Οι Μυκηναίοι, κυρίαρχοι της Εποχής του Χαλκού και πρωτοπόροι της πρώιμης Εποχής του Σιδήρου, ανέπτυξαν μοναδικές τεχνικές για την κατασκευή πανοπλιών από χάλκινα φύλλα. Οι πανοπλίες τους δεν ήταν απλώς εργαλεία πολέμου, αλλά και έργα τέχνης που αποτύπωναν την υψηλή τεχνογνωσία και τον πολιτισμό της εποχής.
Η διαδικασία ξεκινούσε με τη χάλκευση, μια τεχνική κατά την οποία ο χαλκός θερμαινόταν ώστε να γίνει εύπλαστος και στη συνέχεια χτυπιόταν με σφυριά για να πάρει το επιθυμητό σχήμα. Με αυτόν τον τρόπο δημιουργούνταν οι βασικές μορφές των θωρακισμένων κομματιών, όπως οι θώρακες και τα κράνη.
Για πιο εξελιγμένα σχέδια, οι Μυκηναίοι χρησιμοποιούσαν τη μέθοδο της σφυρηλάτησης (repoussé και chasing). Το χάλκινο φύλλο δουλευόταν από την πίσω πλευρά για να δημιουργηθούν ανάγλυφα σχέδια, ενώ στη συνέχεια λεπτομερώς σμιλευόταν από την μπροστινή πλευρά για την ακρίβεια των λεπτομερειών. Αυτή η μέθοδος όχι μόνο ενίσχυε την αισθητική της πανοπλίας, αλλά και έδινε επιπλέον αντοχή στο μέταλλο.
Η κοπή και σύνθεση αποτελούσε το επόμενο στάδιο. Τα μεγάλα φύλλα χαλκού κόβονταν σε μικρότερα κομμάτια που συναρμολογούνταν με βίδες, καρφιά ή ραφές από λεπτό χαλκό και δέρμα. Αυτή η διαδικασία επέτρεπε την προσθήκη επιπλέον προστατευτικών στοιχείων, ιδιαίτερα σε ευάλωτα σημεία όπως οι ώμοι ή το στήθος.
Για να αυξήσουν τη σκληρότητα του χαλκού, οι Μυκηναίοι εφάρμοζαν τη μέθοδο του καψίματος και της σκλήρυνσης. Θερμαίνοντας το μέταλλο και ψύχοντάς το απότομα, το καθιστούσαν πιο ανθεκτικό στις πιέσεις και τα χτυπήματα.
Εκτός από την πρακτικότητα, οι πανοπλίες των Μυκηναίων διακοσμούνταν με ανάγλυφα σχέδια και γεωμετρικά μοτίβα, ενώ συχνά απεικονίζονταν μυθολογικές σκηνές. Αυτά τα στολίδια δεν ήταν μόνο διακοσμητικά, αλλά ενίσχυαν την επιβλητική εμφάνιση των πολεμιστών.
Παρά την επιβλητικότητά τους, οι μυκηναϊκές πανοπλίες ήταν βαριές και λιγότερο ευέλικτες συγκριτικά με τις αργότερες σιδερένιες. Ωστόσο, αποτελούν μια απόδειξη της πρωτοπορίας και της δεξιοτεχνίας ενός πολιτισμού που διέπρεψε στη μεταλλουργία και την τέχνη του πολέμου.