Δημήτρης Στεφανίδης: «Ολοι μαζί για τον άνθρωπο»

Οι εκλογές της Τοπικής Αυτοδιοίκησης βρίσκονται ολοένα και πιο κοντά και πολλά ονόματα κάνουν την εμφάνισή τους, ζητώντας την πιο σημαντική πράξη εμπιστοσύνης του κόσμου, την ψήφο του.

Ο Δημήτρης Στεφανίδης είναι μια ιδιαίτερη περίπτωση, καθώς η ενασχόλησή του με τα κοινά, είναι κάτι παραπάνω από πολυετής και κυρίως σε έναν τομέα που δεν έχει σταματήσει στιγμή να υπηρετεί…τα ΑμεΑ, ή καλύτερα με ειδικές ικανότητες.

Γνωριστήκαμε τηλεφωνικά, συναντηθήκαμε στο κέντρο της Αθήνας και ο κόουτς (γιατί έτσι προτιμά να τον προσφωνούν) ήταν χειμαρρώδης από την πρώτη στιγμή. Καθηγητής Φυσικής Αγωγής, έχει το πρόσταγμα των μαθητικών παρελάσεων στο Δήμο της Αθήνας εδώ και 36 χρόνια, πρωτεργάτης του αναπηρικού αθλητισμού, του αναπηρικού κινήματος, με πολλές διεθνείς διακρίσεις στον αθλητισμό, μας μίλησε για όλα και κυρίως για την απόφασή του να είναι υποψήφιος περιφερειακός σύμβουλος με τον Γιώργο Πατούλη.

«Είμαι γονιός παιδιού με αναπηρία και έχω ορκιστεί, ότι δεν θα αφήσω κανένας να περνάει όσο δύσκολα πέρασα εγώ. Τα δικαιώματα αυτών των παιδιών, τα επιδόματα που πρέπει να λαμβάνουν, η δωρεάν εκγύμναση αυτών των ανθρώπων, είναι ο σκοπός της ζωής μου, όλο το αναπηρικό κίνημα, σε όλες τις διαστάσεις του. Είμαι φίλος με ανθρώπους όλων των παρατάξεων…και με το Γιάννη Σγουρό και με τη Λιλίκα Βασιλάκου και με τον Χρήστο Καπάνταη, αλλά και πολλούς άλλους, που συνεχίζουν να με στηρίζουν στον τομέα μου.

Επέλεξα τον Γιώργο Πατούλη γιατί τον γνωρίζω πολλά χρόνια, από την εποχή που ήταν μαθητής, στη μετέπειτα πορεία του σαν γιατρός και φυσικά σαν Δήμαρχο Αμαρουσίου, ίσως τον Δήμο με την καλύτερη προσβασιμότητα για τα ΑΜΕΑ. Πέρασαν περίπου δύο μήνες, από την ημέρα που μου έγινε η πρόταση, για να την αποδεχτώ. Έκρινα ότι είναι ένας άνθρωπος με ισχυρή προσωπικότητα, αλλά κυρίως επιστημονική κατάρτιση, ώστε να μπορέσει να βοηθήσει το χώρο τον οποίο υπηρετώ, χωρίς να σημαίνει ότι ακυρώνω κάποιους άλλους, από διαφορετικούς πολιτικούς χώρους. Το βασικότερο όλων, δήλωσε ότι δεν ακολουθεί καμία γραμμή κόμματος.

Τα ΑΜΕΑ δεν έχουν κόμμα, χρώμα, η οποιοδήποτε άλλο διαχωρισμό κι αυτή είναι η αρχή της ζωής μου».

