Η Μαρία Καρυστιανού δεν είναι μια απλή φωνή μέσα στον θόρυβο των πολιτικών αντιπαραθέσεων. Είναι μια μητέρα που έχασε την κόρη της, τη Μάρθη Ψαροπούλου, στο τραγικό δυστύχημα των Τεμπών. Η φωνή της δεν ζητά μόνο δικαιοσύνη. Είναι κραυγή αγωνίας, αντίστασης και οργής για την απραξία, τη συγκάλυψη και τις θεσμικές αδικίες που βιώνουν οι οικογένειες των θυμάτων.
Χθες
Η Μαρία Καρυστιανού προχώρησε σε μια τοποθέτηση, στρεφόμενη εναντίον της πιθανής υποψηφιότητας του Κωνσταντίνου Τασούλα για το ανώτατο αξίωμα της χώρας, εκείνο του Προέδρου της Δημοκρατίας. Σε μια δημόσια ανάρτησή της, η οποία ήδη κάνει τον γύρο του διαδικτύου, η Μαρία Καρυστιανού κατηγορεί τον νυν Πρόεδρο της Βουλής ότι συμπράττει στη συγκάλυψη της υπόθεσης των Τεμπών και ότι, αντί να υπηρετεί τη διαφάνεια, επιλέγει να βάζει εμπόδια στην αποκάλυψη της αλήθειας.
«Διαβάζω, όπως κάθε ενεργός πολίτης, τα δημοσιεύματα για τους υποψήφιους για την θέση του ΠτΔ. Το ανώτατο Θεσμικό αξίωμα για έναν άνθρωπο που αποπνέει σεβασμό και κύρος. Για έναν άνθρωπο με υψηλή ηθική και αίσθημα δικαίου που έχει προσφέρει πολλά στην χώρα του.
Χωρίς να εντυπωσιαστώ από τα ονόματα που ακούγονται, έμεινα άναυδη, ακούγοντας το όνομα του κ. Τασούλα ως υποψήφιου. Και μοιραία σκέφτομαι: Με ποια κριτήρια συζητείται ο κ. Τασούλας ως πιθανή επιλογή;
Διότι αυτά που εμείς γνωρίζουμε, σε ένα ευνομούμενο Κράτος Δικαίου, συνηγορούν υπέρ του αποκλεισμού του και όχι βέβαια υπέρ της επιλογής του. Γιατί; Διότι ο κ. Τασούλας, ήταν αυτός που ως Πρόεδρος της Βουλής κρατούσε στο γραφείο του την δικογραφία της Ευρωπαίας Εισαγγελέως για τη σύμβαση 717 και τη δικογραφία για τα Τέμπη και δεν την έδωσε άμεσα ως όφειλε, στα μέλη της Εξεταστικής Επιτροπής.
Διότι ο κ. Τασούλας, είναι αυτός που ως Πρόεδρος της Βουλής κρατάει στο γραφείο του τις μηνύσεις που αφορούν τις ευθύνες του Υπουργείου Μεταφορών και δυο δικογραφίες κατά μελών της κυβέρνησης και δεν τα προωθεί άμεσα στη Βουλή όπως ορίζει το Σύνταγμα και επιβάλλει η θέση του.
Διότι ο κ. Τασούλας, είναι αυτός που ως Πρόεδρος της Βουλής αγνοεί τα εξώδικα των συγγενών των θυμάτων των Τεμπών και συμπράττει στη συγκάλυψη που πανηγυρικά επεδίωξε και πέτυχε η Εξεταστική Επιτροπή της Βουλής.
Διότι ο κ. Τασούλας, είναι αυτός που υποθάλπει βάζοντας εμπόδια στην αποκάλυψη της αλήθειας για το έγκλημα των Τεμπών. Και ενώ έχει κάνει όλα αυτά, συζητείται πράγματι η επιλογή του και για το ανώτατο αξίωμα της χώρας;
Πως πρέπει να νοιώσουμε οι γονείς και συγγενείς των αδικοχαμένων παιδιών αλλά και όλη η κοινωνία για μία τέτοια επιλογή, αν τελικά αυτή πραγματωθεί; Τι άλλο πρέπει να γίνει για να κατανοήσουμε πως όσοι συμβάλλουν στο “μπάζωμα” της υπόθεσης των Τεμπών, λαμβάνουν τα δώρα που τους “αναλογούν”;»
Η τοποθέτηση αυτή αποκαλύπτει το βάθος της οργής και της απογοήτευσης μιας κοινωνίας που βλέπει τη δικαιοσύνη να παραμένει σε εκκρεμότητα. Η Μαρία Καρυστιανού, μέσα από την προσωπική της τραγωδία, έγινε σύμβολο του αγώνα για την απόδοση ευθυνών. Η φωνή της αποτελεί υπενθύμιση ότι το τραύμα των Τεμπών δεν έχει κλείσει, και ότι οι υπεύθυνοι, θεσμικοί ή άλλοι, πρέπει να λογοδοτήσουν.
Το ερώτημα είναι σαφές: Σε μια δημοκρατία που σέβεται τον εαυτό της, πώς είναι δυνατόν να προωθούνται πρόσωπα που φέρουν τέτοιες καταγγελίες; Και πώς μπορεί μια χώρα να προχωρήσει μπροστά, όταν οι πληγές της δεν κλείνουν, αλλά μένουν ανοιχτές από την ίδια την αδιαφορία των θεσμών;