Το κρατήσαμε στα χέρια μας για πρώτη φορά στις 8 Νοεμβρίου του 1988. Κι από τότε δεν το αφήσαμε ποτέ. Όπως θυμόμαστε την πρώτη φορά που κρατήσαμε το χέρι του πρώτου μας έρωτα. Γιατί αυτό ήταν το Τρίποντο για εμάς τους μπασκετικους.
Μια σχέση εξάρτησης. Μια σχέση ερωτική. Δεν υπήρχε Τρίτη που να περάσει και να μην πάμε στο περίπτερο για να το αγοράσουμε. Ήταν κάτι διαφορετικό για την εποχή. Πολύ πιο σύγχρονο πολύ πιο όμορφο. Με θεματολογία που δεν έβρισκες πουθενά. Με έξυπνα και ψαγμένα θέματα. Με στατιστικά γραμμένα στο χέρι. Δεν υπήρχαν υπηρεσίες τότε. Κάθε δημοσιογράφος που πήγαινε στο γήπεδο, είτε της Α1 είτε της Α2 κρατούσε τα στατιστικά.
Δουλειά γεμάτη συναισθήματα. Με μεράκι. Με τη χαρά της δημιουργίας να σε πλημμυρίζει. Και με τον κόσμο να ανταποκρίνεται. Το Τρίποντο δεν ήταν απλώς ένα περιοδικό που έπιασε τον παλμό της εποχής καθώς στην Ελλάδα γινόταν χαμός τότε με το μπάσκετ.
Ήταν ένα περιοδικό σύμβολο. Πολύ προχωρημένο για την εποχή του. Που όταν δεν το έβρισκες στα περίπτερα αγωνιούσες. Που ακόμα και τώρα εμείς οι πιο…ηλικιωμένοι έχουμε στο πατάρι του σπιτιού μας α τα τεύχη… Κι αν τολμήσει κάποιος να μας πει ότι πρέπει να κάνουμε χώρο θα τον φάμε ζωντανό. Το Τρίποντο δεν το πειράζεις. Θα μείνει εκεί που είναι.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ – Ο Πιτίνο νέος προπονητής της Εθνικής!
Άρχιζες από τη θρυλική στήλη «δίχως μαλλιά στην γλώσσα» που έγραψε ο Φίλιππος Συρίγος. Ο αείμνηστος Φίλιππος, κατά τη γνώμη μου ο ΚΟΡΥΦΑΙΟΣ Έλληνας αθλητικός συντάκτης. Που λείπει πολύ…
Το Τρίποντο που λατρέψαμε
Τότε επίσης τα πολυσέλιδα του Κώστα Παπαδάκη για το ΝΒΑ ήταν απόδραση στον άλλο πλανήτη του μπάσκετ. Που τότε δεν είχαμε τις πληροφορίες που υπάρχουν τώρα. Ούτε ίντερνετ υπήρχε. Ούτε μεταδόσεις αγώνων. Υπήρχε εκείνο το σύστημα με τις κασέτες τις pontel για εμάς τους…φανατικούς.
Και άλλα πολλά… Με Κορυφαίο όλων ότι για εμάς τους νεαρούς τότε αθλητικούς συντάκτες ήταν στόχος ζωής και καριέρας να δουλέψουμε εκεί. Ήταν τιμή σου να εργάζεσαι εκεί.
Τα κατάφερα το 1997. Τα συναισθήματα ήταν έντονα. Αυτό που κράτησα σαν αναγνώστης, μαθητής Λυκείου εκείνη την Τρίτη του Νοεμβρίου του 1988, θα φιλοξενούσε την υπογραφή μου… Και ακόμα το λέω με καμάρι.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ – Να αξιοποιήσουμε το Θείο Δώρο, Ρικ Πιτίνο
Το Τρίποντο ήταν…άλλη φάση. Πολύ δημιουργική και ταιριαστή με την δημοσιογραφία όπως έπρεπε να είναι. Μακριά από κλισέ. Μακριά από αντιγραφές. Και με έμφαση στην άποψη, στο παρασκήνιο, στην ανάλυση, στα ιδιαίτερα θέματα.
Μέχρι το 2004 που έβγαλε το τελευταίο του τεύχος το Τρίποντο ήταν μέρος της ζωής και των αναμνήσεων μας. Και παραμένει σε περίοπτη θέση στην καρδιά μας. Διότι είναι κάτι μοναδικό που δεν θα ξαναβγεί ποτέ.
Τις τελευταίες του μέρες δεν θέλουμε να τις θυμόμαστε. Αυτό μόνο ως επίλογος… Και τίποτε άλλο.
Κάντε follow στο Sportime
Κάντε like στην σελίδα του Sportime στο Facebook
Ακολουθήστε το Sportime στο Instagram