Το τέλος της Τουρκίας και σύγκρουση με την δύση προδικάζει Τούρκος αναλυτής. Σύμφωνα με τον Aykan Erdemir, πρώην μέλος του τουρκικού κοινοβουλίου και διευθυντή του προγράμματος για την Τουρκία στο Ίδρυμα για την άμυνα και την δημοκρατία (FDD) στις ΗΠΑ, η Ουάσιγκτον συνεχίζει να υλοποιεί λάθος προσέγγιση στο ζήτημα του αυταρχικού ηγέτη με το όνομα Ερντογάν, ενώ η σύγκρουση με την δύση είναι πλέον αναπόφευκτη.
Ο ίδιος μάλιστα επικαλείται μια πρόσφατη συνέντευξη στο Defense One, του Τζέιμς Τζέφρι, απερχόμενου ειδικού εκπροσώπου για τη Συρία, ο οποίος είχε δηλώσει μεταξύ άλλων ότι “ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν θέτει ναι μεν προκλήσεις για τις Ηνωμένες Πολιτείες όχι όμως λόγω της στιβαρής πολιτικής του, αλλά λόγω του δημοκρατικού μοντέλου της Τουρκίας, αφού το σύστημα τον αναγκάζει να συμβιβαστεί με μερικούς δυσάρεστους συνεργάτες”.
Ο Aykan Erdemir τονίζει ότι “μια πιο προσεκτική ματιά στην πολιτική καριέρα του Ερντογάν, ωστόσο, αποδεικνύει πόσο λάθος εκτίμηση έκανε ο Τζέφρι και ολόκληρη η κυβέρνηση Τραμπ.
Ο απερχόμενος Αμερικανός απεσταλμένος αναγνωρίζει ότι ο Ερντογάν «είναι ένας ιδιαίτερα δύσκολος διπλωματικός εταίρος», αλλά στη συνέχεια διαφωνεί από τον εκτεταμένο παγκόσμιο σκεπτικισμό για τον ολοένα και πιο αυταρχικό ηγέτη της Τουρκίας.
Η Τουρκία δεν έχει δημοκρατία. Ειλικρινά, θα ήταν ευκολότερο να αντιμετωπιστεί ο Ερντογάν εάν δεν ήταν ο ηγέτης μιας δημοκρατικής χώρας επειδή χρειάζεται αρκετές ψήφους στο κοινοβούλιο.
Αυτά τα αντιφατικά επιχειρήματα, προερχόμενα από έναν ανώτερο Αμερικανό διπλωμάτη σταδιοδρομίας με βαθιά εμπειρία στη Μέση Ανατολή και τα Βαλκάνια, συμπεριλαμβανομένων των θέσεων του σε Τουρκία, Ιράκ και Αλβανία αξίζουν ιδιαίτερης προσοχής.
Σε αυτό που έχει δίκιο ο Τζέφρι είναι ότι ο Ερντογάν πρέπει να διερευνηθεί για διαφθορά του ιδίου και της οικογένειάς του, αλλά κάνει λάθος να εκτιμά ως κοινοβουλευτικές κινήσεις τη συμμαχία του ΑΚΡ με το ακροδεξιό Εθνικιστικό Κόμμα Δράσης καθώς και άλλες υπερεθνικιστικές προσωπικότητες.
Ο Τζέφρι υποθέτει ότι ο Ερντογάν θα παρέμενε ένας αρκετά συνεργάσιμος σύμμαχος αν δεν χρειαζόταν να μοιραστεί την εξουσία και, συνεπώς, να συμβιβαστεί με άλλους στο πολιτικό φάσμα της Τουρκίας.
Μια τέτοια υπόθεση θα ήταν έγκυρη εάν ο Ερντογάν είχε θετικό ιστορικό ως σύμμαχος πριν από τη σύναψη συμφωνίας με την ακροδεξιά.
Ωστόσο, οι ενέργειες του Ερντογάν μεταξύ 2010 και 2014, στο αποκορύφωμα της εξουσίας του, με άνετη πλειοψηφία στο κοινοβούλιο και πλήρη έλεγχο στα δικαστήρια και τα μέσα ενημέρωσης της Τουρκίας, απορρίπτουν αυτήν την εκδοχή.
Τον Μάιο του 2010, ο Ερντογάν υπέγραψε 17 συμφωνίες με το Κρεμλίνο, αναθέτοντας το πρώτο έργο για την κατασκευή πυρηνικού εργοστασίου στη Ρωσία, ενώ προώθησε σχέδια για αγωγό φυσικού αερίου από τη Ρωσία.
Από τον Ιανουάριο του 2012, υπάρχουν αναφορές ότι η Τουρκία αντικατέστησε το Ιράν ως το μεγαλύτερο χορηγό της Χαμάς.
Τον Σεπτέμβριο του 2013, παρά τις προειδοποιήσεις από τις Ηνωμένες Πολιτείες και άλλους συμμάχους του ΝΑΤΟ, η Άγκυρα συμφώνησε για την αγορά συστήματος αντιαεροπορικής άμυνας με μια κινεζική εταιρεία.
Το ακόμα πιο επικίνδυνο της πολιτικής Ερντογάν είναι ότι ο ίδιος έχει γαλουχήσει μια ολόκληρη γενιά Τούρκων, πολιτών και αξιωματούχων του κρατικού μηχανισμού στο να θεωρούν την δύση μέγα-εχθρό, ενώ θεωρούν ότι η κύρια αποστολή τους είναι η αναβίωση της Οθωμανικής αυτοκρατορίας και μόνο.
Πηγή pentapostagma.gr