Σε θέμα που της ιστοσελίδας «greekreporter.com» το οποίο υπογράφει ο Φίλιππος Χρυσόπουλος, αναφέρεται στις καμήλες που υπήρχαν κάποτε στην Ελλάδα και εξηγεί τι απέγιναν.
«Κάποτε, πριν από πολλές δεκαετίες, όταν το κάψιμο των ξύλων ήταν το μόνο μέσο ζεστασιάς, οι καμήλες που κουβαλούσαν φορτίο δεν ήταν ασυνήθιστο θέαμα στην αγροτική Ελλάδα.
Οι περισσότερες από τις καμήλες στην Ελλάδα βρέθηκαν στη Θράκη και ο αριθμός τους αυξήθηκε μετά την ανταλλαγή πληθυσμών του 1923 μεταξύ Τουρκίας και Ελλάδας. Ειδικά στα βουνά της Ροδόπης, οι καμήλες ήταν πολύ διαδεδομένες στις αγροτικές κοινότητες.
Τα πιο γνωστά ήταν αυτά του καμηλιέρη Βελιτίν Ντεβετσί, ο οποίος ζούσε στην Κομοτηνή. Οι καμήλες του Ντεβετσί μπόρεσαν να πάνε στις πιο δυσπρόσιτες περιοχές της οροσειράς της Ροδόπης για να μεταφέρουν ξύλα πίσω στην πόλη.
Μια καμήλα μπορεί να ταξιδέψει περίπου 22 έως 25 χιλιόμετρα (14 έως 16 μίλια) μεταφέροντας βαριά φορτία. Ο Ντεβετσί είχε δέκα καμήλες με τις οποίες μετέφερε κυρίως καυσόξυλα από τα βουνά και τα πουλούσε στην περιοχή της Κομοτηνής. Το πούλησε από πόρτα σε πόρτα σε σπίτια Χριστιανών και Μουσουλμάνων.
Από τα χρόνια της Τουρκοκρατίας , η οικογένεια Βελιτίν Ντεβέτσι ήταν η πιο διάσημη και πλουσιότερη οικογένεια της Κομοτηνής λόγω των καμηλών που διέθεταν. Η οικογένεια Deveci ήταν από τις παλαιότερες της Κομοτηνής και η οδήγηση καμήλας ήταν το επάγγελμά της. Άλλωστε, Ντεβετσί στην τουρκική γλώσσα σημαίνει στην πραγματικότητα «καμήλα».
Η οδήγηση καμήλας παρέμεινε ως το επάγγελμα της οικογένειας μέχρι το 1968, όταν ο Βελετίν Ντεβετσί πέθανε και η τελευταία καμήλα που είχε η οικογένεια πουλήθηκε και σφάχθηκε για κατανάλωση κρέατος.
Ο Μεχμέτ Ντεβετζιόγλου, ο γιος του Βελετίν Ντεβετσί, μεγάλωσε ανάμεσα σε καμήλες και έγινε κτηνίατρος. Ήταν το επάγγελμα των προγόνων του που χρησίμευσε ως έμπνευση. Σύμφωνα με τον ίδιο, η καμήλα επιβιώνει σχεδόν οπουδήποτε, καθώς χρειάζεται λίγο νερό και καταναλώνουν οτιδήποτε, από ξηρούς θάμνους μέχρι άγρια χόρτα και αγκάθια.
Οι καμήλες στην Ελλάδα αντικαταστάθηκαν από μουλάρια και μετά αυτοκίνητα
Τελικά, στη Ροδόπη έφτασαν να φτιάχνονται δρόμοι και οι ορεινές περιοχές δεν ήταν πλέον απρόσιτες. Ως αποτέλεσμα, στη δεκαετία του 1960, τα φορτηγά αντικατέστησαν την καμήλα στη μεταφορά ξυλείας στην πόλη.
Δεν ήταν πλέον βολικό να συντηρούνται καμήλες στη Ροδόπη. Ωστόσο, η σφαγή τους, από την άλλη, απαγορεύτηκε. Ωστόσο, ο Δεβετζιόγλου τράβηξε μερικά «σχοινιά» και τελικά δόθηκε άδεια για να πουληθούν οι καμήλες της οικογένειας σε σφαγείο. Έτσι, οι τελευταίες καμήλες της Κομοτηνής έγιναν λουκάνικα.
Εκτός από την Κομοτηνή, καμήλες υπήρχαν και στην Άμφισσα της Στερεάς Ελλάδας όπου εκτρέφονταν από την Τουρκοκρατία και χρησιμοποιούνταν για τη μεταφορά αγροτικών προϊόντων.
Όμως και εκεί αντικαταστάθηκαν από μουλάρια στις πρώτες δεκαετίες του 20ού αιώνα και αργότερα από φορτηγά, καθώς κατασκευάστηκε το οδικό δίκτυο και τα καραβάνια με καμήλα εξαφανίστηκαν εντελώς από το ελληνικό τοπίο».
