Βολές κατά της Τουρκίας εξαπέλυσε για άλλη μία φορά ο Έλληνας υπουργός Εξωτερικών Νίκος Δένδιας, αυτή τη φορά από ένα μετερίζι που έχει φόντο την Ίμβρο και την Τένεδο.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ: Στην Κρήτη «πετούν» τόνους κηπευτικών και η Ελλάδα εισάγει από Τουρκία – Βαλκάνια!
«Μεταξύ των διατάξεων της Συνθήκης της Λωζάννης τις οποίες έχει παραβιάσει η Τουρκία, ήδη από τα πρώτα χρόνια που ακολούθησαν την υπογραφή της, είναι και το άρθρο 14, το οποίο αναφέρεται στο καθεστώς ειδικής διοικητικής οργανώσεως που θα αποτελείται από τοπικά στοιχεία και θα εγγυάται την προστασία του μη μουσουλμανικού ιθαγενούς πληθυσμού, ήτοι την ελληνική μειονότητα σε Ίμβρο και Τένεδο», σχολίασε ο κος Δένδιας απαντώντας σε σχετική ερώτηση της Ελληνικής Λύσης.
Τι κάνει η Ελλάδα
Ο Έλληνας ΥΠΕΞ αναγνώρισε ότι η Τουρκία κάνει «κάποια βήματα προς τη σωστή κατεύθυνση, όπως η επαναλειτουργία ελληνικών σχολείων στην Ίμβρο, τα οποία παράνομα είχαν κλείσει οι τουρκικές αρχές στις αρχές της δεκαετίας του ‘60», όμως υπογράμμισε ότι «οι δυσκολίες και οι προκλήσεις για την ελληνική μειονότητα στην Τουρκία συνεχίζονται».
Ταυτόχρονα ενημέρωσε ότι η Ελλάδα καλεί συνεχώς την Τουρκία να τηρεί απαρέγκλιτα τη Συνθήκη της Λωζάννης και ότι «η χώρα μας παρεμβαίνει συστηματικά και ενημερώνει επίσης, τόσο σε διμερές επίπεδο, όσο και σε όλα τα αρμόδια πολυμερή fora, τη διεθνή κοινότητα για τα σοβαρά ελλείμματα της Τουρκίας στον τομέα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, συμπεριλαμβανομένων, ασφαλώς, των μειονοτικών δικαιωμάτων και καταδεικνύει τις παραβιάσεις αυτών, καθώς και των θεμελιωδών ελευθεριών της εκεί ελληνικής μειονότητας».
Το Σχοινούδι Ίμβρου
Τουρκία: Πως συρρικνώθηκε η ελληνική μειονότητα
Πάντως, η παραβίαση της Συνθήκης της Λωζάννης δεν είναι σημερινή στρατηγική της Τουρκίας, αντιθέτως αποτελεί κοινή γραμμή στην εξωτερική (αλλά και εσωτερική) πολιτική της από το 1923 μέχρι σήμερα.
Θυμίζουμε, ότι μετά τις συμφωνίες της Λωζάννης (1923), οι οποίες περιελάμβαναν και υποχρεωτική ανταλλαγή πληθυσμών, περισσότεροι από 130.000 Έλληνες μειονοτικοί παρέμειναν στην Κωνσταντινούπολη, στην Ίμβρο και στην Τένεδο. Έκτοτε, το δυναμικό -κοινωνικά, οικονομικά και πολιτισμικά- ελληνικό μειονοτικό στοιχείο οδηγήθηκε βιαίως, στη σταδιακή και ραγδαία, σε αριθμούς, συρρίκνωσή του, με τον ξεριζωμό και τη μετανάστευσή του, συνεπεία συστηματικών πρακτικών και διώξεων του τουρκικού κράτους, οι οποίες κορυφώθηκαν με τα Σεπτεμβριανά το 1955 και τις απελάσεις το 1964, σε αντίθεση με τις δεσμεύσεις που είχε αναλάβει η Τουρκία, με τη Συνθήκη της Λωζάννης.
Σήμερα, έχουν απομείνει στην Τουρκία λιγότεροι από 3.000 Έλληνες μειονοτικοί.
Εν τω μεταξύ, σήμερα στα επτά ελληνικά (και ελληνοκυπριακά) σχολεία που υπάρχουν στην Τουρκία (πέντε στην Κωνσταντινούπολη και δύο στην Ίμβρο), φοιτούν λιγότεροι από 300 μαθητές. Την ίδια ώρα οι διευθύνσεις προσπαθούν να τα κρατήσουν ανοικτά, με τη βοήθεια και την υποστήριξη των ελληνικών οργανώσεων, αφού το τουρκικό κράτος δεν φαίνεται να μεριμνά γι’ αυτά.
Με το βλέμμα στο μέλλον, μάλιστα, καταγραφής χρήζει το ότι η ανατροφοδότηση των σχολείων αυτών με μαθητές είναι πλέον πολύ δύσκολη υπόθεση αφού ο ελληνικός πληθυσμός της Πόλης γερνάει και συρρικνώνεται συνεχώς: Υπολογίζεται ότι το 60% του εναπομείναντος πληθυσμού είναι άνω των 60 ετών.
Πηγή xronos.gr