Ο κόουτς σε καμία περίπτωση δεν θεωρεί τον εαυτό του πολιτικό πρόσωπο, πόσο μάλλον καθαρά πολιτικό. Αυτός είναι και ο λόγος που αντιπαθεί τις ερωτήσεις τέτοιου περιεχομένου. Αλλωστε αυτά τα οποία θέλει να καταφέρει, είναι απολύτως σαφή. «Προσβασιμότητα, πρώτα από όλα! Δεν εννοώ μόνο τις ράμπες στα πεζοδρόμια και τις θέσεις στάθμευσης. Ο κωφός να έχει πρόσβαση στο ραδιόφωνο, ο τυφλός να μπορεί να μάθει τι γράφει μια εφημερίδα. Μπήκε πλέον η νοηματική στα δελτία ειδήσεων, αλλά υπάρχουν πολλά βήματα ακόμα. Η Στέγη Υποστηριζόμενης Διαβίωσης για τα παιδιά που έχουν χάσει τους γονείς τους, τα Κέντρα Δημιουργικής Απασχόλησης, καθώς και τα Κέντρα Διημέρευσης, είναι άμεσες προτεραιότητες. Δεν μπορώ να διανοηθώ ότι υπάρχουν παιδιά κλεισμένα μέσα σε ένα σπίτι, χωρίς να έχουν τη δυνατότητα, να γίνουν έστω ενεργά μέλη του κοινωνικού συνόλου.

Η Τοπική Αυτοδιοίκηση πρέπει να διεκδικεί μόνο για το καλό των πολιτών της, χωρίς καμία κομματική απόχρωση».

Διαφωνεί με τους ανθρώπους, που ενώ έχουν συγκεκριμένη ιδεολογία, αποχωρούν και επανέρχονται, ανάλογα με τις εκάστοτε συνθήκες. «Θέλω μόνο να προσφέρω έργο, ασχέτως κομματικών και πολιτικών «πιστεύω» και είμαι εχθρός, όλων όσων θέλουν να εκμεταλλευτούν το αναπηρικό κίνημα προς όφελός τους. Τα προβλήματα που υπάρχουν, σαφώς και δεν μπορούν να λυθούν όλα μαζί, αλλά με σωστό προγραμματισμό, μπορούν να γίνουν πολλά βήματα προς τα εμπρός, που αμέσως θα γίνουν αντιληπτά από τον κόσμο και κυρίως, από τις ευπαθείς ομάδες. Λάθη κάνουν όλοι, αλλά σκοπός είναι και η παραδοχή τους, αλλά και η προσπάθεια να διορθωθούν».

Η επόμενη ερώτηση είχε να κάνει με το πόσο φιλική είναι η Αθήνα, αλλά και η Ελλάδα γενικότερα, προς τα ΑΜΕΑ. «Χρειάζεται εκπαίδευση όλων. Δεν φτάνουν μόνο τα έργα υποδομής που κάνει η Πολιτεία.

Η εκπαίδευση πρέπει να ξεκινά από το ίδιο το σπίτι και στη συνέχεια στο σχολείο και στο κοινωνικό σύνολο. Το πόσο φιλική είναι η κοινωνία προς τα ΑΜΕΑ, δεν έχει να κάνει μόνο με το θέμα της συμπεριφοράς, αλλά με ολόκληρη τη νοοτροπία της. Είναι ένα τεράστιο ζήτημα, που μπορεί να χτυπήσει την πόρτα του καθενός. Η Παιδεία, η γνώση της ιστορίας μας αλλά και η συνεχής εκπαίδευση όλων, μας κάνει καλύτερους ανθρώπους, μικρούς και κυρίως μεγάλους».

Αντί επιλόγου, επέλεξα αντί για ένα μικρό βιογραφικό του Δημήτρη Στεφανίδη, κάτι το οποίο εύκολα μπορεί να βρει ο καθένας στις μηχανές αναζήτησης του διαδικτύου, να βάλω μια φράση του. Την είπε με πολλούς τρόπους, σε όλη τη διάρκεια της κουβέντας μας, αλλά ο πιο χαρακτηριστικός είναι ο εξής…: «Ζω για τα παιδιά και το αναπηρικό κίνημα. Όποιος και να εκλεγεί, δεν θα τον αφήσω να μου το πάρει. Δεν είναι ο στόχος της ζωής μου, αλλά η ίδια μου η ζωή…»

Κλείνοντας, θα ήθελα να πω ένα μεγάλο «ευχαριστώ» στον κόουτς για το χρόνο του, την καλή του διάθεση και κυρίως, γιατί φεύγοντας από τη συνάντησή μας, άνοιξα περισσότερο τα μάτια και το μυαλό μου, για όλα όσα συμβαίνουν γύρω μου. Όπως λέει και ο τίτλος που ο ίδιος μας έδωσε, «όλοι μαζί για τον άνθρωπο», από τον κάθε άνθρωπο, θα προσθέσω…