Ας μιλήσουμε επιτέλους και για το θέμα των «φοιτητικών παρατάξεων» ή αλλιώς του απόλυτου ευτελισμού της πολιτικής τώρα και μέσα στα πανεπιστήμια, παράσταση που θα κάνει ταυτόχρονα πρεμιέρα σε όλα τα πανεπιστήμια της Ελλάδας στις 10 Μαΐου.
Σε περίπτωση που δεν ήταν σαφές μιλάω φυσικά για τις φοιτητικές εκλογές. Ένα υπέροχο, φοιτητικό και μη, event, στο οποίο κάνουν την εμφάνιση τους τα ανερχόμενα αστέρια της πολιτικής σκηνής των νέων.
Ο παροξυσμός ξεκινά με την αρχή του ακαδημαϊκού έτους με τις παρατάξεις να τρέχουν πανικόβλητες να μαζέψουν ψηφοφόρους, κυνηγώντας και οριακά «παρενοχλώντας» τους ανυποψίαστους 18αρηδες εισακτέους στο τμήμα. Αν είσαι φοιτητής δεύτερου έτους και άνω δυο είναι τα τινά: είτε έπεσες θύμα μιας αστείας κοροϊδίας που θα ανακαλύψεις εν καιρώ είτε τρέχεις και εσύ πανικόβλητος προς την αντίθετη κατεύθυνση.
Τηλέφωνα, αναζητήσεις στα social media, φυλλάδια, ημερίδες, σημειώσεις, πάρτυ και μπουζούκια, μεγάλα λόγια, αμπελοφιλοσοφίες για ιδεολογίες ανυπεράσπιστες μπροστά στην ματαιότητα των νέων εκπαιδευομένων συμφεροντολόγων και το πιο ελκυστικό: οι υποσχέσεις.
Υποσχέσεις για στήριξη σε όλους τους τομείς, για πάρτυ, για γνωριμίες και φιλίες, για διακοπές και εκδρομές, για κύρος, αυτοπεποίθηση και δημοφιλία. Με το χέρι στη καρδιά μιλούν για αλλαγή και υπερασπίζονται το «κόμμα», που ποσώς ενδιαφέρεται για την ύπαρξη τους. Νέοι πουλημένοι σε ένα κομματικό ιδεώδες, σε μια ιδεολογία, σε έναν πολιτικό που ποτέ δε θα δώσει τη θέση του σε εκείνους ούτε το απειροελάχιστο μερίδιο που τους αναλογεί για τη δημοφιλία τους, ούτε καν την αλλαγή που τους υποσχέθηκε.
Νέα παιδιά αλλοιώνονται, βολεύονται και «χαϊδεύουν» αυτιά καθηγητών και φοιτητών προκειμένου να πετύχουν το σκοπό τους, το σκοπό που τους είπε ένας κάποιος που είναι από πάνω, εμείς οι φοιτητές τον λέμε «φοιτητοπατέρα», που νομίζει και ο ίδιος ότι κάτι θα κερδίσει από αυτό.
Φοιτητές στο όνομα του φοιτητικού κόμματος (έμφαση στον όρο «φοιτητικού») συμπεριφέρονται στους συνομηλίκους και συμφοιτητές τους λες και είναι αριθμοί στα στατιστικά ή απλά συμπληρωμένα με σταυρό δίπλα από τα δικά τους ονόματα ψηφοδέλτια.
Και όλο αυτό για να μαζευτούν όλοι μαζί το βράδυ των εκλογών να τσακωθούν μεταξύ τους ή να μεθύσουν μετρώντας τα αποτελέσματα, ο καθένας με δικούς τους αριθμούς βγάζοντας τα δικά του αποτελέσματα με τα δικά του ψέμματα. Και το πρωί οι υπεύθυνοι (δηλαδή οι «φοιτητοπατέρες») θα αποφασίσουν ποια παράταξη θα «κυβερνήσει»…
Εντάσεις, λοιπόν, και ξύλο στις σχολές, σύγχυση ανάμεσα στους πολιτικοποιημένους φοιτητές που έχουν το άγχος για το μέλλον του πανεπιστημίου τους. Τσακωμοί στα αμφιθέατρα και στα story του Instagram, λόγοι και λογύδρια φορτωμένα με ελπίδες και οράματα των νεαρών ορμώμενα από τα πιστεύω και τα όνειρα τους.
Ένα πάρτυ στο οποίο όποιος δεν εμφανιστεί ή εμφανιστεί και πει τη γνώμη του είναι απολιτίκ, αρνητικός και αχρείαστος, γιατί τι μας νοιάζει αν το πτυχίο μας εξαρτάται από έναν καθηγητή που μπορεί να ζητάει το κάτι παραπάνω για να μας περάσει ή αν τα ταβάνια των αιθουσών καταρρέουν στα κεφάλια μας; Σημασία έχει να είμαστε πολιτικοποιημένοι με κριτική ικανότητα, ώστε να μπορέσουμε να εκπροσωπήσουμε τη νεολαία μας και στις εθνικές εκλογές…
Κατερίνα Γκιόλια, Πάντειο Πανεπιστήμιο