήνες από την πανδημία, τα lockdown, και έχοντας στο τιμόνι μια κυβέρνηση που δείχνει να αδιαφορεί παντελώς για την ψυχική υγεία των πολιτών, δίνοντας την αποκλειστικότητα στην «ανοσία» απέναντι στον κορονοϊό, προσθέτει ένα τεράστιο ψυχικό βάρος στις ψυχές πολλών νέων.
Ένας εξομολόγος πρωτίστως, άλλα και ένας ψυχολόγος ή ένας φίλος, θα μπορούσε να σηκώσει μερικό ή και ολόκληρο το βάρος ενός νέου σε βαριά κατάθλιψη.
Ο Ανδρέας και κάθε Ανδρέας, ίσως αν έβρισκε ακόμα ένα αυτί να ακούσει αυτά που είχε να πει ή αν έβρισκε ακόμα ένα στόμα για να τον παρηγορήσει, να ήταν ακόμα ανάμεσα μας.