Είναι ορισμένες μουσικές παραστάσεις που ξεπερνούν την αίσθηση και την διαπίστωση μιας ωραίας διασκέδασης και απόλαυσης για να περάσει κάποιος ένα όμορφο Σαββατιάτικο βράδυ.
Βρέθηκα το περασμένο Σάββατο στο Gazarte, στη παράσταση του αφιερώματος στον Γιώργο Ζαμπέτα από τον Σταύρο Ξαρχάκο και τη Χαρούλα Αλεξίου. Είναι μια παράσταση που όσα χρόνια και αν περάσουν είναι πολύ δύσκολο να ξεχαστεί.
Δύο επιβλητικές προσωπικότητες συνέργησαν στην ανάδειξη του έργου του Γιώργου Ζαμπέτα, ενός μεγάλου, σημαντικού συνθέτη και δεξιοτέχνη. Είναι μια παράσταση που σε πηγαίνει σε ένα υπερκείμενο αισθητικό επίπεδο.
Ο Ξαρχάκος απέδειξε γι’ άλλη μια φορά ότι εκτός από τεράστιος συνθέτης, είναι και μια ενορχηστρωτική ιδιοφυΐα.
Ιδιαίτερα στο πρώτο μέρος της παράστασης, υπάρχουν στοιχεία που εντάσσονται στη βασική δομή των συνθέσεων του Ζαμπέτα που έχουν καταβολές από jazz μουσικές, country χρώματα από Βερολινέζικα καμπαρέ του Μεσοπολέμου και ίχνη από Tiger lillies.
Ξέχωρα από το ταλέντο του, η τετραετής μαθητεία του (1967-1971) στο Παρίσι πλάι στη Nadia Boulanger και η συναναστροφή του με τον Leonard Bernstein φαίνεται ότι ήταν πολύ χρήσιμη. Όπως και οι σπουδές στο Juilliard School of music στη Νέα Υόρκη με τον David Diamond είχαν ως αποτέλεσμα να δομηθεί μια ιδιαίτερη συνθετική και μουσική προσωπικότητα.