Το δράμα μιας γυναίκας με την εμφάνιση της

«Είμαι άσχημη και αυτό με συγκρατεί όλη μου τη ζωή – το μακιγιάζ δεν μπορεί να το καλύψει, ακόμη και η μαμά μου αρνήθηκε να με πει όμορφη», τα λόγια μιας γυναίκας που συγκλονίζουν.

Η Shona Sibary υποστηρίζει ότι η εμφάνισή της την έχει κρατήσει πίσω στη ζωή, συγκλονιστικά λόγια μιας γυναίκας από την Μεγάλη Βρετανία.

Η Μέι Γουέστ είπε κάποτε: «Πιστεύω ότι είναι καλύτερο να το κοιτάζετε από το να το παραβλέπετε».

Τι απαντά η Shona Sibary: «Έχει δίκιο, φυσικά. Αλλά τότε, τι ήξερε;

Όπως πολλές γυναίκες, αρκετά τυχερές για να γεννηθούν όμορφες, αυτή δεν μπορούσε να καταλάβει πώς είναι να αισθάνεσαι ότι θα περάσεις τη ζωή, έχοντας τη γνώση ότι έχει πέσει από ένα άσχημο δέντρο και χτυπήσει κάθε κλαδί στην πορεία.

Μέχρι την ηλικία των πέντε ετών, δεν γνώριζα ευχάριστα πώς η εμφάνισή μου θα επηρέαζε τη ζωή μου.

Φυσικά, το ξεκίνημα του σχολείου τα άλλαξε όλα αυτά. Είχα γεννηθεί με ένα σημάδι που με αφήνει τυφλό στο δεξί μου μάτι και ενώ αυτό είχε αφαιρεθεί χειρουργικά, χρειάστηκαν χρόνια για να ανοίξει το μάτι μου σωστά – μέχρι σήμερα, έχω ακόμα ένα προφανές στραβισμό.

Και σαν να μην ήταν αρκετό, τα δύο μπροστινά δόντια μου δεν ήταν απλά προεξέχοντα, κολλήθηκαν σε περίεργη γωνία, δίνοντας στους «σκληρούς» του σχολείου ακόμη περισσότερα… πυρομαχικά για να με χλευάζουν.

Σήμερα, 45 χρόνια μετά, δεν έχουν αλλάξει πολλά.

Ίσως έμαθα να μην νοιάζομαι τόσο βαθιά, αλλά γνωρίζω ακόμα οδυνηρά πώς το να έχω ένα πρόσωπο που δεν θα μπορούσε να ξεκινήσει μια λέμβος, πόσο μάλλον χίλια πλοία, με συγκράτησε σε κάθε τομέα της ζωής.

Δεν αποτελεί έκπληξη για μένα ότι, μια αμερικανική μελέτη διαπίστωσε πως λιγότερο ελκυστικοί άνθρωποι κερδίζουν εννέα τοις εκατό λιγότερο από εκείνους με καλύτερη εμφάνιση.

Ούτε ότι άλλες μελέτες έχουν δείξει πως τα ελκυστικά άτομα είναι λιγότερο πιθανό να συλληφθούν και, εάν είναι, λιγότερο πιθανό να καταδικαστούν.

Η εμφάνιση, η διάκριση κατά της εμφάνισης των ανθρώπων που βλάπτει την επιτυχία και την ευημερία τους, αποτέλεσε αντικείμενο δικαστικών προσφυγών στις ΗΠΑ. Μερικοί άνθρωποι υποστηρίζουν ότι η προκατάληψη ενάντια στην ασχήμια δεν διαφέρει από την προκατάληψη κατά της φυλής ή της αναπηρίας.

Οι συγγραφείς μιας πρόσφατης μελέτης που ανέφεραν ότι η ελκυστικότητα έδωσε ένα άδικο πλεονέκτημα στην εργασία υποστήριξε ότι οι νόμοι περί διακρίσεων καλύπτουν τη φυσική εμφάνιση κάποιου.

Η έρευνα δείχνει ότι οι ελκυστικοί άνθρωποι έχουν περισσότερους φίλους, τα πάνε καλύτερα στο σχολείο και είναι πιο ευτυχισμένοι.

Υπάρχουν πολλές αποδείξεις ότι η διαφορά μεταξύ ενός ελκυστικού ατόμου και ενός μέτρια ελκυστικού όσον αφορά την ευτυχία είναι τεράστια. Αν και δεν ρίχνω τον εαυτό μου από μια γέφυρα ακόμα, είναι παρηγορητικό να επιβεβαιώσω τις υποψίες μου, ότι οι όμορφοι άνθρωποι έχουν έναν ευκολότερο χρόνο.

