Η ζωή πολλές φορές κρύβει καταπληκτικές ανατροπές και μηνύματα που σε αφήνουν με το στόμα ανοιχτό. Μια τέτοια συγκλονιστική ιστορία έχει να πει η Εμμανουέλα Κατζουράκη που κατέλαβε την πέμπτη θέση στον τελικό του σκιτ γυναικών στη σκοποβολή στους Ολυμπιακούς Αγώνες στο Παρίσι. Το πόσο κοντά μπορεί να απέχει μια τραγωδία από μια παγκόσμια επιτυχία και τι μεγαλείο ψυχής μπορεί να δείξει ένας άνθρωπος που βγήκε ζωντανός από έναν εφιάλτη.
Και συγκεκριμένα αναφερόμαστε στον εφιάλτη των Τεμπών. Αυτό το αδικαίωτο έγκλημα που όχι μόνο θέρισε 57 ζωές, αλλά άφησε πίσω του και εκατοντάδες επιζώντες με ανεπούλωτα τραύματα, είτε στο σώμα, είτε στην ψυχή, είτε και στα δύο. Μία από τους επιζήσαντες είναι και 23χρονη Εμμανουέλα Κατζουράκη.
Έζησε την απόλυτη φρίκη τη νύχτα της 28ης Φεβρουαρίου του 2023, κι όμως βρήκε τα ψυχικά αποθέματα να παλέψει και να βγει νικήτρια. Έβαλε στόχο να διαπρέψει στο αγαπημένο της άθλημα. Και στον αγώνα της στο Παρίσι να κουβαλήσει – τρόπον τινά – και τη μνήμη όλων των αδικοχαμένων παιδιών που τα όνειρά τους τερματίστηκαν μέσα σε μια στιγμή.
Η Εμμανουέλα έκανε δηλώσεις για την επιτυχία της να καταλάβει την πέμπτη θέση στην πρώτη Ολυμπιάδα που αγωνίστηκε, όταν αναφέρθηκε στο τι κουβαλάει πίσω της, η φωνή της ράγισε. Σε αντίθεση με τους υπόλοιπους αθλητές που έχουν και τις κατάλληλες υποδομές, αλλά και την ψυχική ηρεμία για την προετοιμασία τους, η Εμμανουέλα κουβαλούσε το βάρος 2 εφιαλτικών χρόνων. «Τα τελευταία χρόνια ήταν πολύ δύσκολα έχουμε περάσει πάρα πολλά» αρκέστηκε να πει η αθλήτρια μετά το τέλος του τελικού και την τελική της κατάταξη.
Όπως τόσοι και τόσοι φοιτητές που βρίσκονταν στη μοιραία αμαξοστοιχία, η Εμμανουέλα Κατζουράκη ήταν (και είναι ακόμα) φοιτήτρια φαρμακευτικής στη Θεσσαλονίκη. Η Ελληνίδα Ολυμπιονίκης είναι ζωντανή σήμερα γιατί έτυχε να επιβαίνει στα τελευταία βαγόνια. Βγήκε σώα από τη φονική σύγκρουση, έχοντας τραυματιστεί ελαφρά στο πόδι της.
Όμως η ψυχή της σημαδεύτηκε για πάντα. Το επόμενο διάστημα έπρεπε να διαχειριστεί αυτήν την τραυματική εμπειρία με τη βοήθεια της οικογένειάς της. Κι όμως, προσπάθησε να κάνει εργαλείο της τη λύπη, την οργή και το θυμό, πήρε το όπλο της και ξεκίνησε να προπονείται εντατικά. Σε λίγους μήνες κατέκτησε το χάλκινο μετάλλιο στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα. Δεν έμεινε ούτε εκεί. Έβαλε στόχο να προκριθεί στους Ολυμπιακούς του Παρισιού, τα κατάφερε και 1μιση χρόνο μετά τα Τέμπη, κατέλαβε την πέμπτη θέση στον κόσμο.
Πρόκειται για ένα τεράστιο επίτευγμα. Και το ακόμα πιο συγκινητικό, είναι ότι η Εμμανουέλα δεν αντιμετώπισε τη χώρα της με εκδικητική διάθεση, σαν Ελλάδα που (κυριολεκτικά) σκοτώνει τα παιδιά της. Βγήκε μπροστά για να τιμήσει το εθνόσημο και να τιμηθεί από αυτό. Κράτησε μέσα της την αγάπη για την πραγματική αξία της Ελλάδας, ξέχωρα από τους διεφθαρμένους πολιτικούς που εγκληματούν εις βάρος του λαού.
Το ελληνικό κράτος λίγο έλειψε να σκοτώσει (και) την Εμμανουέλα, κι όμως εκείνη έβαλε ως στόχο ζωής να δώσει χαρά στους Έλληνες, στην υγιή πλευρά της Ελλάδας που άλλωστε συντάσσεται στο πλευρό του αγώνα για δικαίωση, στην υπόθεση των Τεμπών.
Αν μια 23χρονη που επέζησε από τα Τέμπη καταφέρνει τόσο σπουδαία πράγματα σήμερα, φανταστείτε όλος αυτός ο ανθός της νεολαίας που χάθηκε στο Intercity 62, πόσες κορυφές θα κατακτούσε…