Ποια ήταν η “γριά” του ελληνικού πενταγράμμου;

Η Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου δεν ήταν απλώς μια στιχουργός. Ήταν μια γυναίκα που μετέτρεψε τον πόνο, τον έρωτα και την προσφυγιά σε τραγούδια που άγγιξαν την ψυχή του ελληνικού λαού. Γεννημένη το 1893 στο Αϊδίνιο της Μικράς Ασίας, έζησε τη φρίκη της Μικρασιατικής Καταστροφής και ήρθε πρόσφυγας στην Ελλάδα. Αρχικά ασχολήθηκε με το θέατρο, όμως το πραγματικό της ταλέντο ήταν η στιχουργική, την οποία ανακάλυψε όταν είχε πια περάσει τα 50. Αυτός ήταν και ο λόγος που της κόλλησαν το παρατσούκλι «η γριά του ελληνικού πενταγράμμου» – ένα παρατσούκλι που, αν και μπορεί να ακούγεται αφοριστικό, στην πραγματικότητα αναδείκνυε το πόσο καθυστερημένα αναγνωρίστηκε το ταλέντο της.

Η Ευτυχία δεν έγραφε για τη δόξα ούτε για τα χρήματα. Συχνά πούλαγε τους στίχους της για λίγες δραχμές, χωρίς να απαιτεί να κατοχυρωθούν στο όνομά της. Οι μεγαλύτερες επιτυχίες του λαϊκού τραγουδιού φέρουν την ψυχή της, αλλά όχι πάντα το όνομά της. Τραγούδια όπως το Δυο πόρτες έχει η ζωή, Είμαι αϊτός χωρίς φτερά, Ηλιοβασιλέματα, Περασμένες μου αγάπες και το Ρίξε μια ζαριά καλή είναι μόνο μερικά από τα αριστουργήματα που έγραψε.

Παρά την τεράστια επιτυχία των τραγουδιών της, πέθανε φτωχή το 1972. Η ίδια δεν κυνήγησε ποτέ τα πνευματικά δικαιώματα, ούτε την αναγνώριση. Έγραψε γιατί έτσι ένιωθε, γιατί έτσι έπρεπε. Ίσως γι’ αυτό η μουσική της δεν έσβησε ποτέ.