Με το ημερολόγιο να δείχνει πια 1 Μαΐου 2023, οι εκλογές απέχουν μόλις 20 μέρες. Τελική ευθεία στην κυριολεξία. Είναι η περίοδος που αρχίζουν οι επικοινωνιακές μηχανές των κομμάτων να «ζεσταίνονται» για τα καλά. Είναι και η περίοδος όμως, ασχέτως του τι υποστηρίζει ο καθένας, που πρέπει να είμαστε προσεκτικοί στην ανάγνωση σχολιογραφίας και άρθρων γνώμης.
Στο ethnos.gr υπήρξε ένα editorial που μας τράβηξε την προσοχή. Δεν είχε θέσει, δεν παρακινούσε, δεν προέτρεπε για κάτι. Ο τίτλος του ήταν «Ο Νέρων, η Πυθία και ο πολιτικός χρόνος των ηγετών». Θα μπορούσε να προστεθεί σε αυτόν και ο Καβάφης. Διότι, ο μεγάλος Έλληνας ποιητής είναι που έδωσε την ερμηνεία του χρησμού που έδωσε η Πυθία για τον Νέρωνα.
Η ερμηνεία του τι θέλει ο λαός που κυβερνάται είναι ένα από τα πιο συνηθισμένα λάθη των πολιτικών ηγετών. Υπάρχει, ωστόσο, κι ένα μεγαλύτερο. Αυτό του «άπλετου» χρόνου. Μόνο που ο χρόνος είναι αμείλικτος. Ο πολιτικός χρόνος ακόμα περισσότερο.
Όταν η αλαζονεία στο «πόσο χρόνο έχω» συναντήσει την λανθασμένη ερμηνεία, το αποτέλεσμα για τον πολιτικό ηγέτη (αυτόν, τον προηγούμενο, τον επόμενο ή τον επόμενο που μπορεί να είναι αυτός ή ο προηγούμενος) τότε καραδοκεί ο πολιτικός όλεθρος.
Το editorial του Έθνους για τις εκλογές
«Δύο γεγονότα μου έδωσαν το έναυσμα για αυτό το άρθρο.
Το πρώτο, ότι οι πολιτικοί αρχηγοί των τριών μεγάλων κομμάτων, που κατά τεκμήριο κυβέρνησαν ή θα κυβερνήσουν στο μέλλον, μίλησαν αυτές τις μέρες στο Φόρουμ των Δελφών. Στους Δελφούς πού είναι ο «ομφαλός της γης». Από εκεί η Πυθία έδινε τους χρησμούς της.
Το άλλο γεγονός είναι ότι σαν χθες ήταν η επέτειος της γέννησης, αλλά και του θανάτου, του μεγάλου Κωνσταντίνου Καβάφη. Ίσως του μεγαλύτερου ποιητή που έγραψε στην ελληνική γλώσσα και σε κάθε περίπτωση από τους κορυφαίους. Άχρονος, με μηνύματα που έχουν γενική αξία. Και παγκόσμιος.
Μου ήρθε στο μυαλό λοιπόν, ένα ποίημα του Καβάφη που θεωρώ πολύ σημαντικό. «Η διορία του Νέρωνος».
Με λίγα λόγια λέει ότι ο Νερών που γλεντούσε στην Αχαΐα, έστειλε ανθρώπους του στους Δελφούς, να πάρουν ένα χρησμό από την Πυθία για το τι πρέπει να φοβάται.
Ο δελφικός χρησμός έλεγε «τα εβδομήντα τρία χρόνια να φοβάται». Δεν ανησύχησε. Ήταν μικρός ακόμη, μόλις 30 χρονών… Άρα σου λέει έχω περιθώρια…
Ο Καβάφης έχει τρεις σειρές στο τέλος του ποιήματος που είναι όλη η ουσία:
«Aυτά ο Νέρων. Και στην Ισπανία ο Γάλβας
κρυφά το στράτευμά του συναθροίζει και το ασκεί,
ο γέροντας ο εβδομήντα τριώ χρονώ».
Ο πολιτικός χρόνος που έχουν οι ηγέτες και τότε και τώρα και πάντα είναι άδηλος. Πρέπει ανά πάσα στιγμή να γνωρίζουν οτι είναι προσωρινοί. Και αυτό δεν αφορά βέβαια, τον τωρινό ηγέτη της χώρας, ή τον χθεσινό, αλλά όλους αυτούς θα ρθουν και θα ασκήσουν εξουσία. Να ξέρουν ότι πρέπει να πορεύονται με γνώμονα το γενικό καλό. Γιατί ανά πάσα στιγμή, ένας «Γάλβας» μπορεί να καραδοκεί…»
Διαβάστε περισσότερα ΕΔΩ