Ο Αλέξης Τσίπρας και άλλα πρόσωπα που βρέθηκαν στην εξουσία με τη σημαία της Αριστεράς επέλεξαν να ανεβάσουν το βιοτικό τους επίπεδο την ώρα που η χώρα στραγγαλιζόταν, δήλωσε στα Παραπολιτικά 90,1 και τον δημοσιογράφο Παναγιώτη Τζένο, η επικεφαλής της Πλεύση Ελευθερίας, Ζωή Κωνσταντοπούλου.
Όπως είπε η κ. Κωνσταντοπούλου, ενώ είχαν την ευθύνη να μεριμνήσουν για το λαό, μερίμνησαν για τον εαυτό τους, ενώ σημείωσε πως αποκαλύπτεται ότι ο κ. Τσίπρας δεν αρκέστηκε στην άνοδο του βιοιτικού επιπέδου του ως πρωθυπουργός αλλά συνέχισε και ως αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης καθώς φρόντισε ακόμα περισσότερο ώστε να μην απωλέσει ικανοποιήσεις και απολαύσεις που δεν έχουν σχέση με όσα το κόμμα πρεσβεύει.
Αναλυτικά όσα δήλωσε η κ. Κωνσταντοπούλου στα Παραπολιτικά 90,1:
Αναφερόμενη στο σπίτι του κ. Τσίπρα στο Σούνιο
Από την υπόθεση αυτή εκείνο το οποίο αναδύεται με τρόπο ο οποίος είναι βοών, είναι αποστομωτικός την ίδια ώρα, είναι ότι και ο κ. Τσίπρας αλλά και άλλα πρόσωπα που βρέθηκαν στην εξουσία με τη σημαία της Αριστεράς επέλεξαν να αναβιβάσουν το βιοτικό τους επίπεδο και να επιφυλάξουν στον εαυτό τους πολυτέλειες και χλιδές σε μια περίοδο κατά την οποία είχαν την ευθύνης μιας χώρας η οποία στραγγαλιζόταν και εξακολουθεί η χώρα μας να στραγγαλίζεται με τη θηλιά του χρέους.
Την ώρα που είχαν την ευθύνη να μεριμνήσουν για τον λαό σιγά-σιγά μερίμνησαν για τον εαυτούλη τους, και στην περίπτωση του κ. Τσίπρα αυτό το οποίο δυστυχώς αποκαλύπτεται είναι ότι δεν αρκέστηκε στην αρχική αλλαγή βιοτικού επιπέδου αλλά σιγά –σιγά περνώντας και στην Αξιωματική Αντιπολίτευση που είναι ένας θεσμικός πυλώνας της Δημοκρατίας, φρόντισε ακόμη περισσότερο να μην απολέσει ικανοποιήσεις και απολαύσεις οι οποίες όμως δεν έχουν καμία σχέση με όσα διακηρύσσει το κόμμα αυτό ότι πρεσβεύει και δεν έχουν καμία σχέση με εκείνα για τα οποία ο ελληνικός λαός κάποτε εμπιστεύτηκε το ΣΥΡΙΖΑ.
Μου προκαλεί όμως ακόμη μεγαλύτερη αποστροφή το γεγονός ότι ένα ολόκληρο κόμμα, και πάρα πολλά στελέχη του, βγαίνουν δημόσια για να δικαιολογήσουν αυτή την κατάντια. Βγαίνουν δημόσια για να πουν ότι είτε δεν έγινε και τίποτε, είτε ότι αυτά είναι νόμιμα άρα ηθικά, υιοθετούν δηλαδή πρακτικές και προσεγγίσεις που τις ξέρουμε από το παρελθόν και από το απώτατο παρελθόν και από τη δεκαετία του ’80 ακόμα όταν δικαιολογούνταν τότε βίλες με την αιτιολογία των δανείων από φίλους.
Βγαίνει στο φως το πραγματικό πρόσωπο και αυτού του πολιτικού προσώπου και αυτού του πολιτικού κόμματος και αυτό ξεβολεύει γιατί η υποκρισία είχε γίνει δεύτερη φύση αυτού του πολιτικού φορέα, και πάντοτε όταν το ψέμα αναδεικνύεται υπάρχουν και οι παράπλευρες και οι άμεσες συνέπειες της ανάδειξης του ψέματος.