Μπορεί να ζούμε σε μια κοινωνία χωρίς αποκλεισμούς, όπου ο σεξισμός και ο ρατσισμός δεν είναι πλέον ανεκτοί και οι μειονότητες έχουν σημασία, αλλά τι γίνεται με τους ανθρώπους των οποίων η εμφάνιση είναι χαμηλή;

Το να έχεις υπέροχους γονείς δεν βοήθησε. Ο πατέρας μου ήταν μοντέλο στη δεκαετία του ’60 και η μητέρα μου έμοιαζε ανάμεσα στην Ελισάβετ Τέιλορ και τον Βιβιέν Λέι.

Δεν θα ξεχάσω ποτέ, όταν πήγα σε ένα εκκεντρικό σπίτι της θείας για μεσημεριανό γεύμα όταν ήμουν 11. Στα μέσα του γεύματος, έβαλε το πιρούνι της και είπε: «Λοιπόν, προφανώς δεν έχετε κληρονομήσει τα βλέμματα της μητέρας σας. Ελπίζω, για χάρη σας, να έχετε μια ισχυρή προσωπικότητα. ”

Ήμουν συντετριμμένη. Ένιωσα, ακόμη και σε εκείνη την ηλικία, ότι το να σου έδωσε αρκετά πλεονεκτήματα που δεν είχα. Φίλοι, για αρχή. Τα κορίτσια με ξανθά μαλλιά και ίσια δόντια ήταν πάντα τα πιο δημοφιλή, αποκλείοντας αδίστακτα τα geeky κορίτσια σαν κι εμένα.

Φυσικά, πολλοί έφηβοι αισθάνονται ανασφαλείς για την εμφάνισή τους, αλλά μου χρειάστηκαν χρόνια να δεχτώ ότι δεν είμαι έτσι.

Ένα άλλο πρώιμο φαινόμενο ήταν όταν, σε ηλικία δέκα ετών, ρώτησα τη μητέρα μου αν ήμουν όμορφη.

Σταμάτησε – για αρκετό χρονικό διάστημα – πριν απαντήσει ότι ήμουν «ελκυστική». Κατάλαβα, τότε, ότι δεν είχα καν ένα πρόσωπο που θα μπορούσε να αγαπήσει μια μητέρα.

Μέχρι τη στιγμή που έφτασα στα τέλη της εφηβείας μου, δεν ήταν έκπληξη να ανακαλύψω τα αγόρια της ηλικίας μου που δεν προσελκύονταν από απόσταση φυσικά.

Μετά από αρκετές νύχτες που καταστρέφουν την ψυχή συνοδεύοντας φίλους σε νυχτερινά κέντρα και μετά τους παρακολουθούσα να κάνουν σχέση με αγόρια, ενώ καθόμουν να στριφογυρίζω τους αντίχειρές μου στη γωνία, συνειδητοποίησα ότι έπρεπε να αλλάξω τη στρατηγική μου αν επρόκειτο να βρω έναν άντρα.

Τότε ανακάλυψα ότι οι ηλικιωμένοι δεν φαίνεται να ενδιαφέρονται για την εμφάνισή μου.

Ίσως επειδή δεν μπορούσαν να πιστέψουν ότι ένας 18χρονος ενδιαφερόταν για αυτούς.

Έχασα την παρθενιά μου από τον φίλο του πατέρα μου, στις αρχές της δεκαετίας του ’50, και μετά μετακόμισα με έναν 42χρονο αγρότη που ήταν μονός μπαμπάς.

Έπρεπε να αρμέγω την αγελάδα του κάθε πρωί, αλλά φαινόταν ένα μικρό τίμημα για να είμαι τελικά σε σχέση.

Περιστασιακά φλερτάρω με την ιδέα ότι μπορεί να έχω μια «περίεργη» εμφάνιση, κάτι σαν την ηθοποιό Olivia Colman, η οποία έχει παραδεχτεί ότι δεν πιστεύει ότι είναι «συμβατική» ομορφιά.

Ωστόσο, ήρθα να δεχτώ ότι το πρόσωπό μου είναι, απλά, ούτε τόσο ασυνήθιστο ούτε τόσο ευχάριστο.

Και καμία αίσθηση μακιγιάζ ή μόδας δεν θα αλλάξει το γεγονός ότι οι κατασκευαστές δεν σφυρίζουν όταν περπατώ στο δρόμο στο Chichester, στο Δυτικό Σάσεξ, όπου μένω – ή οπουδήποτε αλλού, για αυτό το θέμα.

Μπορώ επίσης να βάλω μια τσάντα κάδου στο κεφάλι μου.