Μιλάμε για έναν πολιτικό ο οποίος ως εν ενεργεία πρωθυπουργός της χώρας πρώτον επέλεξε να βελτιώσει τη ζωή του κατ’ αυτό τον τρόπο την ώρα που η χώρα στραγγαλιζόταν και ο ίδιος έβαζε την υπογραφή του για να χαντακωθούμε ακόμη πιο βαθειά τη δίνη του χρέους. Και μιλάμε ταυτόχρονα για έναν πολιτικό ο οποίος την ώρα που ήταν πρωθυπουργός της χώρας και χαροπάλευαν ανθρωποι, αγνοούνταν άνθρωποι και είχαν καεί τόσοι άνθρωποι με ευθύνη του στο Μάτι, πήγε διακοπές σε θαλαμηγό φιλικής εφοπλιστικής οικογένειας στα κρυφά και όταν στη συνέχεια αυτό αποκαλύφθηκε έβαλε μπροστά τα παιδιά του για να το δικαιολογήσει και είπε «το έκανα για τα παιδιά μου».
Άρα μιλάμε για αυτή την ποιότητα ανθρώπου και πολιτικού πράγμα που σημαίνει ότι τίποτα δεν πρέπει να μας εκπλήσσει. Τουλάχιστον εμένα εδώ και αρκετό καιρό δεν με εκπλήσσει τίποτε. Από την άλλη το επίπεδο της ενασχόλησης του πολιτικού διαλόγου αυτή τη στιγμή και το επίπεδο των τοποθετήσεων γύρω από αυτό το ζήτημα αναδίδει και αναδεικνύει μια πάρα πολύ βαθιά παρακμή.
Το θέμα είναι μείζον από την άποψη ότι υπάρχει σαφώς η ηθική διάσταση του γιατί ασχολείται κανείς με την πολιτική και γιατί επιδιώκει να αναλάβει θέση ευθύνης και εξουσίας, και εδώ υπάρχει μια σαφής απόδειξη ότι απώτερος σκοπός είναι η πολυτέλεια και η προσωπική αναβίβαση οικονομική και περιουσιακή. Υπάρχει όμως και ένα ζήτημα που έχει να κάνει με την πραγματική φύση από τη μια πλευρά μιας τέτοιας συναλλαγής γιατι είναι μια οικονομική συναλλαγή η εκμίσθωση ενός ακινήτου, και τα χαρακτηριστικά αυτής της συναλλαγής έτσι όπως εμφανίζεται είναι ότι είναι χαριστική σχεδόν. Δηλαδή ότι για ένα ευτελέστατο τίμημα παραχωρείται ένα περιουσιακό στοιχείο υψηλότατης αξίας. Αν υπάρχει μια σχεδόν χαριστική συναλλαγή θα πρέπει να αιτιολογηθεί για ποίο λόγο γίνεται αυτή η χαριστική συναλλαγή, τι επιδιώκει εκείνος ο οποίος σχεδόν χαρίζει.
Νομίζω ότι αυτό είναι ένα θέμα το οποίο δεν μπορεί να μείνει αναπάντητο, είναι ένα θέμα το οποίο βοά όπως είναι θέματα τα οποία βοούν γύρω απ’ αυτό το ζήτημα και άλλα ερωτήματα και ερωτηματικά που έχουν να κάνουν με την προστασία του περιβάλλοντος και με την προστασία του αιγιαλού. Αυτή τη στιγμή δεν μπορεί ο καθένας ούτε να χτίζει δίπλα στη θάλασσα ούτε να κάνει οικοδομικές εργασίες και ανακαινίσεις χωρίς άδειες της Αρχαιολογικής Υπηρεσίας, των αρμοδίων υπηρεσιών. Αυτά φαντάζομαι ότι θα ερευνηθούν και θα φωτιστούν περαιτέρω, το ζήτημα πάντως παραμένει ανοιχτό και κυρίως αφαιρεί κάθε δικαιολογία και κάθε πρόσχημα από όλους εκείνους οι οποίοι παρίσταναν και ακόμα συνεχίζουν να παριστάνουν ότι δήθεν νοιάζονται για τον απλό κόσμο, για τον απλό λαό που όχι απλώς δυσκολεύεται αυτή τη στιγμή, είναι σε δεινή κατάσταση και σίγουρα δεν έχουν από έναν εφοπλιστή και έναν επιχειρηματία να τους κάνει τέτοιου είδους διευκολύνσεις και εξυπηρετήσεις.
Για μένα και μόνο το αποτέλεσμα του να βγαίνει κάποιος από την πολιτική πλουσιότερος και να καταφέρνει μέσα από την ενασχόληση με την πολιτική και όχι από τη δουλειά του, γιατί είναι άλλο από τη δουλειά σου να μπορείς να εξασφαλίσεις για τον εαυτό σου μια ποιότητα ζωής ή ακόμα και μια βελτίωση της ποιότητας ζωής σου και είναι άλλο να κάνεις αυτό μέσα από την πολιτική.
Όταν αυτό συμβαίνει μέσα από την πολιτική απ’ όπου θα έπρεπε κανονικά κανείς να βγαίνει-αυτή είναι η δική μου προσέγγιση και αυτή είναι η εμπειρία μου- ζημιωμένος, όχι κερδισμένος τίθενται σοβαρά ζητήματα και για τα κίνητρα αλλά και για την ακεραιότητα του ανθρώπου και για το τι θα κάνει ο άνθρωπος αυτός ο οποίος δεν διστάζει να εξασφαλίσει για τον εαυτό του προνόμια, διευκολύνσεις και άλλου τύπου πολυτέλειες, τι θα κάνει όταν θα βρεθεί σε διλήμματα ή τι θα κάνει όταν θα βρεθεί υπό πίεση.
Για τον κ. Τσίπρα το είδαμε δυστυχώς τι έκανε και είδαμε τα ολέθρια αποτελέσματα και είδαμε ότι από αυτό δεν συνετρίβει η προσωπικότητά του αντίθετα άνοιξε ένα τεράστιο κεφάλαιο και άλλων διευκολύνσεων και άλλης πολυτέλειας. Ανοιξε μια όρεξη αυτού του τύπου.
Αναφερόμενη στα αποτελέσματα της χθεσινής Συνόδου Κορυφής
Δυστυχώς οι ελληνικές κυβερνήσεις εδώ και δεκαετίες έχουν αποδεχτεί ότι η Ελλάδα ενώ θεσμικά είναι κράτος μέλος της ΕΕ και έχει ισότιμη ψήφο και ισότιμη θέση με άλλα κράτη στην ΕΕ δυστυχώς ανέχεται έναν ρόλο «κακού μαθητή», αυτό βιώσαμε και βιώνουμε σε ότι έχει να κάνει στο ζήτημα του χρέους.
Ανέχεται ένα ρόλο οφειλέτη ενώ δεν της αναλογεί γιατί έχει αποδειχτεί ότι το χρέος αυτό είναι παράνομο, και ανέχεται και ένα ρόλο επαίτη που περίπου ζητιανεύει να παρθούν κάποιες αποφάσεις οι οποίες να θωρακίζουν τις θέσεις της.
Υπάρχει τεράστια ευθύνη των ελληνικών κυβερνήσεων για αυτή μας την υποβαθμισμένη θέση σε διεθνές επίπεδο που έχει να κάνει και με την ΕΕ και με τους άλλους διεθνείς οργανισμούς στους οποίους συμμετέχουμε και υπάρχει και ένα άλλο ζήτημα το οποίο είναι τεράστιο το οποίο έχει να κάνει με την πραγματική στήριξη και της ΕΕ και άλλων διεθνών οργανισμός.
Σε σχέση με τη χθεσινή Σύνοδο Κορυφής είναι ξεκάθαρο ότι εντός της ΕΕ υπάρχουν κράτη μεταξύ των οποίων κυρίως η Γερμανία και η Γαλλία, που επιδιώκουν κάθε φορά να προωθήσουν τη εθνική τους και κρατική τους στρατηγική στα διάφορα ζητήματα, με οικονομική ατζέντα, με ατζέντα διεθνών αγορών και ούτω καθεξής. Όσο η ΕΕ παραμένει ένα εργαλείο για τέτοια κράτη δεν πρόκειται ποτέ να παίρνει αποφάσεις οι οποίες θα θωρακίζουν ούτε το διεθνές δίκαιο ούτε και τα δίκαια ενός κράτους όπως είναι η Ελλάδα.
Η ΕΕ τον τελευταίο χρόνο ουσιαστικά αποτυγχάνει ξανά και ξανά όχι μόνο να πάρει θέση αλλά και όταν παίρνει θέση στο ζήτημα των παραβιάσεων της διεθνούς νομιμότητας από πλευράς της Τουρκίας να υπερασπιστεί τη θέση αυτή και να τη θωρακίσει. Και είναι πολλές φορές χειρότερο να παίρνει θέση στην οποία εν συνεχεία να υπαναχωρεί και η θέση αυτή να παραβιάζεται προκλητικά από την Τουρκία από το να μην παίρνει θέση καθόλου.
